Tais Teng

Tais Teng is Nederlands. Dus kan ik deze review ook best wel in het Nederlands doen. Er zal toch geen engelsman zijn die ook maar de moeite neemt om deze poep te lezen.

Want het boek is echt gewoon kut. Sorry voor mijn taalgebruik, maar het zuigt echt hard. Niet alleen is het plot voorspelbaar: ook leest het te simpel. Voor kleuters is het aardig, maar niet voor een tiener laat staan een volwassene.

Dit boek is te vergelijken met diarree. Voor je het weet is het over en wat je bij blijft van het boek is slechts een vieze herinnering aan alle tijd die je hier aan hebt verspilt.

Misschien ben ik wat te streng, maar het boek beviel me allerminst. 1 ster natuurlijk.… (altro)

In dit vervolg op 'Schaduwschepen' reizen we weer langs veel verschillende plekken van de Gran Terre. Net zoals in het vorige deel gebruikt Teng zijn kundige en uitbundige vertelvaardigheid om deze fantasierijke wereld flink uit te werken. We leren meer over de mythische verhalen, zien er weer meer ontplooien. Maar er is een groot verschil ten opzichte van het vorige deel: er lijkt meer focus in het verhaal te zitten. Uiteraard zijn er weer meerdere verhaallijnen die samenvallen, maar doordat de focus nu meer op de voormalige kalief Haroen en Mariet, het zusje van Marek, liggen, krijgen die personages ook echt de ruimte om zich te ontwikkelen: beide personages zijn aan het einde van het boek niet meer wie ze in het begin waren. Dit was een van mijn grote kritieken van het eerste deel, en ik ben dan ook erg blij dat Teng zich in dit verhaal zich daar meer op heeft gericht. Dat maakt het boek voor mij beter dan 'Schaduwschepen'. Al met al geef ik het vier sterren.… (altro)

Teng heeft een erg overdreven vertelstijl: de ruime fantasie die hij in dit boek tentoon stelt, komt extra overdreven naar voren. Zo is er in de stad Huy Jursaleem niet zomaar een grote kathedraal, maar een van zestien mijl hoog waar op de hoogste terrassen mensen wonen die je raar aankijken als je hen vertelt dat er zoiets als een begane grond is. Je moet kortom niet naar realisme in zijn boeken zoeken, maar juist hierin meegaan om echt van zijn boek te genieten.

In Schaduwschepen leren we via een jonge held de grote wereld buiten onze Aarde kennen: Gran Terre, de Grote Aarde. Dit grote avontuur bestaat eigenlijk uit diverse kleine aaneengesloten avonturen waarbij de acties van Marek, Cirnja en Senni gelijkgetrokken worden met die van mythische helden. Daarnaast is Marek als iemand van de Aarde, uit Nederland, een 'kleihapper' bij wie elke misstap toch vergeven kan worden. Dat maakt dat hij eigenlijk teveel dingen zonder blijvende consequenties kan doen. Zo is hij op een gegeven moment jaloers en handelt tegen alle traditie in, iets wat Cirnja enorm beledigt. Hij schaamt zich later, loopt weg, maar wanneer Senni hem vindt, blijkt dat alles hem vergeven is omdat hij een kleihapper is, waarna er vrolijk met nieuwe avonturen door wordt gegaan. Dit vind ik een minpuntje.

Een ander gevolg van al die korte avonturen is dat de personages eigenlijk niet heel diep worden uitgewerkt. Marek krijgt wel de nodige diepgang, met onder andere de eerder genoemde jaloerse act als gevolg, maar de rest zie ik niet echt groeien. Ook wisselen de tegenstanders van de helden gedurende het boek, gedurende de wisselende verhalen: daar lijdt met name Ralph onder, de Amerikaanse tegenstander van Geddit die na zijn vertrek van de Aarde er niet echt meer toe lijkt te doen (ondanks dat hij tegen het einde toch een cruciale rol speelt, maar dat hebben de helden niet echt door).

Dat neemt niet weg dat je kunt zien dat Teng een geboren en ervaren verteller is: Schaduwschepen leest als een trein. Ik vond het een erg prettig avonturenverhaal dat daarnaast echt zeer mooi en rijkelijk geillustreerd is. Dit is een boek dat je openslaat omdat het alleen al zo mooi is. 3,5 sterren.… (altro)