Hanna Bervoets

gosh this was good! i finished it and was like "wait, was that?" but then i went back and reread the first few pages. the book is an exploration into how a job as a content moderator at company called Hexa has messed the main character's, Kayleigh's, sense of right and wrong, only being able to think within the "guidelines" of Hexa and how she's applying those rules to her own life. overall, i found this less of a commentary on the social media aspect itself and more on the ways how it's pretty inhumane to ask people to moderate messed up things day in and day out; it's shifting their morals and their own sense of being. i saw a lot of reviews talking about how it has a long list of trigger warnings and i think that sets up a lot of people for disappointment on what the book is really about. it's not chronicling what Kayleigh has seen, it's chronicling how what she's seen has f*cked her up. it is truly an interesting book and i think a lot of the negative reviews come from what people expect the book to be about and then being disappointed it's not just a list of made up, f*cked up things that could have possibly been posted online. it's psychological and i liked how it homed in on this one person's experience with content moderation. the author does state at the end that the book is fiction, but any similarities to real life are "not accidental," and lists articles and documentaries about this same topic that inspired this book and her research into it. much much to think about!!… (altro)

So, I used to watch gore. A lot of it. It was an addiction: part of the DNA of my PTSD. I needed a way to numb myself from the constant, white, electric pain within and around myself. It took a year or so, but I eventually found that release through other things. (Mainly just looking at pictures of scary bugs. Not joking.)

This book is a harrowing and uncomfortable look at what the internet has allowed us to become privy to. In another century, I would not have had that release. I would have probably drunk and hurt myself far worse—two terrible things for the body that I can't pretend would have necessarily been better than watching suicides on loop. But it makes you think, doesn't it?

Following a woman working at a content moderation center, this book charts the mental disintegration of being at the frontlines of this work, and how the internet poisons and hardens the worst of us. It's provocative and funny and driving in a way that lends itself to a one-sit read, and finishing that last page leaves you feeling so, so icky. It was bold. I liked that.

Bervoets has a contemporary and loose style to her writing that makes the book terribly easy to rip through in one sitting. The book's strength is in its short length and its weakness is in the relatively strict narrative reality it keeps. This latter aspect makes sense: the author wants to highlight the unreliable narrator and remind us that we can all be privy to massive blindspots in our world from the slick constant content of social media. But. Certain aspects of the main character (namely, her reticence at sharing emotions from the beginning until the end) are ultimately placed without greater meaning, and the lack of experimentation of prose left me feeling as if I'd read a good book but not a great book, you know? But I still really enjoyed this and found it questioning all the right parts of a strange, horrifying frontier of the internet age.… (altro)

Leer me alles wat je weet. Door: Hanna Bervoets.

Wow, 580 pagina’s lang zat ik in het hoofd van Daniel; zonder in haar hoofd te komen maar alla…

Bervoets schreef - zoals de achterflap, mét prachtige portret van Hanna, ook zegt - een familieroman zonder bloedverwanten, een queer liefdesgeschiedenis én het verhaal van een tijdperk (van de beginjaren van aids, over homeopathie, tot Covid en meer). Dit boek bevat zo veel dat het amper te beschrijven valt én toch is het makkelijk leesbaar. Al zal het schrijven een huzarenstuk zijn geweest.

Als Daniel overlijdt gaat haar partner Jodie op zoek naar wie haar geliefde echt was, naar hoe ze geworden is wie ze was (voor haar). Aan de hand van gesprekken met (oude) vrienden en het nalezen van schriftjes, verslagen, dossiers en dergelijke bouwt Jodie Daniel langzaam weer op. Als een soort van afscheids-uitstel, manier van rouwen en eerbetoon in één. Hoe meer Jodie ontdekt hoe meer wij mee leren/lezen.

Het speciale is dus dat wij heel dicht op Daniel’s huid zitten, in haar hoofd als het ware, zonder dat zij er (nog) bij is. Onze blik is eigenlijk Jodie’s blik. Door hoe zij kijkt, interpreteert en (heeft ge)leef(t) leren wij en passant ook haar beter kennen.

Leer me alles wat je weet is een minutieus verslag, heel gedetailleerd zonder ooit te vervelen, van een gepassioneerd leven. Het is intiem, persoonlijk, romantisch en best een activistisch boek. (Gewoon al doordat de levens worden beschreven van mensen die niet tot het gezonde (als in: niet ziek) heteronormatieve ideaal behoren.) Elk personage is levensecht en zit boordenvol details die de aandacht trekken én vasthouden. Ergens lijkt het alsof iemand het ganse leven van Daniel heeft gefilmd en dat aan Jodie heeft verteld, die het op haar beurt door Hanna liet opschrijven. Zo dicht zit je er bij/op.

Alle personages zijn diepmenselijk in hun liefhebben, bang zijn, twijfelen, invullen voor een ander, dagdagelijkse hypocrisie, kwetsbaarheid, falen, ziek worden, genezen, vallen, en weer opstaan.

Een boek zo mooi als de cover al doet vermoeden, en zo indrukwekkend als het aantal pagina’s.… (altro)