Vroeger plaatsen we zinnen op onze Hyves als ‘Jongens zijn net Rivella: beetje vreemd, maar wel lekker’. Eigenlijk heb ik hetzelfde met de boeken van Hanna Bervoets. ( )

Bervoets neemt ons mee naar een nabije toekomst waarin verliefdheid als een geestelijke aandoening aanzien wordt en patiënten het geneesmiddel Efter krijgen toegediend om daar van te genezen. Van bij aanvang weet je dat dit fout loopt en al snel ruik je dat de farma-industrie niet vrijuit gaat, maar hoe en waarom, dat houdt Bervoets nog even achter de hand.

Een dystopie, met maatschappelijke en emotionele relevantie en een origineel kader: we waren helemaal klaar om ons te laten verrassen door Bervoets.

Ze schrijft goed en vlot, bouwt het verhaal op vanuit verschillende perspectieven en creëert een goeie spanningsboog. We hebben het boek graag gelezen en waren ook verrast van een essentiële plottwist die we helemaal niet zagen aankomen.

Maar helemaal gebalanceerd vonden we Efter niet. Niet elk personage is helemaal afgewerkt en wat we in dit boek missen is een noodzaak.
Misschien niet helemaal helder, maar er is wat extra punch nodig, wat diepere relevantie, wat snedigere context, wat meer essentie.

Graag gelezen, maar zoals de beenhouwer hier om de hoek ons zou vragen: mag het iets meer zijn? ( )

It's a book. It has social media references. It tries to make a point about disease mongering. It diminishes us to merely our brain chemistry, without even trying to understand it (ha ha, one of the protagonists thinks, they go for the easy explanation, and then that's that). It reduces a first lesbian love to a side effect. It's dutch, enough said. Merits? It is easy. It's probably a good dutch book because of all this, but I don't want it. ( )