De hoofdpersoon is een vrouw die 'Sarah ziet'; ze is 50 geworden.
Ze start nét in een nieuwe baan. Haar moeder woont nog zelfstandig, maar dat kan niet lang zo blijven. Haar kinderen zijn pubers en gaan grotendeels hun eigen weg. Van haar vriendin krijgt ze volop goede raad, die ze meestal niet opvolgt.
In deze levensfase (50-plus) schijnt 'de maatschappij' een bepaald beeld te hebben: nú nog een carrièreswitch? die kleding kan echt niet meer! kwaaltjes? vast de overgang!...
Het is een heel humoristisch verhaal, vooral van de gedeelten die op haar werk afspeelden - de relatie met haar twee bazen (twee broers die elkaar de hand boven de kop houden) - heb ik erg genoten.
Ook herkenbaar; ouders die steeds meer zorg nodig hebben. Zelfstandig wonen is niet meer verantwoord, naar een bejaardenhuis willen ze niet, maar in huis nemen heeft ook niet de voorkeur.

Het verhaal is in een aparte vorm geschreven; de hoofdpersoon vertelt in de ik-vorm, maar naar haar echtgenoot, kinderen, bazen, broer etc. verwijst ze niet met 'hij/zij', 'mijn' e.d., maar 'De echtgenoot staat op...', 'Broer en ik denken daar anders over..'.
Ook in dit boek weer geen aanhalingstekens bij gesproken teksten (bespeur ik hier een trend?), maar omdat de zinnen vrij kort zijn en de dialogen niet al te ingewikkeld is dit geen groot probleem.
Leuk boek en zeker aan te bevelen voor 'Sarahs'! ( )