Claudia Biegel

De hoofdpersoon is een vrouw die 'Sarah ziet'; ze is 50 geworden.
Ze start nét in een nieuwe baan. Haar moeder woont nog zelfstandig, maar dat kan niet lang zo blijven. Haar kinderen zijn pubers en gaan grotendeels hun eigen weg. Van haar vriendin krijgt ze volop goede raad, die ze meestal niet opvolgt.
In deze levensfase (50-plus) schijnt 'de maatschappij' een bepaald beeld te hebben: nú nog een carrièreswitch? die kleding kan echt niet meer! kwaaltjes? vast de overgang!...
Het is een heel humoristisch verhaal, vooral van de gedeelten die op haar werk afspeelden - de relatie met haar twee bazen (twee broers die elkaar de hand boven de kop houden) - heb ik erg genoten.
Ook herkenbaar; ouders die steeds meer zorg nodig hebben. Zelfstandig wonen is niet meer verantwoord, naar een bejaardenhuis willen ze niet, maar in huis nemen heeft ook niet de voorkeur.

Het verhaal is in een aparte vorm geschreven; de hoofdpersoon vertelt in de ik-vorm, maar naar haar echtgenoot, kinderen, bazen, broer etc. verwijst ze niet met 'hij/zij', 'mijn' e.d., maar 'De echtgenoot staat op...', 'Broer en ik denken daar anders over..'.
Ook in dit boek weer geen aanhalingstekens bij gesproken teksten (bespeur ik hier een trend?), maar omdat de zinnen vrij kort zijn en de dialogen niet al te ingewikkeld is dit geen groot probleem.
Leuk boek en zeker aan te bevelen voor 'Sarahs'!… (altro)

In de nacht van 26 op 27 oktober 2005 brak er brand uit in het Detentie- en Uitzetcentrum Schiphol-Oost. Bij de brand kwamen 11 mensen om het leven. Zij zaten in het centrum omdat zij volgens de wetgever illegaal in Nederland verbleven en waren in afwachting van hun uitzetting. De Onderzoeksraad voor Veilgheid oordeelde later dat er geen of minder slachtoffers zouden zijn gevallen indien door de betrokken instanties meer aandacht aan de brandveiligheid zou zijn besteed.

Claudia Biegel werd in 1957 geboren in Amsterdam en studeerde culturele antropologie. Zij werkte voor Vluchtelingenwerk Nederland onder andere als hoofdredacteur van het relatiemagazine Contouren. Als schrijfster debuteerde Claudia Biegel in 2011 met de roman Foute Sarah’s en vorig jaar maakte ze indruk met de roman Rusteloze benen. Verbrande levens is een boek dat bestaat uit elf zogenaamde flitsromans. In korte mooi geschreven en soms ontroerende stukjes tekst zoekt Claudia Biegel naar het antwoord op de vraag wat mensen beweegt alles achter zich te laten en in een ander land een nieuw leven te beginnen. Intense soms hartverscheurende verhalen die laten zien dat een dergelijk besluit nooit lichtvaardig wordt genomen en waaraan legitieme redenen ten grondslag liggen.

Nederland wordt tien jaar na de fatale brand op Schiphol geconfronteerd met een enorme stroom vluchtelingen; mensen die op de vlucht zijn voor oorlog, geweld,vervolging, moord, onderdrukking en in Nederland een veilige plek en vrijheid hopen te vinden. Deze vluchtelingen hebben net als de hoofdpersonen in Verbrande levens een verhaal. Een verhaal dat verteld en gehoord moet worden. Zonder dat blijven ze voor velen anonieme gelukzoekers waar niemand op zit te wachten en een dergelijke houding zet de deur naar harteloosheid en zelfs xenofobie wagenwijd open. Daarom is het vertellen en het luisteren zo belangrijk.

Verbrande levens is een indrukwekkende eerbetoon aan de slachtoffers van de Schipholbrand en tegelijkertijd een overtuigende oproep om vluchtelingen met een luisterend oor en een open hart tegemoet te treden. Dan krijgen deze mensen die in onze samenleving vaak onzichtbaar blijven een gezicht, worden ze mensen zoals jij en ik en ontstaat er begrip en wederzijds respect. Dat is de grote verdienste van dit boek en de reden waarom Claudia Biegel het heeft geschreven. Iedereen zou het moeten lezen.… (altro)