Mohamed El Bachiri

Uiteraard kan je alleen maar lof hebben voor een man die sterk genoeg is om na de dood van zijn vrouw, één van de slachtoffers van de aanslagen in Brussel, maart 2016, te weerstaan aan wraakgevoelens en op te roepen tot liefde en verdraagzaamheid als meest effectieve wapens tegen de haat van de terreur. Dit kleine, poëtische boekje is in de eerste plaats een erg persoonlijke, aandoenlijke ode van El Bachiri aan zijn overleden vrouw, en een uiting van onzekerheid en vertwijfeling nu ze hem ontnomen is. Maar het is zoveel meer. Het opvallendst is de openheid en nieuwsgierigheid waarmee deze Brusselse metrobestuurder, ondanks alles, naar onze wereld kijkt. Als Marokkaanse migrantenzoon, in een land waar hij kansen heeft gekregen en zijn leven in alle vrijheid mocht uitbouwen, maar ook een land waarin hij racistische uitspraken naar het hoofd geslingerd krijgt en hij er blijkbaar niet in geslaagd is een onderwijsdiploma te halen. Als moslim die ziet hoe zijn godsdienst door geboefte gekaapt wordt om haat aan te wakkeren, en daarom wijst op de boodschap van verdraagzaamheid, eerlijkheid en broederlijkheid in de islam, maar die ook opkomt voor het recht om zijn godsdienst te mogen uiten tegen het fundamentalisme van de lekenstaat in. Niet alleen zoetgevooisde woorden dus, maar ook een duidelijke boodschap aan andere moslims en aan niet-moslims.… (altro)