Thomas RosenboomRecensioni

Spitzen draws on the tango-craze that swept the Netherlands in the early 2000s, following the news that crown-prince Willem Alexander was to marry a glamorous blonde from Buenos Aires. Han Bijman is a middle-aged bachelor with an administrative job at Shell. On the advice of his tango-mad upstairs neighbour he takes lessons and goes to a dance event, which brings him together with the beautiful, sexy, but obviously unreliable Esther. Their relationship goes through all kinds of twists and turns of bandoneon-related passion and deceit, with dull Han almost (but perhaps not quite) catapulted into the role of the jealous Latin lover. Fun, as far as it goes...

Het is mij niet goed duidelijk geworden wat Thomas Roosenboom met deze betrekkelijk korte roman wil zeggen, waar het boek eigenlijk over gaat. Lou Baljon, groot, log, lang blond haar, een en zijn vriend Eddy besluiten na de middelbare school in 1973 een leven in de bijstand te gaan leiden en dat lukt Lou ook. Het wordt een leven achter de schermen of achter de knoppen, grotendeels terzijde van de burgerlijke wereld. Eerst 10 jaar als roadie, die alles regelt voor een Arnhemse amateurrockband, gelukkige tijden waarin hij gewillige meisjes neukt in het busje en een heel enkele keer op de gitaar mag spelen. Dan, intussen mank geworden, verhuist hij naar het (achterlijke) Zevenaar op advies van Eddy,, zijn influisteraar, die daar woont en begint daar een opnamestudio, in principe voor rockmuziek. Maar, zoals de bandleden huisvaders werden, zo worden zijn klanten uiteindelijk de carnavalsvereniging en de musicalvereniging tot afkeer van Lou. Verder verdient hij zijn geld als bruidsfotograaf met een originele invalshoek. En tenslotte kraakt hij, met volledige hulp en instemming van de wethouder, een oude garage waar hij een bioscoop voor horrorfilms inricht. Alles opzettelijk amateuristisch opgezet, met in Amsterdam gehuurde dvd’s, zonder plaatsbewijzen, kassa of uitleg. Als ook dat doodloopt, komt het idee van de rode loper, zoals alle andere ideeën in het boek van een theorie voorzien door Eddy: er worden avonden georganiseerd waarop wie betaalt over een rode loper de bioscoop in schrijdt, tegen meerprijs afgeleverd door een limousine en door het publiek toegeroepen met je (tevoren doorgegeven) naam. Wanneer je eenmaal binnen bent kun je jezelf over de rode loper zien lopen, een toppunt van narcisme dat de mensen enorme bevrediging geeft. Lou wordt sterk aangetrokken door Eddy’s nichtje Lena wanneer hij haar voor de eerste keer op de rode loper ziet. Daarna wordt hij haar vaste begeleider, met enige strubbelingen. Lou staat buiten de wereld, wat hij deels altijd wilde, maar wat moeilijker wordt naarmate hij ouder wordt. Hij heeft nog nooit een glas wijn gedronken, een vrouw op bezoek gehad, een huis gehad. Maar Lena is nog tienmaal zo autistisch als Lou (wat vreemd is want zij werkt wel). Het boek eindigt met het verlangen van Lou die kijkt naar het glas wijn dat Lena zou kunnen komen drinken. Maar
Natuurlijk kan Roosenboom mooi formuleren en er zitten heel wat vooruit-en terugverwijzingen en motieven in het boek, zoals het Beatlesnummer Blackbird dat de Arnhemse band al speelt en Lou, en Eddy en zijn vrouw Riet en Lena aan het eind spelen en zingen. Naast Lou’s gitaar spelen Eddy en Riet de accordeon en ukelele, instrumenten die voor Eddy symbool staan voor (zijn) mislukking. Maar wat ik met het boek als geheel aan moet, waarom het plotseling mank worden van Lou, het thema van de rode loper dat al vroeg in het boek door andere hoofdstukken ‘heengesneden’ is, de soms satirische kleine stukjes, de vanzelfsprekende onmaatschappelijkheid van Lou en zijn verlangen naar Lena dat hij niet duidelijk kan maken en zij niet wil of kan ontvangen, dat weet ik eigenlijk niet. De roman maakt op mij. Toch ook de indruk van een tussendoortje.½

Door het lezen van het kinderboekenweekgeschenk had ik weer wat moed gekregen om een wat meer volwassen boek open te slaan. Maar dikke boeken stonden me nog steeds heel erg tegen. De grote ronde van Thomas Rosenboom beslaat nog geen tachtig bladzijden dus dat durfde ik dan wel weer aan. En ik kan zeggen dat door het lezen van dit boekje, ik de leessmaak weer te pakken begin te krijgen.

De grote ronde is een boek uit de reeks Van Oorschot Terloops! waar in elk deel een schrijver je meeneemt op zijn favoriete wandeling. Thomas Rosenboom loopt dagelijks vanuit zijn huis in het centrum van Amsterdam een ommetje van een kleine twee uur. Elke dag zo'n beetje dezelfde route zoals op het voorin het boekje geschetste kaartje aangegeven is. Voor mij als bewoner van het centrum van Amsterdam een feest van herkenning.

Niet alleen de herkenning van de straten, gebouwen en sferen spraken mij bijzonder aan maar ook de gedachten die de schrijver zich toestaat tijdens deze wandeling. Het mijmeren over eigen gedachten maar ook het ergeren aan andermans gedragingen en wat te denken van het gehecht raken aan objecten die altijd op de route als trouwe vrienden aanwezig zijn.

Thomas Rosenboom behoudt zijn bekende schrijfstijl met woorden die ik elders niet veel meer tegenkom. Dat geeft het verhaal voor mij een authentieke beleving van de schrijver zelf en omdat ik van zijn observaties houd, heerlijk om te lezen.½

Three short stories about children who are somewhat 'twisted' thus three gruesome stories.

De eigenaar-directeur van een scheepswerf aan het Damsterdiep probeert omstreeks 1920 de toekomst van zijn bedrijf veilig te stellen.

Op een dansavondje ontdekt een man dat de danslessen hem onvoldoende hebben voorbereid.

Een verdienstelijk debuut, maar nog geen meesterwerk. Het draait in dit boek om diefstal en een onduidelijke machtsstrijd. Maar het waarom van beide wordt niet echt duidelijk. Ook de vriendschap tussen Theo en Pieter blijft wat in de lucht hangen terwijl je daar nu juist meer van verwacht.½

READ IN DUTCH

Publieke werken was een van de boeken die ik op mijn lijst had gezet voor mijn Nederlands mondeling vorige week. Ik was waarschijnlijk een beetje optimistisch geweest bij aanvang van dit boek van Thomas Rosenboom, en daarom had ik ook verwacht dat ik dit boek ruimschoots op tijd uit zou hebben (was ruim twee weken voor het mondeling begonnen), maar dat bleek niet helemaal zo te zijn...

Het verhaal gaat over de twee neven Chris Anijs en Walter Vedder, beiden mannen die niet al te geslaagd zijn in het leven. Vedder krijgt ook nog te horen dat zijn huis plaats moet maken voor het nieuw te bouwen Victoria hotel. Hij is erop gebrand hier veel winst op te halen, en daarmee de overtocht naar Amerika voor 100 arme turfgraversfamilies te financieren....

De reden waarom ik dit boek niet ruim op tijd af had, lag met name bij het feit dat het boek me niet echt pakte, Er gebeurde vrij weinig, de sfeer is erg naargeestig en de schrijfstijl is erg beschouwend (ik zou bijna denken dat ik met een impressionistisch boek te maken had). Het duurde ruim 400 pagina's voordat ik het interressant begon te vinden en het lezen was sneller en makkelijker werd. Voor mij was dit boek dan ook niet echt een topper, want het kon mij niet echt boeien. Met moeite heb ik het dan toch uitgelezen en daar was ik dan twee dagen voor mijn mondeling klaar mee. Gelukkig maar dat het het laatste boek was dat ik nog moest lezen! Ik zou het boek het liefst twee en een halve ster geven, maar zal vandaag in een gulle bui dan maar afronden op drie sterren. Maar dan wel een zwakke drie sterren. Markant detail nog, het was me nog nooit opgevallen (en ben toch al heel wat keren in Amsterdam geweest) dat het Victoriahotel om twee huisjes heen is gebouwd...

Zeer vlot verteld en strak gecomponeerd verhaal, met als grote bijzonderheid de 19de eeuws aandoende stijl: voornaam, met soms heel ingewikkelde, ‘onnatuurlijke’ constructies die soms wel wat vastlopen, maar een enkele keer ook een prachtig beeld opleveren. Rosenboom presenteert ons een dubbelverhaal, gesitueerd in het Nederland van eind 19de eeuw: dat van de oudere apotheker Chris Anijs in het Hoogeveen, weldoener voor de marginale wijk van de turfstekende Veldelingen, en zijn neef Walter Vedder in Amsterdam, vioolhersteller en via een pseudoniem deelnemend aan het publiek debat over de grote werken in de stad. Beiden willen dus boven hun reële situatie uitstijgen, groter/edeler/rijker dan ze nu zijn, en ze hebben nog 1 essentieel ding gemeen: een zodanig vervormde kijk op de werkelijkheid, dat ze hun situatie helemaal verkeerd inschatten en van de regen in de drop veranderen. Typerend is dat in de hele roman zowel Anijs als Vedder bijna voortdurend aan het woord zijn in koortsige monologen, zelfs als ze andere mensen ontmoeten (de dialooglijnen voor die andere personages kan je op 1 bladzijde samenvegen), en voortdurend allerlei intenties vermoeden bij die andere mensen die er wellicht helemaal niet zijn. Het meest frappant is dat in de vader-zoon-relatie tussen Vedder en de jongen Theo, waarvan we nooit echt te weten komen wat zijn precieze rol is in het verloop van de gebeurtenissen. Af en toe ook sakkerde ik op het naturalistische gehalte van de verhaallijn: de personages blijven steken in hun eigen gelijk, evolueren niet en gaan daar uiteindelijk aan ten onder. Dat past natuurlijk bij de beschreven tijdsperiode, maar het doet wel wat af aan het leesplezier van deze voor de rest heel mooie en gave roman.

I wasn't blown away by this short novella. I generally like Rosenboom, but somehow this just didn't speak to me, and I never really became involved with the main characters - I really just found them slightly annoying and their adventures uninteresting.

The book tells the story of a middle aged man who finds his first love, but soon realizes that she is in love with someone else. Though at first he finds it exciting to know that she is deceiving the other man to be with him, he soon becomes jealous and unhappy with the situation. In the end, the relationship doesn't last.

I found the story to be quite predictable and not very enticing. It's really a pretty common story - man falls in love with woman, woman turns out to not be as faithful as he would like, and in the end they break up. Somehow I wasn't really interested in the story or the characters. The man, Han, could have been an amiable character, but in stead I mainly found him annoying, lying and deceiving as much as the woman does.
Though the writing style is nice, the story just really isn't very special or intriguing.

ik houd wel van de oude taal.
O Tragedieën.
Eerste indrukken:
Ik lees het meer en meer met gekromde tenen. Het onvermijdelijke. De heren, goedbedoeld, maar hoogmoedig. Hoe kunnen ze zo blind, te vol van vertrouwen, handelen. En de lezer weet dat het al op een steeds grotere teleurstelling zal aflopen.
Dit was voor mij niet de juiste tjd om beginnen te lezen en ook nog ermee geeindigd lang na het verstrijken van de tijd dat de film in de bioscopen draaide.

Toegevoegd mei 2017( toen pas uitgelezen):
'In Magnis Voluisse Sat', het is voldoende het goede gewild te hebben.
Een goed boek, (opbouw, taal, inhoud, het lijkt zo echt Nederlands, een tijdsbeeldtijdsbeeld)
Mooi dat rond 2000 nog in deze taal, passend bij de beschreven tijd, geschreven wordt.
Ik vond het niet atijd fijn om te lezen over hoe zaken onvermijdelijk misgingen, dat goede bedoelingen strandden door gebrek aan inzicht.
Mooi uitgewerkte karakters,- De menselijke natuur - met hoop, deernis, naijver, streven en ijdelheid -
Een klassieker, die doet denken aan die van de midden twinstigste eeuw.

'De torenspits glansde in een late zonnestraal, de rest van de bebouwing bleef nog onzichtbaar achter het gaas van de kale bomen.' p16
'Toen kwamen zij te Elim, en daar waren twaalf waterfonteinen en zeventig palmbomen; en zij legerden zich aldaar aan de wateren.' p22

https://nl.wikipedia.org/wiki/Publieke_Werken_(roman)

Twee nogal buitenissige karakters in een dorp zijn eerst elkaars concurrenten, zeker in de gedachten van elk van beide. Een witte walvis brengt een kentering in hun verhouding.
Je leest het hele verhaal wel uit, maar er zijn soms wel veel uitweidingen. En sympathiek zijn de hoofdpersonen eigenlijk ook niet. Maar het verhaal wordt goed verteld.

Een middelbare scholier doet van alles om maar vriend te kunnen worden van een door hem bewonderde wat oudere jongen die in een villa woont. Hij gaat er voor zelfs stelen. Omdat hij ook op een gestolen brommer rijdt, wordt hij gearresteerd. Hij weet te ontsnappen en duikt onder op de villa, steeds weer door allerlei verhalen de noodzaak daarvan aan zijn vrienden opdringend. Het kan natuurlijk niet goed aflopen.
Plot en alles zijn prima en daardoor ben ik ook blijven lezen. Het taalgebruik van de jongens is jammer genoeg erg ongeloofwaardig, door de vele archaïsche woorden die Rosenboom gebruikt.

Dat ik aanvankelijk niet echt enthousiast was, had alles vandoen met de nogal beperkte invalshoek van waaruit dit verhaal geschreven is. Misschien was de formule van een roman ook wat te hoog gegrepen voor dit verhaal dat wel potentieel heeft. En misschien dat een lezer die al warm wordt bij namen als een witte Fender, of The Golden Earring en zich thuis voelt in repetitieruimtes, crewbus of opnamestudio hier helemaal anders over denkt. Bij mij in elk geval deden de eerste 200 pagina’s geen vonk overslaan. Toch hou ik aan deze roman geen slecht gevoel over.

Wirdum, Groningen. Berend Bepol, scheepsbouwer heeft de werf van zijn vader geërfd en wil deze in de toekomst doorgeven aan zijn schoonzoon. Begin 20ste eeuw dus je voelt de crisis al aankomen en deze slaat hard toe. Maar Bepol met zijn eeuwig optimisme denkt zich daar wel doorheen te kunnen slaan.

In het boek wordt voornamelijk de gedachtewereld en het gevoelsleven van Bepol geschetst. Uit de reacties van de omstanders zoals zijn vrouw, zijn dochter, zijn schoonzoon blijkt dat hij met al zijn enthousiast gepraat de plank regelmatig misslaat. Hij zet de werkelijkheid naar zijn hand wat niet anders dan op een groot fiasco kan uitdraaien.

Na het lezen van Publieke Werken (1999) komt dit boek (2003) over als een herhaling van zetten. Het waar en wanneer het drama zich afspeelt is anders maar de hoofdpersoon heeft dezelfde oogkleppen op en het buitensporig optimisme in zich. Het grote verschil zit hem in dat ik Publieke Werken meer als buitenstaander heb beleefd terwijl bij De Nieuwe Man ik bij tijd en wijle zo meeleefde dat ik Bepol de oogkleppen wel af wilde schreeuwen en tegelijkertijd met hem meevoelde en zou willen dat zijn werkelijkheid de ware was.

Een interessante inkijk in het schrijfproces van Thomas Rosenboom. Hij is een "realist" en vindt dat alles in zijn boeken in het teken moet staan van dat realisme. Belangrijkst is dat de hoofdpersoon "iets wil". Zonder dat streven is er geen spanning en kan de lezer zich niet identificeren met de handeling.

Soms leidt deze benadering tot wat vreemde conclusies. Zo is hij positief over Nabokov's Oblomov (die de eerste helft van het boek in bed ligt) maar moet hij niet veel hebben van De Idioot van Dostojevski (of van Jezus die ook "niets wilde").

Hij past overigens ook het principe toe op films. "Breaking the Waves" van Lars von Trier is daarom een slechte film omdat er "niets gebeurt". Teveel aandacht voor realisme kan dus ook leiden tot een blinde vlek voor psychische spanning en voor zinderende emotie (het meisje dat zich aan alle mannen geeft om de liefde van haar leven terug te vinden). Hoezo "niets willen ?".

The text on the back of the cover did not reveal anything about the contents. Only that at some point a small pair of shoes would appear.
Maybe that is why I left it to rest for so long on the shelf.

But, spring cleaning is upcoming or (almost) over and I found it again. This time I decided to start reading right away and I was surprized.

Han, the main character in the book feels like he has failed in everything he has ever done. He never finished his univeristy studies, has never been with a woman, loves to dance (tango) but is afraid to ask a woman to dance and therefore he often has no partner to dance with, let alone someone he regularly goes to dance meetings with.

His neighbour upstairs also loves to tango. She even travels to Buenos Aires for a couple of weeks and enthousiastically tells about it.
Han does not go anywhere, but to the tango meetings. Suddenly he meets a woman there, Esther. They dance two dances together and when the evening ends, she asks him if he wants to be her partner at a milonga course. He accepts her offer. And with that the whole carrousel starts.

Han and Esther become lovers. At first al looks well, but when more is revealed about Esther through the stories that she tells Han about herself, the more suspicious I got. Not Han at first, he is a bit green, remember.
But, despite that, he also feels that things aren't adding up and when she tells him about her boyfriend in India, who comes over, he realizes that the realtionship is not without complications. When the day of arrival of the boyfriend comes closer, Esther even doesn't want to see him anymore.

When the boyfriend arrives, Esther breaks her own rule of not going to see Han anymore. She goes to visit him and tells Han that he's very jealous. That she doens't remember him that way.
Understandable, but.... She tells her boyfriend, that she met Han. So she's playing with both men at the same time. And, in the very end it turns out, that she has already met someone else, someone to start the whole thing over again.

I liked the short story. It has 92 pages, but despite that, the story is complete. Told what needed to be told, in a way that was very satisfactory to me. A little bit of a mistery, which made me think, but also very human like, so very recognizable.
I should have read it before, but, like I said, I had no idea where the book would take me, once I would have started. And, although I like surprizes, I do need some kind of hint, an idea of the place I'll travel to by the guidelines of the book.

Theo is 16 jaar en heeft zijn moeder op jonge leeftijd verloren. Zijn broer zit in een opvoedingsgesticht, terwijl hij het huishouden doet en voor zijn vader zorgt. Theo wil indruk maken op de twee zoons van een rijke familie die in een villa wonen. Hij gaat samen met zijn tamme kraai Rokko die altijd op zijn schouder zit, naar een feestje bij de jongens. Hij heeft gestolen lekkers bij zich en is bereid voor hen ook allerlei zaken te doen om in de gunst te komen. Wanneer de politie hem later oppakt, omdat hij op een gestolen brommer rijdt, slaagt hij erin te ontsnappen. Hij is bang om ook in een opvoedingsgesticht te komen, duikt onder in de torenkamer van de villa en ondergaat er vele vernederingen met een uiteindelijke fatale afloop.
Het verhaal is gebaseerd op de Baarnse moordzaak van 1960, waarin twee rijke jongens en een vriend een jongeman vermoordden, omdat hij teveel van ze wist. Spannend boek waarvan het einde al bekend was, maar dat toch op de laatste bladzijden een verrassende wending neemt.½

Tussen de Groningse scheepsbouwer Bepol en zijn schoonzoon botert het niet. Dat leidt tot zulke spanningen dat de rederij tenslotte tenondergaat. (dia.) Indrukwekkende beschrijvingen maar nogal wijdlopig.

De Rode Loper is een enorme tegenvaller. En dat voor een boek dat zo op het oog niet kán tegenvallen. In de eerste plaats staat op de kaft de naam Thomas Rosenboom, een van mijn favoriete Nederlandse schrijvers. In de tweede plaats staat op de kaft een prachtige witte fender bass. Ten derde: het verhaal gaat over bandjes, roadies en studio's. Dat kan niet stuk denk je dan. Dat kan dus wel.

Hoofdpersoon van het boek is Lau. Lau is notoir uitkeringsafhankelijk, woont doorgaans bij hospita's die voor hem koken en heeft een hernia opgelopen door zijn roadiewerk. Hij leidt een bijzonder saai leven en is in het geheel niet interessant of aansprekend, evenals de overige karakters trouwens. In de 70's is hij roadie van een onbeduidend bandje, in de 80's heeft hij een opnamestudio en is hij fotograaf van bruiloften, in de 90's begint hij een undergroundbioscoop in een gekraakt pand in Zevenaar. Daar bedenkt hij het concept 'de rode loper': bezoekers mogen over de rode loper paraderen en kunnen zich snel daarna terugzien op het bioscoopscherm. Voer voor narcisten dus. Die zijn er veel, dus het wordt een succes. Lau's leven is tot dat moment niet bepaald een succes, ook niet wat het aangaan van relaties betreft. De rode loper en de opnamestudio brengen hem uiteindelijk bij een mensenschuwe vrouw waar hij een zekere liefde voor opvat. Eind goed... Of verklap ik nu te veel?

Waarom valt het boek me tegen? Tsja... De herhaling van een paar flauwe metaforen (ukelele versus gitaar, dwangstand, fade out) irriteert me. Er zijn genoeg boeken waar op één pagina drie betere metaforen staan, en die worden dan niet herhaald. De drie toch behoorlijke verschillende periodes worden nauwelijks uitgewerkt, terwijl juist dat historische kader in eerdere werken van Rosenboom zo prachtig werd opgetuigd. Er wordt erg weinig aan de verbeelding overgelaten. Hele pagina's staan volgeschreven over alle stappen die gevolgd worden bij het opzetten van een podium of het inrichten van een studio, waarna dan weer tijden echt niets gebeurt. De schrijver wil vast de momenten van levende versterving afwisselen met uitbarstingen van energie, mij doet het trucje niets. Het uitstapje naar een rode loper in Berlijn is misplaatst en enkel opgenomen om het rode-lopermotief nog enige substantie te geven. De karakters lopen door het boek als sprookjesfiguren buiten een sprookjesboek. Rosenboom maakt vaker enigszins abstracte sprookjesfiguren van zijn karakters, maar dat valt in eerdere werken niet op omdat de (historische) context daar veel sprookjesachtiger is en de karakters dus beter op hun plaats zijn.
Omdat het een boek van Rosenboom is heb ik het uitgelezen, anders had ik niet het einde gehaald. Je verwacht dat er nog een briljante twist komt, een fantastisch beeld, een mooie vondst. Helaas... volgende keer hopelijk beter.½

Vanaf de eerste bladzijde werd ik getroffen door de meevoerende schrijfstijl. Deze lijkt op het eerste gezicht lastig door de gedragenheid en het voorkomen van woorden die bijna in onbruik zijn geraakt maar het ritme van de zinnen zijn zo aangenaam dat ik niet anders kon dan doorlezen.

Daarnaast is het verhaal ook nog eens superspannend ondanks dat iedereen al gelijk weet hoe het af gaat lopen omdat we nog dagelijks met de twee huisjes die het Victoria Hotel bij het centraal station te Amsterdam omsluiten, geconfronteerd worden.
Hoe het kan dat deze niet verkocht zijn aan de hotelbouwer en dan ook nog eens vervlochten met het lot van straatarme veenwerkers in Hoogeveen, maakt het een boek dat moeilijk is weg te leggen.

Briljant zijn de gedachtegangen van de neef in Amsterdam en die in Hoogeveen weergegeven. Na de laatste bladzijden snap je dan ook dat het door deze manier van in de wereld staan (in dit geval op het einde van de 19de eeuw) niet anders heeft kunnen lopen.

Prachtige stukken, motieven en ideeen, toch maar 3 sterren omdat ik de opzet eigenlijk niet geslaagd vind, teveel lijnen en thema's die beter in het notitieboek hadden kunnen blijven voor een ander boek. De buitenstaander is (weer) prominent

Dat huis spreekt tot de verbeelding iedere keer als je het ziet. Je weet hoe het afloopt, maar toch laat je je meeslepen in de beklemming. Een zeer goed boek dat je geboeid houdt ondanks de dikte.

Wel een goed boek, maar ook wat afstandelijk toch. De hoofdpersoon is een zeer vreemd persoon die niet lekker in het leven staat. Zijn levenswandel wordt uitvoerig beschreven, interessant, maar staat zo ver van alles af. Hij is geen slecht iemand, maar een zonderling, een soort kluizenaar, kan niet met mensen omgaan. Probeert het soms, bijvoorbeeld door zijn 'praktijk' voor dieren, dan is hij zeer lief voor de kinderen en hun huisdieren, maar zelfs dat contact stopt op een gegeven moment.

Ik heb het boek nog niet uit, maar ik moet zeggen 'ik stuiter over de metaforen' en dat is geen compliment. Het verhaal loopt niet, of traag. Bovendien na 100 pagina's is er niet veel anders beleefd dan... tja, dan wat? Een scheepsbouw wikipedia lijkt het soms, op gedragen toon verhaald, met eendimensionale karakters, weinig spanning bovendien. Wordt vervolgd zodra ik het uit heb.