Multatuli (1)Recensioni

Max Havelaar adalah cerita fiksi yang terasa nyata. Kisah ini sendiri didasarkan atas apa yang dialami oleh Douwes Dekker saat menjadi pegawai pemerintah Hindia Belanda 18 tahun lamanya. Membaca kisah ini akan segera sadar apa sebenarnya politik divide et impera yang diterapkan Belanda.
Pemerintah Kerajaan Belanda sadar atas apa yang mereka lakukan selama ini di Hindia Belanda. Rakyat pribumi yang mereka paksa bertanam kopi dan teh tak ubahnya mesin bagi mereka. Kondisi diperburuk dengan banyaknya masyarakat Hindia Belanda yang belajar sifat makelar lewat instingnya mempertahankan hidup. Ada yang hidup nyaman dengan menjadi makelar budak untuk Belanda, tapi ada yang hidup mengabdikan diri bekerja selamanya untuk mereka agar keluarganya tidak dihancurkan. Semua yang mengubah tatanan itu dianggap merusak keseimbangan yang terjadi di Hindia Belanda dan Douwes Dekker adalah salah sedikit di antaranya.
Douwes Dekker lewat sudut pandang Stern dan Drogstoppel menunjukkan kisahnya di masa yang berbeda. Stern menceritakan dirinya saat menjadi asisten residen sementara Drogstoppel yang terus-terusan memanggilnya Sjaalman bercerita saat dia hidup miskin di Belanda. Namun lewat sudut pandang Multatuli, Douwes Dekker terus memastikan ceritanya akan terus dibaca dan menjadi usahanya menghentikan ketidakadilan walaupun dia sendiri terbelenggu dalam sikap white man's washing complex yang selalu menyerang warga kolonial yang hendak membebaskan masyarakat jajahan dari pemerintahan negaranya sendiri.
Cerita ini menjemukan bagi rakyat Indonesia, karena mengingat masa lalu tidak pernah mudah. Cerita ini berakhir dengan tragis karena pahlawan kita harus gugur sebelum berperang. Namun cerita ini telah dibaca dan akan terus dibaca.

Karakter Tuan Droogstoppel sangat menyebalkan.

Dari novel ini aku tidak melihat penjelasan kekejaman Belanda terhadap rakyat Hindia Belanda, yang diceritakan hanyalah tentang pembesar2 pribumi yang bertindak sewenang-wenang terhadap rakyatnya.
Dan mengetahui semua yang mereka lakukan pejabat Belanda memutuskan untuk mendiamkan hal ini demi kepentingan mereka sendiri.
Perjuangan karakter Max Havelaar membela rakyat Lebak dari penindasan pemimpinnya patut diacungi jempol. Karena dia berani menentang Residen Banten yang merupakan atasannya dan menjalani hidup dengan ancaman diracun.



Sebenarnya gak mengerti bagaimana novel ini dikatakan mengubah begitu banyak hal.

Max Havelaar, subtitled The Coffee Auctions of the Dutch Trading Company, is the famous book that shamed the Dutch government into reforming the system of forced cultivation imposed on its colonial possessions in the Dutch East Indies. Indirectly, it also led to Indonesian independence in 1945, because the reforms also included educational opportunities—leading to the development of an Indonesian elite, a national language and anti-colonial ambitions. The only other book that I know that had a similar impact is Noli Me Tangere (Touch Me Not) by José Rizal, translated by Harold Augenbraum, a novel which forged the independence movement in the Philippines. Pramoedya Ananta Toer, who wrote the Introduction to my edition, called Max Havelaar 'earthshaking' and (according to Wikipedia) 'the book that killed colonialism.'

Multituli is Latin for 'I have suffered greatly' and it is the pen name of Eduard Douwes Dekker (1920-1887). While this book purports to be a work of fiction and much of it is, it is also an autobiographical account derived from Dekker's experiences in the Dutch East Indies, from which he returned ignominiously after 17 years in the colonial service. His attempts at reform of the atrocious treatment of the peasants had failed and on his return to the Netherlands he wrote this book to draw attention to the abuses he had tried to ameliorate. (Also, it must be said, the book is a justification for his actions and an attempt to salvage a reputation he did not deserve). Dekker's 'Comments and Clarifications' to the 1875 edition convey his frustration and anger over the lack of reform, but he was not to know the influence his book would ultimately have.

First published in 1860, first translated into English in 1868, not translated into Indonesian until 1972, and now in a new edition translated by Ina Rilke and David McKay for the NYRB, Max Havelaar is a much more lively book than I had expected it to be. It's structured as a book-within-a-book, framed by the fatuous observations of an Amsterdam coffee broker called Drystubble, (Batavus Droogstoppel), a name intended to arouse mockery. Self-important, self-aggrandising and fulsomely patronising, this hypocrite prides himself on outsmarting his rivals and graciously growing his business through the hard work of people poorer than himself. Into his hands comes a manuscript written by an author too poor to publish it. He begins to read it almost by accident, and then decides to steal it, to publish the bits useful to himself. He doesn't do the work of editing himself: he hires Ernest Stern, the son of his best customer, in order to forestall his custom going to a cheaper rival.

The story proper begins in Java with the arrival of the new Assistant Registrar in Lebak. Max Havelaar emerges from a gruelling carriage ride over terrible roads with his wife Tina and small son Max, to be welcomed by various members of the colonial bureaucracy and their spineless Javanese collaborators from the aristocracy. In a satirical tone the narrator explains beforehand how the colony is administered, making it clear that the entire system is designed to maximise profits from exports to the Netherlands, and that it causes extensive famines throughout the fertile lands of Java. And, perhaps worst of all, by buying off the aristocrats, the system also ensures corruption to enable a luxurious lifestyle for the Adipati and his Dutch overlords while stifling any complaints or attempts to ameliorate the suffering of the peasants. (This is why Pramoedya Ananta Toer is so scathing about the Javanese aristocracy in his Buru Quartet).

To read the rest of my review please visit https://anzlitlovers.com/2019/09/28/max-havelaar-by-multatuli-translated-by-ina-...

Fascinating book - the fictionalised story of a Dutch colonial functionary in Indonesia in the 1850s. The functionary tries to raise abuse of the ordinary people by their traditional leaders/rulers who operate under the knowing blind eye of the colonial administrators. The book is written in quite a quirky style, which hasn't aged well, but the story, and the message, still shines through.
This is effectively an early example of a whistle blower. And, according to Wikipedia, the novel raised quite a storm, and changes were made in colonial administration as a result.

Uit het nawoord van Marita Mathijsen
Al meer dan honderdvijftig jaar staat de Max Havelaar op eenzame hoogte in de Nederlandse literatuur. Als er canonlijstjes gemaakt worden, prijkt Max Havelaar altijd bovenaan. De roman heeft een bepalend lidwoord gekregen, en dat is al een teken van hoge achting. Je spreekt in Nederland over dé Nachtwacht, hét straatje van Vermeer, dé Gijsbrecht. Minder bekende romans, toneelstukken of schilderijen krijgen dat lidwoord niet. Er zijn heel veel romans geschreven in de negentiende eeuw, en heel veel boeken over Nederlands- Indië, maar de meeste daarvan zijn vergeten. Geen enkele roman heeft zo’n diepgaande invloed gehad op de Nederlandse literatuur en de publieke opinie als ‘de’ Max Havelaar.

Er zijn twee lijnen die ik wil uitwerken om te verklaren waarom de Max Havelaar in de overlevingstheorieën van Darwin past. Die twee lijnen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden: de esthetische lijn en de ethische lijn. Op beide gebieden scoort Multatuli hoog, en dat is waarschijnlijk het geheim van zijn hoge survivalgehalte.

De vertelstructuur van Max Havelaar is een van de voornaamste pluspunten van de intrigerende werking van de roman. Multatuli manipuleert de lezer op een fascinerende manier. De meesterzet zit in de opening van de roman. Om de lezer op zijn hand te krijgen, begint Multatuli met de figuur van Batavus Droogstoppel, en die introduceert hij zo droog en zo rechtlijnig dat de lezer al heel snel een afkeer van hem krijgt. Tegelijkertijd raakt hij geïntrigeerd, want er schuilt in die rechtlijnigheid veel humor. De eerste zin van het boek is geniaal in zijn droogheid (‘Ik ben makelaar in koffi , en woon op de Lauriergracht, no 37.’), terwijl de tweede zin begint met venijn: ‘Het is myn gewoonte niet, romans te schryven, of zulke dingen.’ Droogstoppel schrijft geen romans of zulke dingen. Enerzijds doet hij alsof het schrijven van een roman een gewoonte kan zijn, zoals neuspeuteren, of de schouwburg bezoeken, dus iets makkelijks. Anderzijds stelt hij de roman meteen in een kwaad daglicht, door de toevoeging ‘of zulke dingen’. Wat doet een makelaar in koffi e die een roman gaat schrijven vervolgens? Hij bestelt papier: ‘een paar riem papier extra’. Een romanschrijver zou een schema ontwerpen, zou rust in huis afdwingen of een huis op de hei huren. De makelaar houdt het bij de materialiteit van papier.
In het vervolg wordt duidelijk waarom Droogstoppel romans niet hoog heeft zitten. Droogstoppel is een man van zaken, en hij vindt dat je in romans wordt opgelicht. Een romanschrijver vertelt dingen die nooit gebeurd zijn. Tussen de regels door moet de lezer concluderen: de zakenman Droogstoppel zal je niet oplichten, hij houdt zich aan de waarheid.

Vanaf de tweede alinea houdt Droogstoppel een tirade tegen de literatuur. Hij leest gedichten alsof ze letterlijk genomen moeten worden. Als de kinderdichter Hieronymus van Alphen schrijft: ‘Hoe dankbaar is mijn kleine hond / Voor beentjes en wat brood’, is het commentaar van Droogstoppel dat hij geen hond heeft, en dat Van Alphen dus niet over ‘mijn hond’ mag praten. Bovendien zijn honden onzindelijk. Droogstoppel beschouwt verzen maken als een ambacht, ‘zeker minder moeielyk dan ivoordraaien’, dus aan te leren. Het is prima als mensen verzen maken, maar het lastige is dat verzenmakers altijd moeten liegen. Want vanwege het rijm zegt de dichter: ‘De lucht is guur, en ’t is vier uur’, ook al is het eigenlijk kwart voor drie. Om te rijmen moet de dichter liegen.

Finalmente l'ho finito dopo averlo preso e riposto per due mesi.
Una grande delusione per il mio amore per i Paesi Bassi. Un libro mortalmente noioso e sconclusionato.
Intanto è un libro di Iperborea. Meritevolissima casa editrice, non c'è che dire. Ma le 360 pagine del romanzo rendono scomoda la lettura nel formato iperboreo. Scomodità che sarebbe sostenibile se il libro filasse via come una lippa (vedi le 496 pagine di Long John Silver).
Ma il testo è ostico per almeno la metà delle pagine e ci si stufa di tenere aperte a fatica le strette pagine.
La struttura del romanzo - in cui consiste la sua originalità - stenta a far lievitare la storia.
Dopo la metà migliora, ma ormai non si smette di arrancare: il fastidio iniziale ha frustrato il lettore.
Eppure, letta l'ultima pagina, viene voglia di ricominciare.
Dove ho sbagliato con questo libro mi sono detta?
La storia è grandiosa: un donchisciotte olandese di carta che parla a nome del donchisciotte olandese in carne e ossa che ha scritto il libro; storie d'amore tenere e senza speranza; satira durissima contro l'ipocrisia calvinista dell'affarista olandese; una perfetta vivisezione dell'indifferente crudele macchina burocratico-coloniale; commenti purissimi e entusiasmanti sulla letteratura e la sua funzione sociale.
Alla faccia del tulipano gentile, tollerante, operoso e cordiale dello stereotipo.
Insomma un grande libro, un libro la leggere - per me da rileggere - assolutamente.
Per ora gli lascio le stelline del disinganno apparente. Ma sono sicura che quando lo rileggerò il loro numero, per lo meno, raddoppierà.

Multatuli (a pseudonym) served as an official in the Dutch East Indies from 1838 to 1856. He was dismayed by the corruption, violence, and oppression he saw. He was ultimately dismissed from the civil service, and returned to Holland, where, under a cloud of suspicion, he wrote this fictionalized account based on his experiences in Java. The book created a sensation upon its publication in Holland, and is an important work in the canon of Dutch literature.

The story is not narrated directly. Instead, the novel opens when a smug and hypocritical coffee trader in Holland is given a manuscript by an apparently destitute childhood friend. Unable to understand the manuscript, he calls for assistance in transcribing it. The manuscript details the experiences of the civil servant Max Havelaar, who as an idealistic colonial official attempted to make changes to the disgraceful practices he encountered, but who is ultimately dismissed in disgrace. Episodes in colonial Java alternate with tales of Droogstoppel, the Dutch coffee trader.

This book is obviously important as a historical document relating to Holland's colonial history, and as an example of the power of literature to initiate or further societal changes, as for example Uncle Tom's Cabin. And while Max and his family are sympathetic, and Droogstoppel and his ilk provide some humor, I was never fully engaged with the book, and found that it proceeded very slowly.

Recommended for those interested in the historical events, and those interested in reading Dutch classics.

READ IN DUTCH

Ik heb me aan het eind van de zomervakantie dan toch door het 'beste' boek uit de Nederlandse literatuurgeschiedenis heen gewerkt. Max Havelaar of de Koffiveilingen der Nederlansche Handelmaatschappy wilde ik graag gelezen hebben voor mijn mondeling vorige week. We hadden dit boek al uitvoerig besproken voor ik het ging lezen, en dit maakte het wel makkelijker om sommige dingen te begrijpen.

Het overbekende verhaal gaat over een handelaar in koffie, die van een vroegere vriend, die hij 'Sjaalman' noemt een pakket papieren krijgt over ondere andere koffie. Uit dat pakket komt dan uiteindelijk ook het verhaal van Max Havelaar naar voren, die adsistent-resident was in Lebak. Hij probeerde iets aan de mistanden aldaar te doen.

Ik denk dat, om dit boek hier te kunnen beoordelen, ik een splitsing zal moeten maken. Je hebt namelijk het verhaal zelf, en het doel ervan buiten het boek. Voor mijn mondeling heb ik een twintigtal pagina's uitreksel over dit boek gelezen, om mijn kennis weer helemaal op te frissen, en daar zat ook een groot deel interpretatie in. Dit boek is bedoeld geweest, enerzijds om die aanklacht tegen misbruik in Indië aan het publiek kenbaar te maken (vandaar ook die ondertitel; iedereen was bekend met de Nederlandsche Handelmaatschappy), en anderzijds om er geld mee te verdienen. Als ik kijk naar het deel ervan dat bedoeld is om de misstanden daar aan te kaarten, dan vind ik dat dapper en goed, zeker in die tijd en los van het feit dat ik uit zijn biografie heb opgemaakt dat ik hem geen sympathieke man vind. Maar kijk ik daarna puur naar het verhaal, het boek, dan kan ik niet zo enthousiast worden. Eerlijk gezegd vind ik het dan vooral erg saai. Eigenlijk is het hele boek een aanklacht, overal wordt melding gemaakt van alles wat er mis is in Indië. Verder vond ik, en eigenlijk is het wel nodig, maar het zorgt niet voor leesplezier, dat er teveel werd uitgelegd en te diep werd ingegaan op de uitwerking van het precieze bestuurlijke systeem aldaar. Daardoor wordt het verhaal steeds stil gelegd en krijg je nooit echt de kans om in het verhaal te komen, terwijl dat nou altijd zo leuk is. Daarbij las ik ook nog de oorspronkelijk tekst, in het nederlands van de 19de eeuw, dit maakte het er ook niet makkelijker op. Kortom, ik vind het boek goed in die zin dat het zeer gewaagd was de koning op die manier aan te vallen, maar als leesboek vond ik het niet zo goed (misschien speelt ook nog mee dat de hele Indië kwestie niet meer meespeelt. Niet dat er geen mensen meer worden uitgezogen, maar daar is Beatrix dan zeg maar niet meer verantwoordelijk voor). Toch denk ik dat het boek voor veel mensen een mustread is, al is het dan voor school...

PS. Ben ik nog vergeten te melden dat bij mij op school dit enkel een aanrader is, en geen verplicht leesvoer.

Scathing indictment of colonialism. This is tempting me to reread.

Read online: https://en.m.wikisource.org/wiki/Max_Havelaar_(Wikisource)/01

At times frustrating, at times compelling this novel was written to arouse awareness of the brutality and corruption in the Dutch Indies. Ostensibly telling the tale of Max Havelaar, an Assistant-Resident on Java, this novel brings to the fore the treatment of those living in the Indies as well as showing the results of the work back home in the Netherlands. The book uses a multitude of narrators and it is not always clear who is speaking but altogether an interesting novel. I was already interested in the East India Company (the British Tea Trading company that took over much of the Indian sub-continent and was the instrument of British rule in India) and this has made me want to read more. 3.5 stars.

Max Havelaar is een erg mooi en leesbaar boek. Je kunt vergeten dat dit boek al 150 jaar oud is. Het thema blijft actueel.

The story of Max Havelaar is a social commentary on colonialism as well as a political statement of the abuse of government and the ineffectiveness of Christianity without charity. The story is set in 1853 or there abouts in Indonesia (Java) at that time and is the story of why change is almost impossible in systems that are as large as governments and even a good person is basically unable to make any good change.

This is a 4 star read for me. I hated the poor condition of my kindle edition and having to constantly correct the typos and other errors in my head to make any sense out of some of the sentences but I fell for this social commentary of the abuse of people by colonialism but also by their own people. The book was a little difficult. I believe it is what is called a frame story. A story within a story. It seems like we had the story that was being told by Mr Drystubble (what a social commentary of whited sepulcher), Stern's story taken from Max Havelaar's (shawlman's notes) and then the story written by Multatuli as the author of the whole social commentary. Loved the love story, made me want to cry. Cry for the water buffalo and cry for the poor boy. That alone made this a 4 star story for me. I will never look at a water buffalo in the same way again.

A classic in Dutch colonial literature, but despite bringing attention to the lives of Indonesian characters and how they are abused by their local lords, they're never more than servants and they barely get any dialog. The same, by the way, applies to women.

The parts of the story that don't take place in Indonesia are meant to be amusing, but they're more like boring, tedious passages in an otherwise interesting read.

Loved the structure of this novel, loved the writing style.
Loved the j'accuse of the way the author treated the subject matter.
Highly recommended.

Multatuli was the pseudonym of Edourd Douwes Dekker, born in 1820 in Amsterdam. He wrote Max Havelaar in 1860 as a protest against the agri-business exploitation he perceived being perpetrated by the Dutch against the indigenous Indonesian farmers. Much later, this type of writing would be coined muckraking journalism and was popularized by the likes of Sinclair Lewis in works like The Jungle.

Clássico da literatura holandesa.

Max Havelaar geldt terecht als een van de belangrijkste werken uit de Nederlandse literatuur. Het boek was een felle aanklacht tegen de misstanden als gevolg van het Nederlandse bewind in Nederlands-Indië. Het is een raamvertelling met verschillende verhaallijnen die knap in elkaar geweven zijn.

Nog altijd impressionante aanklacht. Literair hoogstaand vooral in Droogstoppel-figuur (en de constructievondst), de toespraak tot de hoofden van Lebak, het verhaal van de Japanse Steenhouwer en dat van Saïdjah en Adinda. Maar toch duidelijk stilaan te zwaar op de hand in het middenstuk met tal van uitwijdingen en beschrijvingen.
Al eerste keer gelezen toen ik 16 was.

Knap representatief overzicht van Multatuli's prozawerk, met uiteraard de Havelaar aan de top (zie aparte bespreking). Maar ook Woutertje Pieterse, en het Gebed van de onwetende zijn interessant.

In dit boek wordt uitgebreid verslag gedaan door assistent-resident Max Havelaar over de mistoestanden in Lebak (Indië). De "gewone man" in Indie wordt uitgebuit door de regent (= een inlandse leider). Havelaar ontdekt dat dit probleem bekend is bij alle hogergeplaatsten; echter niemand neemt de verantwoordelijkheid om de situatie te veranderen. Hij ziet dat het voor alle op alle "niveau's"hetzelfde probleem speelt: niemand durft aan zij meerdere te zeggen dat de situatie waar hij verantwoordelijkheid over draagt niet OK is. De meerderen steken ook bij voorkeus de kop in het zand en willen eigenlijk ook alleen maar horen dat alles naar wens verloopt.
tegelijkertijd speelt het verhaal van een makelaar in koffie, die denkt heel intelligen en ruimdenkend te zijn, maar die eigenlijk heel erg kleinburgerlijk is.
Het boek staat op de boekenlijsten voor middelbare scholieren. Ik mijn optiek zou dit verboden moeten worden omdat het een veel te ingewikkeld thema is. Ik denk dat je toch wat meer levenservaring nodig hebt om dit boek te kunnen begrijpen en op waarde te kunnen schatten.

Stukgelezen vanaf mijn veertiende.

Een boek dat ik zowat jaarlijks herlees!

Max Havelaar, of de Koffieveilingen der Nederlandsche Handel-Maatschappij is een subliem protest tegen de wanstanden in de Oost. Niet alleen door de politieke boodschap, maar ook door de vermenging van genres en de opbouw in raamvertellingen, door de stijl waarin Multatuli zijn karakteristieke personages neerzet, maar bovenal doordat deze roman meer dan 150 jaar na de eerste publicatie nog steeds betekenis genereert. Lees het verhaal met in het achterhoofd de hedendaagse stand van zaken in menig niet-Westers land. De Max Havelaar heeft niet aan zeggingskracht ingeboet.

½

Max Havelaar: delen ervan klassikaal gelezen op middelbare school; in 2008 geheel uitgespit inclusief alle noten. Zeer aangrijpende inhoud. Goed geschreven.
Van de andere delen heb ik sommige ingezien en er iets uit gelezen.

Teenkrullend stukje Nederlandse koloniale historie, die maar al te gauw onder tafel wordt geschoven. En toch nog niet zo ver van huis ligt.

Toe curling piece of Dutch colonial history, which is all too conveniently brushed under the carpet. Not all that far from home, actually.