Tomas LieskeRecensioni

Een aardig boek met een originele vertelstructuur. Ik was niet zo gecharmeerd van Lieskes neiging om over karakters te spreken en hun persoonlijkheden te beschrijven, in plaats van te tonen hoe ze zijn. Zo komt het voor dat er aan het einde van het boek nog zogenaamd idiosyncratische eigenschappen genoemd worden van de hoofdpersoon, welke gedurende het voorgaande afwezig waren. Dit stoort mij.
Gezien de grote hype rondom dit boek viel het mij wat tegen. Was ik er tabula rasa aan begonnen, zou ik er waarschijnlijk meer van kunnen hebben genieten.

Steeds meer fan van Lieske. Niet meteen 'mooi' maar ontzettend krachtig. Het requiem voor de schildersknecht is een gedicht dat meteen een zinderende oorveeg uitdeelt, en de liefdesgedichten verhuld in vlezige, viscerale natuurbeelden zijn indrukwekkend (en verbazingwekkend) passioneel. Sterk.

Eindelijk uit, zou ik zeggen. Ik begon dit boek in de zomer van 2012 en was klaar net voor de zomer van 2014. Dat ligt niet aan het boek, maar aan de bizarre wendingen die mijn leven nam in deze periode en de opmerkelijke omstandigheden die me er toe aanzetten weer te beginnen, met Franklin, en met lezen zelf.

Het boek neemt gelijkaardige bokkensprongen en het hoofdpersonage kent soortgelijke gemoedswisselingen, onfortuinlijke tegenslagen en onverwachte obstakels. Maar hij zet door en ik ook.

Ik geef toe dat Franklin even wennen is bij het begin. Geen idee waar je bent of wat er aan de hand is. En wanneer het huidige verhaal start, in deze tijd en deze wereld, maakt Lieske het niet makkelijker om realiteit van metafictie te onderscheiden. Ach, het leven zelve.

Franklin de jongen, het personage, is ook een geval apart. De bloemrijke taal, de vreemde interesses, de bizarre (en soms gewelddadige) gedragingen -- het maakt hem niet leuk maar wel loveable.

Deze roman zal allicht nooit tot het canon behoren en velen zullen vroegtijdig afhaken maar het is een sterk werk. En dat het voor mij symbolische, haast magisch realistische trekken kreeg, terwijl het in mijn eigen brein en geest binnen sijpelde, maakt dat ik het alvast nooit zal vergeten.

Zeer mooi beschreven liefdesverhaal in verschillende episoden en vanuit verschillende standpunten.
Vooral zeer onderhoudend door het virtuoos taalgebruik in beschrijvingen.

Wanneer een man in Spanje aan een stuwdam werkt, is hij getuige van een verkrachting. Hij verliest zijn greep op de werkelijkheid en verdwijnt voor zijn vrouw

Sprookjesachtig geschreven, het verhaal rijgt van de ene scène, van de ene tijd in de andere. Prachtig zijn de passages waarin de in gevangenis/ballingschap levende Nederlander Simon Krisztian terugdenkt aan zijn leven als leidekker ' als duiven geplakt aan een wand die ons nooit zou kunnen vasthouden als onze kleine steun het zou begeven), aan het winderige en regenachtige Holland, aan de burgelijke gedegenheid van Dordrecht, aan de gele lissen aan de Merwede.

Een boek dat vol staat met herkenbare (bij mij sluimerende) herinneringen en dat aangenaam is om te lezen. Deels speelt het in de jaren 50- de flashbacks zijn niet chronologisch maar associatief- deels in de jaren 60/70 in (Oost-) Duitsland. Er zijn plotselinge (bijna-) ongelukken en gebeurtenissen die het verhaal dramatischer maken. De humor maakt het licht verteeerbaar. De aangebrachte structuur, stijlfiguren en treffende, lastige woorden geven het boek meer niveau. Zo'n woord als scheluw moet je toch opzoeken. Het ziektebeeld speelt w.b. titel, associaties ook een rol.

Twee Nederlandse mannen raken in 1930 verzeild in Turkije, waar een dubieuze vrouw hun huishouden bestiert

heel mooi ontroerend geschreven. man, die zwangere vrouw verloren heeft ontmoet zichzelf als kind zodat je de gebeurtenissen vanuit een jong en oud perspectief ziet. Jaren 50 en jaren 70 authentieke personages½

Vertellers:Mw. Michel en Josse

In de jaren zeventig ontmoet een epiletische dertiger die zijn vrouw heeft verloren zijn jeudgige zelf, het jongetje dat hij vroeger was in Den Haag

nog niet gelezen

Op z'n 9e wordt Franklin het huis uitgezet. Hij ziet kans eindexamen te doen, al maakt hij het medeleerlingen en leerkrachten soms moeilijk. Zijn eerste liefde Angela verdwijnt, maar niet uit zijn geheugen. Zijn ouders verwijzen hem naar zijn oom Charles voor geldzaken. Via hem komt hij in contact met een wereld van chantage naar aanleiding van zaken uit WO II. Ook leert hij zo Niel kennen, degene met wie Charles is ontsnapt uit de nikkelmijnen in het poolgebied. En Michelle, op kamers wonend bij Charles. Uiteindelijk heeft Franklin niet alles meer in de hand en loopt het, door angst van de een en misverstand bij de ander, fataal af.

Lieske, Tomas: Dünya: roman, Querido, Amsterdam / Antwerpen 2007
In Dünya vertellen drie van de vier hoofdpersonen het verhaal van een bizarre situatie. Twee Nederlandse jongens leven tijdens de Eerste wereldoorlog als krijgsgevangenen in Turkije en werken aan een zeppelinproject van het Turkse leger. Ze worden min of meer bewaakt door Dünya Şuman, weduwe van een Duitse generaal in Turkse dienst. Zij is uit het mondaine Istanbul verbannen nadat ze op winkeldiefstal was betrapt en wordt de Nederlanders als huishoudster toegewezen.
Maar voor het zo ver is, maken we mee dat de twee vrienden, Simon Krisztián en Otto Beets het ouderlijk huis ontvluchten en naar London trekken. Daar nemen ze van het een op het andere ogenblik dienst bij de Royal Navy en raken als stoker op en Engels oorlogsschip betrokken in de oorlog. Varend door de enge straten op doorgang naar de Zwarte Zee wordt hun boot door het Turkse kustgeschut tot zinken gebracht. De twee worden gered, maar tegelijkertijd zijn ze krijgsgevangene.
Op een onduidelijke manier zijn ze na een tijdje vrij, en leven dan op de rand van het bestaan wonend en zwervend in het onherbergzame achterland van Turkije. Op die zwerftochten passeren ze een dorp waar een pogrom wordt gehouden tegen een niet gewenste minderheid. Uit het brandende huis wordt een baby gered. Krisztián pakt in de verwarring het kind mee. En dan begint het echte grote avontuur. Langs de barre grenzen van het bestaan trekken ze gedrieën verder, de twee mannen en het meisje, Julia. Afgesproken wordt dat Krisztián de vader is. Het leven wordt een stuk beter als Krisztián bij het zeppelin-project wordt betrokken. Ze krijgen dan een huis en even later ook een huishoudster, Dünya. We maken kennis met al de problemen waarmee de opvoeding van een meisje gepaard gaat. Wat zeg je wel, wat niet, en wanneer de echte waarheid?
Julia slaapt bij haar vader, totdat ze zonder zichtbare aanleiding besluit om een eigen kamer te hebben. De climax valt op de dag voor de spannende proefvlucht met de zeppelin. Krisztián ziet zich nu gedwongen Julia de waarheid te vertellen. De vlucht loopt met kleerschuren maar net goed af. Voor hij aan de grond komt wordt het bericht verspreid van de ondergang van de Hindenhurg in New York. Met name bij Dunya ontstaan allerlei misverstanden, over welk schip nu verongelukt is. Uiteindelijk komt alles toch nog goed. Alleen Dünya, die een geweldige ontvangst had voorbereid, waarop zij het stralende middelpunt had moeten zijn, valt uit haar rol van grande dame, als ze Otto de mond snoert, omdat hij in haar ogen op het punt staat het echte verhaal over Julia te verspreiden.
Daarmee is haar enige mogelijkheid nog: verder leven met Julia.
Dünya maakt op de indruk van een knap geschreven wangedrocht. Het knappe zijn bijvoorbeeld de lyrische passages, als Lieske de nachten met zijn dochter beschrijft of als het vaderschap vanuit het ongerijmde wordt beschreven.
Het wangedrocht bestaat in het supergecomponeerde, waardoor het verhaal weer iets van een sprookje krijgt en als roman zijn geloofwaardigheid verliest. De humor is soms hartveroverend, maar verzandt ook nogal eens in een lach-of-ik-schietstijl, vooral bij de verhalen van Dünya en Dr. Paul Grünheim. Dünya wordt wel heel erg als een karikatuur neergezet. En het nooit geschreven Duits-Turks, wordt in een gebroken Duits Nederlands weergegeven. Leuk, maar niet lang. Je vraagt je af of dit allemaal nodig was om de absurditeit van het leven gestalte te geven, wat duidelijk een van de bedoelingen van de schrijver is geweest. Maar met dit soort fratsen lukt dat niet echt. Alsof we de absurditeit ook maar niet al te serieus moeten nemen. Moeten we het Lieske dan wel?
Een knap geschreven wangedrocht.

Prachtige roman. De beschrijving van Franklin is prachtig, z'n snelle sarcastische tong, z'n lastige jeugd, z'n karakter. Mooie liefdevolle beschrijving van de relaties die hij had. Een enigszins bizar einde.½