Pascal Lainé

Hija de una camarera de vida alegre, Pomme, la encajera, encuentra a Aimery, un estudiante de la Escuela de Archiveros. El futuro conservador es tenista, tagatore altanero. Vivirá con Pomme y la soportará: soportará su modestia, su afición a la vajilla, su ternura de perro doméstico. Un día, harto y cansado, Aimery abandona, sin más, a Pomme, porque no son 'del mismo medio' y ha empezado a descubrir en ella un olor a polvo, a piel macilenta. Tras de lo cual, Pomme experimentará la anorexia y la depresión, las caídas en la calle y los inicios de la locura -incluso es posible que acabe por morir-. Pero el joven tagarote 'sigue su curso' y llegará a ser un literato.… (altro)

This was the 1974 Goncourt winner and was made into a successful film that launched the career of Isabelle Huppert.

Pomme is a young woman of few aspirations and a humble background, the daughter of a waitress and part-time prostitute from a small town in Northern France. She's working as a hairdresser's assistant, but with her passive demeanour and reluctance to engage in modern life, she strikes the narrator as someone who would fit better into a 17th century painting than into the Paris of the 1970s.

On holiday in Cabourg in Normandy with her colleague Marylène, who has drawn her into a quasi-erotic relationship during a brief dearth of men and ditches her again as soon as the supply is restored, Pomme meets Aimery de Béligné, a young man who's also not entirely at home in the 20th century. He is the son of an impoverished but aristocratic Normandy family, studying to become a museum curator. They share an ice-cream, have a series of amusingly mismanaged not-quite-dates, are drawn together by their shared awkwardness, and of course wind up living together for a while in Aimery's student garret when they return to Paris. And just as inevitably, Aimery behaves badly, Pomme accepts it as part of the natural scheme of things, and it never occurs to Aimery how badly he has hurt her until it's far too late to fix things.

The perfect plot for a wistfully-tragic French film, but it felt a bit too facile for a novel: Lainé doesn't really seem to debate or challenge the idea of men as thoughtless agents of harm and women as passive victims, he simply portrays it as a sad but inevitable (and somehow quaintly charming) aspect of how life is, for some people at least.… (altro)

Julien saura-t-il conquérir sa cousine Julia ? La naïve passion de l'adolescent ne touche guère la jeune fille, et Julien souffre en silence d'être encore un petit garçon pour sa cousine. Trop jeune ? Ce n'est assurément pas ce que pense Mathilde, la brune aux seins généreux. Ni Justine, la rousse. Ni la petite Angèle. Ni la blonde Liselotte. Ni Clémentine, la belle actrice... L'auteur de 'La dentellière' nous donne avec 'Tendres cousines' un livre espiègle et sensuel, un conte à la manière de 'Candide', mais sur le mode léger, sans autre philosophie que l'amour juvénile de la vie.… (altro)

en bijna klassiek boek. Oude man, jonge vrouw. Het verhaal van het einde van de relatie. En hoe het niemands schuld is. Het grote onvermijdelijke. De jaloezie. De leegte. De vlucht. Zij is nog, was altijd al zoekend. Onbeschreven blad dat zich niet beschrijven laat. Hij weet reeds te veel (en toch ...) Ontwijkt. Vermijdt.

'Virtuoos spel met schijn en werkelijkheid' - 'suggestieve beelden' - 'een klein meesterwerk' - 'uitzonderlijk poëtisch'. Het is gemakkelijk om een boek dat met zo'n ronkende woorden werd overladen, als teleurstellend te bestempelen. De eerste 30 pagina's wilde ik het krachtig van me afwerpen - hier had ik geen tijd voor. Zo schrijft elke Fransman rond zijn 50ste wel een boek. De zucht naar een vers blaadje. Stereotiep (doe je ogen dicht en de grijzende schrijver met kortgeschoren baardje draagt een zwarte coltrui - op de auteursfoto op de omslag van het boek werd de coltrui voor de gelegenheid vervangen door een stropdas, een wit hemd en een grijs kostuumjasje - maar het grijze haar en de baard blijken te kloppen.)

Slecht geschreven? Zeker niet. Maar 'zij is zo/jij bent zo/ik ben zo' van pagina 7 tot de allerlaatste (120?) veronderstelt van de lezer reeds een overgave die ik de mij onbekende schrijver Pascal Lainé nog niet schenken kon/nog steeds niet schenken kan - en hij dus niet afdwingen kon.
De vertaling? Twijfels (het woordje 'aldus' bijvoorbeeld: schrijftalig zegt de VRT (overigens wordt het woord in het boek als alternatief voor 'zo' gebruikt), - maar ligt dat dan aan Lainé zelf, of aan de vertalers (jawel, ze zijn met z'n 2en) die zo blij zijn eens een Fransman te mogen vertalen?).

Ik las het uit - grotendeels omwille van de associaties die het boek opriep: Franse films uit de jaren '70 en '80 (ik vergeet de titels, maar nooit de vrouwen ...), Proust over jaloezie in De kant van Swann en in De gevangene, warme zomeravonden doorgebracht in Frankrijk, ...

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/04/de-twijfelaarster.html… (altro)