Auke Hulst

In de toekomst is het mogelijk om een soort denkende robots te maken. Zelfs is het mogelijk om kinderen te maken die zich geestelijk ontwikkelen. De hoofdpersoon heeft er 1 aangeschaft. Daarnaast speelt de schrijver met diverse parallelle levenslijnen waardoor je gebeurtenissen meerder keren kunt beleven. Het verhaal is goed geschreven. De eerste helft van het boek wordt op een gegeven moment wat langdradig, maar gelukkig komt er daarna weer voldoende snelheid in. Wel jammer dat de achterliggende motieven om een kind te willen niet echt uit de verf komen.… (altro)

Auke Hulst is zonder twijfel een kundig schrijver, dat toont hij absoluut in deze lijvige roman. Oppervlakkig gezien zou je dit verhaal kunnen bestempelen als dystopische science-fiction: het speelt zich af in 2032 binnen de ‘Stad’, waarmee duidelijk de huidige Randstad wordt bedoeld, met een streng controlerende overheid en restricties op verplaatsingen naar het buitengebied, dat ontvolkt is en volledig in verval als gevolg van aardbevingen. Maar dit is in de eerste plaats toch een psychologische roman. Hulst voert zichzelf op als een schrijver die getraumatiseerd is door de afgesprongen relatie met zijn vriendin Mila, en vooral door de abortus die Mila heeft laten uitvoeren.
Enkele jaren later koopt hij in de plaats via een Japanse firma een robot-meisje, Robbie, dat ‘gekweekt’ is met dna van de geaborteerde baby, en dat nu effectief functioneert als de dochter die hij nooit had. De interactie tussen vader Auke en surrogaatdochter Robbie is best interessant en soms zelfs vermakelijk. Maar Hulst verliest zich echt in oneindig gelamenteer en geneuzel over zijn verbroken relatie en het gemis van de geaborteerde baby. Uiteraard is zo’n trauma best begrijpelijk en niet te onderschatten, maar na tientallen pagina’s neurotisch gezeur, begon het wel op mijn zenuwen te werken.
Ongeveer een derde in het boek verrast Hulst dan wel even door een roman in een roman aan te bieden, het verhaal dat romanpersonage Hulst aan het schrijven is over een afgesprongen, intense relatie tussen een koppel, inclusief geaborteerd kind. Je raadt het al, dit is een vorm van therapeutisch schrijven die in het begin wel aardig is, maar opnieuw verzandt in zwelgend zelfmedelijden. Op het moment dat schrijver Hulst het personage Hulst dan vervolgens een tijdssprong laat maken, met de bedoeling wat verkeerd gegaan is recht te zetten, hield ik het voor bekeken. Ik ben dus maar halfweg geraakt, al waren we toen al 300 bladzijden ver. Zoals gezegd, Auke Hulst kan zeker schrijven, en heeft ook wel wat te vertellen, zowel pychologisch als filosofisch (over de relatie tussen mens en robot bijvoorbeeld), maar in dit geval heeft hij het echt te ver gedreven.… (altro)

In early 2017, in the run-up to a Dutch general election in which it was feared that Geert Wilders would end up in power, Auke Hulst recruited twenty-three fellow writers who shared his anger and frustration with the way things were going in the world to contribute to this short story collection inspired by the title of Robert A. Heinlein's 1940 story "If this goes on..." The idea was to demonstrate how engaged literature can still contribute to political debate in the 21st century.

Obviously, it was a rush job, and many of the contributors didn't get much further than rehashing the ideas of all the over-familiar giants of dystopian fiction, usually with a Wilders-like figure pasted-in over the picture of Stalin, and Muslims or Moroccans standing in for Jews. The general theme seems to be "something bad is happening and there's nothing we can do about it" — a position depressingly summed up in Wytske Versteeg's "Ervaringsmachine", in which the narrator's diagnosis with a progressive, incurable disease parallels the collapse of liberal democratic values around him. Only a few of these dystopias really seemed to do something original: Mohammed Benzakour's deceptively simple Panchatantra-style animal fable "De knorrige koningin" is one that will certainly stick in my mind. Jamal Ouariachi's story, in which the narrator goes to Casablanca to report on the Eichmann-style trial of a fallen ex-dictator with more than a passing resemblance to Wilders, also struck me as an interesting shift of viewpoint.

A few stories struck out in different directions: Frank Westerman's "Animal farm 2.0" sounded as though it was going to be another animal fable, but it turns out to be about the way that the discourse of ecology and zoology, with their emphasis on restoring "unspoilt" environments, rooting out invasive species and back-breeding "pure" lost species, actually propagates ideas that originated under the Third Reich (Hitler would have loved the idea that wolves were returning to Western Europe) and provides a hidden ideological foothold for racist ideas that we otherwise wouldn't feel comfortable expressing. Alma Mathijsen also forces us to stop and think by imagining "a world without men" in which it is women who are the ones exercising fascist power, and men, apart from the occasional specimen retained as a captive sperm donor, are rooted out from their hiding places and mercilessly eliminated.… (altro)