Alan Hollinghurst

Een vroege Hollinghurst (zijn tweede). Dit was de eerste die ik in het Nederlands las, en niet las maar hoorde, en die daardoo erg lang duurde: deze factoren maakten dat ik dit boek niet helemaal naar waarde kan schatten, en dat zeker m de structuur niet helemaal tot me is doorgedrongen. Edward Mannings 33 jaar oud vertrekt in het begin van de jaren '90 uit het VK naar Brugge om Engelse les te geven aan twee jongens van 17. Op een ervan, Luc, (omgekeerd cul) is hij al bij voorbaat smoorverliefd. Al vanaf dag één stort Edward zich in het homoleven. Hij hoereertoveral in het rond: kroeg, park, zwembad. Begint een enigszins serieuze relatie met een allochtone havenarbeider, en een uitgesproken los-vaste verhouding met Matt die schaamteloos is, zijn geld verdient met virtueel koppelen en de verkoop van gedragen mannenondergoed. Bij alle seks, die ook nog gepaard gaat met heel wat drank, blijft zijn obsessie voor Luc het centrum van zijn bestaan. De jongen, die van school gestuurd is vanwege een duistere nacht die hij met een aantal arbeiders op een schip heeft doorgebracht, geeft niet zo sjoege. Maar Edward komt hem en zijn hartsvrienden Patrick en Sibille wel geregeld tegen. Eenmaal rijdt met hem zelfs naar een badplaats aan de Noord-Franse kust waar de 3 een weekend , mag zij een doorbrengen om ze vanuit het buurhuis te bespieden en zich op Luc af te trekken. De andere jongen, Marcel, is niet zo aantrekkelijk, saai en trager, maar hij brengt Edward wel in contact met Paul die de directeur is het Edgard Orst-museum, een Belgische schilder die wel wat lijkt op Ensor en Khnopf. Het wordt verricht ook werk voor Paul en helpt hem de catalogus af te maken die totaal vastgelopen was. Gesprekken en bespiegelingen over kunst, maar ook herinneringen van Paul over de Duitse bezetting, zijn homoseksuele jeugdervaringen (nu is hij “gewoon“ getrouwd) en wat hij voelt als zijn verraad van Orst. In een tweede deel gaat Edward terug naar de plaats waar hij vandaan komt, om zijn eerste liefde te begraven die bij een tragisch (maar bijna komisch) auto-ongeluk omgekomen. Hij deed met zijn vriend in antiek. Terugblik op Edwards jeugd en zijn seksuele ontwaken. In het derde deel komen de gebeurtenissen in een stroomversnelling, Luc, Patrick en Sibille komen drinken in de homokroeg, er is een wrijving, na eindeloos prickteasen gebeurt het tussen Luc en Edward. Daarna verdwijnt de jongen spoorloos. Individuele zoektochten en verwijten van de protagonisten tegen elkaar, schijnbaar tegenstrijdige bekentenissen en onthullingen. Een open einde.
Het bovenstaande laat niet zien wat ik zo goed aan het boek vond: ofschoon de vertaling mij de eerste paar 100 bladzijden geregeld de plank net mis leek te slaan, vond ik de rest wel een rehabilitatie. De beschrijvingen van seksuele spanning en seksuele situaties vond ik zeer realistisch, herkenbaar en meeslepend (veel Engelse lezers klagen dat de homoboeken altijd seks moeten hebben zonder zich te realiseren dat heteroboeken altijd seks moeten hebben). Maar ook de weemoedige terugblik op Edwards jeugd met een vader die professioneel zong, een dorp waar de wereld nog onbedorven leek en zijn al jong ontluikende gevoelsleven zijn meesterlijk. De obsessie voor Luc en de onophoudelijke zoektocht naar sekscontacten zijn twee kanten van dezelfde medaille: het mateloze verlangen naar de ene geliefde dat nooit vervuld kan worden. Concessies zoals een vaste verhouding met zijn havenarbeider of zoals zijn jeugdliefde Dawn deed met vriend in een burgermansbestaan doet Edward niet. De rol van het thema van de schilder die blind wordt en uiteindelijk alleen nog witte doeken schildert kon ik niet helemaal peilen, maar zeker is dat ook daar de verdwenen geliefde van de schilder die de zee in zwom en nooit terugkeerde essentieel is. Natuurlijk zit het boek ook vol subtiele kruisverwijzingen en verbanden zoals je van Hollinghurst verwacht.… (altro)

I guess I prefer more conventionally plotted novels. The publisher's blurb on the copy I bought was, I feel, misleading in that it implied far more narrative unity than the novel actually delivers, and whoever wrote that copy did Hollinghurst no favors because it leads the reader into the story with expectations doomed to remain unfulfilled. It should be promoted as a collection of loosely related stories. With "The Stranger's Child," I assumed Hollinghurst was using a form that he felt his story required, but now he has repeated the structure in his follow-up, it seems more like a form he prefers, rather than a form that his material demands. At first it's kind of fun, starting each new section and trying to figure out how the new characters relate to the previous (or if they are the same people), but after a while that begins to feel a little coy.

In part three, the repeated descriptions of Johnny’s har were a little. odd.… (altro)

I can see why some readers find the middle section long and somewhat boring. Part II is probably the best section of the novel--reminds me of Elizabeth Bowen and Anthony Powell at their best. Powell is probably the better comparison, with his multi-generational structuring, and in so comparing you can see why readers get frustrated: the book feels as though it should be much longer. The game of trying to guess which characters are the same characters from the preceding part, and how the new characters connect with the older characters, gets a little tiresome. Still, I thought it was an excellent novel. Not, by a long shot, nearly as good as "The Line of Beauty," but I'm certainly glad I read it.… (altro)

I don't know how to rate this. Until about fifty pages from the end, I sort of had a cohesive idea of it; it frustrated me somewhat and occasionally bored me, but I felt like I could talk about it: the writing, the sort of intergenerational fetishization of black men, the way that I kind of wish any other character in this were the protagonist...
Now I'm much more aggravated but also much more interested in it. It's beautiful and totally unresolved in the kind of way that reminds me somewhat of My Fair Lady.… (altro)