Dirk de Wachter

Een steekhoudend en gefundeerd discours dat de uitwassen van de huidige "normen" in de tijdsgeest van de 21e eeuw kritisch benadert, en waarbij vooral de holle mens achter de dictatuur van het zelfverheerlijkend imago er van langs krijgt. Dat de metafoor van de Borderline Persoonlijkheidsstoornis kan worden toegepast op die tijdsgeest in zijn geheel is zeker niet uit de lucht gegrepen en kan door mij persoonlijk gestaafd worden. Ten eerste omdat ik zelf ooit een relatie heb gehad met iemand die aan BPS leed, en ten tweede omdat ik me gewoonlijk verre hou van oppervlakkige praatjesmakers die al hun tijd investeren in "jong, snel, wild" zijn en verder geen zinnig woord van enige betekenis kunnen uiten dat de moeite loont om rekening mee te houden. Jammer dat Dirk De Wachter de zaken nog niet scherp genoeg stelt naar mijn zin: commercialisatie van het ego en de kleuterschool van generatie Y met al zijn zelfgenoegzaamheid hebben van de Westerse samenleving een infantiel zootje simplisten gemaakt. En die houding is ook een pervasieve stoornis die zowat alle leeftijdscategorieën in gelijke mate heeft aangetast, zeg maar vergiftigd, met uitzondering van wie 70+ is, eventueel, en zich niet meer druk hoeft te maken over hoe ze over komen.

Eindigen met het post-modernistisch pseudo-intellectueel gewauwel van Emmanuel Levinas is evenwel GEEN goed idee: Een roze wolk van psychotroop filosofisch gas dat verder niks bijdraagt aan de ondersteuning van dit verder goed doordacht essay.… (altro)

“Liefde is geen werkwoord” schrijft Dirk De Wachter ergens in dit boekje; als liefhebber van de boeken van Alfons Vansteenwegen kijk je dan wel even op (wat wellicht de bedoeling was); De Wachter relativeert die woorden onmiddellijk: aan een relatie moet of kan je wel werken, maar liefde is vooral iets dat je ondergaat, dat je niet kan beheersen en naar je hand zetten. Het is de boodschap die telkens weer terugkeert in dit dunne boekje. We begrijpen de liefde niet, we kunnen ze ook niet begrijpen, wat therapeuten (dikwijls “verdrietdokters” genoemd) ook mogen beweren. De Wachter verpakt die boodschap in zeer verschillende vormen en toonaarden, in mijmeringen, traktaten, reflecties, gelardeerd met literaire citaten (van klassiekers, maar ook recente werken, en liedjesteksten) en artistieke illustraties. Onvermijdelijk zit er veel in dat elders al te lezen is (bij Vansteenwegen bijvoorbeeld dus): over de overdreven, geromantiseerde en Hollywoodiaanse verwachtingen, over het aanvaarden van het verschil met de radicaal andere geliefde, enzovoort. Maar De Wachter voegt daar een veel diepergaande “fond” aan toe en komt uiteindelijk uit bij erg oosters aandoende waarheden over het aanvaarden van het niet-weten, het genieten van het kleine en het gewone. Zalig boekje.… (altro)

Psychiater Dirk De Wachter legt in dit maatschappijkritisch boek zijn vinger op de wonde. Onze snelle tijden met keuzemogelijkheden te over leiden tot een enorme leegte en eenzaamheid. Nog nooit kampten zoveel mensen met een psychisch probleem. Hij wijst hierbij op de noodzaak en het belang van hechting en echte sociale contacten.

Dit boek houdt je een spiegel voor en vaak overvalt je een gevoel van herkenning. Anderzijds is het continu steeds meer van hetzelfde. Pas in het laatste hoofdstuk haalt hij het item hoop aan. Concrete kant-en-klare oplossingen bestaan er voor dit probleem uiteraard (nog) niet.… (altro)