Marente de Moor

Merkwaardig verhaal, wel heel goed geschreven. Nadia en haar, 20 jaar oudere, want docent/student, echtgenoot zijn zoölogen die in de wildernis zijn gaan wonen en jonge beertjes verzorgen, samen met allerlei internationale vrijwilligers.
Er wordt steeds teruggegrepen op een jaar dat Nadia liever wil vergeten. Uiteindelijk begreep ik dat in dat jaar haar man een verhouding had met een Hollandse vrijwilligster, Esther en haar dochter Vera wegliep en niet meer thuis wilde komen. Het is ook doorspekt met vaag mythische Russische verhalen, er klinkt door het woud vreemd geluid, vandaar het “Foon” dat iets met klank van doen heeft. Lev is verward, is ook bang voor het geluid en loopt op een moment weg, komt na dagen pas weer terug. Nadia verzorgt zichzelf slecht, kortom, verval alom en eenzaamheid. Als troost wordt er een bokje geboren. Vreemd boek. Wel zo geschreven dat je “ erbij” bent, de dreigende en vreemde sfeer in dat bos, het verleden wat maar niet wil verdwijnen, de melancholie om wat er vroeger was, wel heel intrigerend en invoelbaar. Het heeft een aantal literaire prijzen gewonnen.… (altro)

De kinderen zijn het huis uit, de fabriek is gesloten, de buren zijn vertrokken, het dorp is leeggelopen, water komt maar bij momenten uit de kraan, de beren zijn weg en de buitenlanders laten zich niet meer zien. Troosteloos is het leven van Nadja en Lev daar in het Noordwesten van Rusland. Lev lijkt verward, Nadja gehecht aan de dieren, die in het woud en die op het erf. Maar waarom ze daar blijven, is niet zo duidelijk.

We zien hun leven door haar ogen - hoe betrouwbaar zijn die nog? - haar gedachten cirkelend rond het jaar dat ze zich niet wil herinneren. Het duurt tot halverwege de roman voor de beren verschijnen en het verhaal wat vaart wint. Het duurt helemaal tot het einde voor je het begrijpt.

Vrolijk word je er niet van. Maar wie heeft ooit gezegd dat dat moet?… (altro)