Patrick Conrad

Ik vond dit niet sterk. Géén sterren dus want ik mocht het echt niet. Disclaimer 1: Ik weet niet wat het is maar het beeld dat ik van Conrad krijg is niet erg sympathiek. Jammer maar dat kan gebeuren. Disclaimer 2: Ik had enkele gedichten van een andere 'pink poet' gelezen die ik erg mocht, en dacht dat dit wel een goede herstart zou zijn -- wie weet wat ik vroeger ben tegengekomen of wat ik er toen van dacht.

Maar dit pakte niet. Ja, de pink poets waren een groep die er geen was en Conrad heeft van alles wat gedaan -- de eerste gedichten publiceerde hij op zijn zeventien. Ligt het aan hem, aan de geforceerde taligheid (zonder het dan over taligheid te hebben, hier het grootste manco) het pompeuze, misogyne aura dat ik meekrijg, is het gewoon gedateerd, was het misschien nooit goed, punt?

Zij de moeder, de bar-maid, de baarmoeder,
wrikt uit wrok het wrak
uit haar vunzig vlees

En uit de jute holte vloeit het warme slijk,
de scharlaken worm, de welriekende koek.

Twee stukjes uit, toegegeven, een vroeg werk, maar ik weet niet wat ik hiermee moet. De bar-maid? Baarmoeder? Warm, scharlaken, welriekend? Het lijkt gemakkelijk allemaal, protserig met wat soldatenengels, en ik voel er helemaal niks bij: niks van schoonheid, maar evenmin van veel weerzin -- zo dat dan de bedoeling geweest mocht zijn.

Ik ben meermaals (vaak Franstalige) shockdichters tegengekomen en daar had ik geen issues mee. Het is niet dat ik op hart, ziel of fijngevoeligheid getrapt ben. Ik houd ook van ongemakkelijke, breedsprakerige, waanzinnige beeldtaal; dus dat kan het ook niet zijn.

Het was niks voor mij, en daar houdt ik het dan maar bij.… (altro)

Moço keert terug naar de smoezelige jaren negentig. Qua sfeerzetting klopt het plaatje volledig: fotograaf Harry Kramer verdeelt zijn tijd tussen het maken van ranzige foto's van verdronken zwervers en zich te buiten gaan aan drank in het volkscafé waar hij zijn tipgevers ontmoet. Eens per jaar, met oudejaar, gaat hij kip met verlepte sla eten bij zijn moeder, die met kapotte knieën in een rolstoel zit. Alleen: dit jaar vindt hij haar niet in haar woonkamer, klagend over van alles en nog wat, maar dood op de stoep. Wie heeft zijn moeder uit het raam gekieperd? En wat heeft de zwerver Moço ermee te maken, die altijd in het parkje rechtover de deur terug te vinden was, maar nu spoorloos verdwenen is? Harry verdiept zich in het verleden van zijn moeder, toen zij nog een verleidelijke jonge vrouw met geld was. Heden en verleden komen uiteindelijk samen in de coulissen van Antwerpen.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2016/01/patrick-conrad-moco.html… (altro)