Wim Brands (1959–2016)

Niet eerder heb ik een hele dichtbundel gelezen. Wel las ik soms een gedicht hier en daar uit een verzamelbundel of een die ik los op internet tegenkwam of eentje die iemand me toezond. Maar een hele bundel, nee. Dit is de eerste.

Ik heb geen idee wat me drie jaar geleden bezield heeft om het te kopen. Het zou goed kunnen dat ik een recensie over deze bundel ben tegengekomen en in combinatie met het net uitgelezen boek Olijven moet je leren lezen van Ellen Deckwitz waarin zij uitlegt hoe je gedichten kunt lezen, de stap waagde om ook werkelijk deze dichtbundel aan te schaffen.

Toch heeft het nog drie jaar geduurd voordat ik het in durfde kijken. En dat deed ik niet alleen. Het was in de auto razend over de snelweg waarin ik voorstelde om eruit voor te lezen. Het eerste gedicht was gelijk raak. We waren er stil van. Het voelde als een vertrouwde schets van het leven dat gaat eindigen in de dood.

De rest van de bundel is tijdens andere autoritten en aan tafel na het avondeten hardop voorgelezen. Een voor een. Steeds een klein hapje, niet te snel, in een tempo waarin alles geproefd kan worden voordat het doorgeslikt wordt. Een enkele keer werd een gedicht gelijk nog een keer herhaald omdat er iets stak of haakte of omdat het zo mooi was. We zijn dan ook zeker van plan om het nog een keer samen te lezen.

Naast de gedichten staat er een prozastuk in deze bundel. Het is een brief van de oudere Wim aan zijn eigen jongere ik. Hierin wordt de pijniging die ik bij deze auteur altijd zo duidelijk te zien vond, bijzonder helder verklaard.

Een bundel vol dood maar ook met een rijk gevoelsleven.… (altro)