John Allen, 1952- (1952–)

Naast biografie is dit boek ook een geschiedenis van de Zuid-Afrikaanse apartheidspolitiek. Maar bovenal is het een levensbeschrijving van een bijzonder mens die zijn pastorale taken als priester uitbreidde met strijd tegen de apartheid en daarmee tot de belangrijkste leider van Zuid-Afrika uitgroeide. Het is Tutu’s verdienste dat het land na de afschaffing van de apartheid géén bijltjesdag kende en dat middels de waarheids-en verzoeningscommissie het volk weer in een zekere harmonie aan haar toekomst kon gaan werken. Het leven van Tutu staat geheel in het teken van zijn geloof dat -in zijn woorden- je voorziet van kracht om je folteraars aan te kijken, te beseffen dat ze je nodig hebben en dat je de bereidheid moet tonen om hen in de gelegenheid te stellen hun menselijkheid weer in bezit te nemen. Uitgerust met deze uitgangspunten, en zijn mediagenieke eigenschappen, heeft hij de strijd tot het bittere eind gevoerd: nooit bang en met opgeheven hoofd, maar altijd zijn tegenstander als medemens accepterend. Zo’n vastberadenheid onder helse omstandigheden blijven preken is een welhaast bovenmenselijke prestatie.

Na de vrijlating van Mandela, verkoos hij geen politieke rol meer te spelen en concentreerde hij zich weer op kerkelijke en pastorale activiteiten Ook dat tekent de man !

Waarschijnlijk is het nog te vroeg om Tutu in een volledig historisch perspectief te plaatsen, vast staat naar mijn mening wél dat hij een onmisbare invloed heeft op de vorming van het nieuwe Zuid-Afrika.

De leeftijd waarop je er helden op nahoudt ligt (ver) achter mij, maar er blijven wel mensen waarin je een soort kompasnaald herkent; Tutu behoort -ondanks het feit dat ik geen geloof praktiseer- tot mijn selecte groepje mensen die zo’n rol vervullen.… (altro)