Moeilijk te zeggen wat ik precies vind van dit boek. Het riep in ieder geval veel vragen bij me op. En de eerste vraag kwam al bij me op nog voor ik het boekje in handen had: twee talen in één boek, dien je dan beide talen te beheersen om het hele verhaal te kunnen lezen, of is het twee keer hetzelfde verhaal maar in een andere taal? Dat laatste, bleek uit navraag bij de auteur. Aangezien ik het Zweeds niet machtig ben, heb ik dus alleen de Nederlandse versie gelezen.

De volgende vraag diende zich aan bij eerste bestudering van het boekje. Het colofon vermeld: vertaling Erika Van den Steen. Aha, dacht ik, een Zweedse auteur en een Nederlandse (Vlaamse) vertaler die het voor hem in het Nederlands vertaalde. Maar het boekje begint met de Nederlandse versie en daarna de Zweedse. Welke versie is nu de oorspronkelijke en welke de vertaling? De website van Dahlqvist bood uitkomst: "Vermits er duidelijke bindingen zijn met Zweden, werd het verhaal in het Zweeds vertaald en als één geheel gepubliceerd".

Het boek vertelt het verhaal van een jongen die opgroeit in Zweden met zijn Zweedse moeder en Vlaamse vader. Maar als de moeder overlijdt, verhuist het gezin naar België. Het boek is geschreven in de eerste persoon, tegenwoordige tijd. Het perspectief is dus de jongen, op hetzelfde moment dat hij de dingen beleeft. Je zit daardoor dicht onder de huid van de jongen, maar de toch wel volwassen schrijfstijl geeft het geheel iets onwerkelijks. Ergens in het verhaal blijkt dat de jongen Dahlqvist heet, net als de auteur. Toch is het waarschijnlijk niet echt biografisch. "Dahlqvist vermengt werkelijkheid, fictie en herinneringen in zijn schrijfsels. De werkelijkheid vindt hij in gewone, dagelijkse gebeurtenissen en in gesprekken en chatsessies met personen van allerlei leeftijden. Dit alles wordt vermengd met een dosis fictie, zodat oorspronkelijke feiten anders, mooier en spannender worden," staat op de website van Dahlqvist te lezen.

Tegen het einde van het verhaal volgt een onverwachte wending die ik hier niet zal verklappen. Het maakt dat je onmiddellijk op het puntje van je stoel zit. Wat ik echter onbevredigend vind aan deze wending, is dat niet duidelijk is of het alleen onverwacht is voor de lezer, of ook voor de jongen. Heeft de vader dit nooit eerder gezegd tegen de jongen? Dringt het nu pas voor het eerst tot hem door? Of is het een ingreep van de auteur dit niet eerder te vermelden?

Hoewel ik dus wel wat kritiek heb op dit boek, vind ik het een boek dat lekker wegleest en van begin tot eind boeit. ( )

Dood in de doos - Livlös i Lådan
Een tweetalig boek, de eerste 98 bladzijden in het Nederlands, vervolgens een woordenlijst met Zweedse woorden met de Nederlandse vertaling die je in het boek tegenkomt. Hierna komt hetzelfde verhaal maar dan in het Zweeds.
De titel sprak me niet erg aan, de introductie op de achterkant, ook tweetalig, maakte het bepaald niet aantrekkelijker...
Echter nadat ik in het boek ben begonnen heb ik het in één ruk uitgelezen. Leuk en luchtig geschreven verhaal ondanks dat het toch een moeilijk verhaal is, of eigenlijk lijkt.
Een 10-jarige jongen gaat met zijn 2 jaar oudere broer op zomerkamp, deze vakantie vormt eigenlijk de basis waar in het boek regelmatig herinneringen vandaan komen (eigenlijk is het boek een aaneenschakeling van flashbacks). Na terugkomst uit het kamp weer thuis neemt het leven voor de jongen een dramatische wending.
Het gezin verhuist naar Antwerpen en dat is voor een jongen van 't Zweedse platteland een cultuurschok.
De titel van elk hoofdstuk is verwerkt in het verhaal, origineel gedaan en het laat het 't boek lopen als een trein.
Ik heb er werkelijk van genoten!! ;) ( )

This is a bilingual book published in Dutch and Swedish in the same volume; I read the Swedish section and intend to offer to loan it to a Dutch-speaking friend of the family. The story follows a boy who reminisces about his childhood, before he lost his mother and his family was uprooted, moving to Belgium where he keeps plotting how he might be able to run away and return to Sweden. The storytelling is powerful, reminding me of "Vi kallar honom Anna" by Peter Pohl in the force of the emotion showing through, and the ending was gripping and surprising. Editing-wise, there is the occassional language slip, but not enough to be terribly jarring. ( )