Het verhaal van een familie en de verwikkelingen met zelfverklaarde klungelende revolutionairen.Deze zijn vooral goed in moorddadigheid en zinloos geweld, erg te vergelijken met 'Boze Geesten' van Dostojevski.

Eigenlijk is het verhaal en dus de schrijver zeer neutraal. Pluspunt is dat het boek nergens vervalt in sentimentaliteit. ( )

Mooi maar omwille van de Susan, tante Zan, Xusa fragmenten moeilijker en ontoegankelijker dan de vorige boeken, dus niet gelezen tot de laatste zin... ( )

Een blanke Zuid-Afrikaanse museumbewaarder wordt voor een erfenis naar Amsterdm gesommeerd en wordt daar geconfronteerd met het onverwerkte verleden van zijn familie waardoor de apartheidspolitiek en de bevrijdingsbeweging een bloedig spoor getrokken hebben. Met name in de hoofdstukken over de excentrieke en epileptische tante Zan vertoont de auteur een duizelingwekkend meesterschap over de taal. ( )

De opmaat voor deze roman is redelijk overzichtelijk: Henk Melker, een historicus die werkt als museumassistent in een plattelandsgemeente in Zuid-Afrika, erft de bezittingen van zijn tante Zan die in in de jaren zestig naar Nederland is gevlucht. Voor een definitieve aanvaarding van de erfenis -feitelijk bestaande uit haar huis- dient hij wel naar Amsterdam af te reizen.
Al snel divergeren de verhaallijnen waardoor het op het eerste gezicht allemaal wat minder overzichtelijk wordt. De herinneringen van Henk Melker aan zijn jeugd blijken -in reflectie op de werkelijke levensomstandigheden van zijn excentrieke tante- een geconstrueerd beeld van zijn werkelijkheid te zijn.
Van Heerden accentueert dit door Tante Zan uitgebreid zelf aan het woord te laten om zo een spiegelbeeld van Henk’s herinneringen te maken. Zijn tante is niet allen een vrouw die lijdt aan epileptische aanvallen en aan ongeremde seksuele uitspattingen, maar is ook een politiek activiste en bekende theaterster in Amsterdam.

Na zijn aankomst in Amsterdam wordt hij door de executeur binnengeleid in het werkelijke verleden van zijn tante en stuiteren de onvoorziene gebeurtenissen over elkaar heen. Een verrassend eind met een onvoorzien plot maken het waard om het boek uit te lezen. En daarmee is tevens een zeker oordeel geformuleerd. Het is geen gemakkelijk te lezen boek, de verhalen door tante Zan zijn in een barokke stijl geschreven, en zijn soms verhullend door een niet tot ontwikkeling gekomen gevoel van taal bij de vertelster. Van Heerden doet dat wel knap maar het maakt de overgangen vaak lastig te begrijpen. Het boek kent daardoor bij het lezen een ‘ingebouwde rem’, en lijkt daardoor niet in een vloeiende verhaallijn te zijn gegoten. De karakters worden overigens -zoals ook in zijn andere boeken- degelijk neergezet. De liefde voor Zuid-Afrika is een bekend thema bij Van Heerden; ook in dit boek wordt aan dit land eer bewezen.

De levens die worden getekend zijn wel fascinerend. en dat maakt wel wat goed. ( )