In het noordoosten van Duitsland (voormalige DDR) gaat een vrouw uit Amsterdam alleen met haar hond wonen op een boerderij. Ze vindt op zolder oude documenten en begint, nieuwsgierig geworden naar de mensen hierachter, een zoektocht naar de geschiedenis van de bewoners van de boerderij, in de negentiende eeuw, tijdens het Derde Rijk en in de DDR. Ze wil de feiten voor zich laten spreken en niet oordelen. Als ze een brieven leest die ondertekend zijn met Heil Hitler schrikt ze daarvan. Maar, "Voor ons is het gemakkelijk de wegen van het kwaad langs te lopen, het verleden in. Maar als ik terugkijk, de oude documenten lees, de verhalen hoor, probeer ik me een onbeschreven toekomst voor ogen te houden, zoals ze was voor de mensen die toen leefden. De duistere nazi-jaren moesten nog komen, het valt niet mee die even tussen haakjes te zetten, maar anders kun je mensen geen recht doen. Ze wisten niet op wat voor gruwelbewind hun tijd zou uitdraaien. Niet dat hen vrijpleit van de rollen die ze speelden, maar ik wil geen rechterstoga aantrekken". Het boek is ook een mooi voorbeeld van persoonlijke geschiedschrijving. De Bock schrijft eerlijk over haar eenzaamheid, haar wandelingen met haar hond, de natuur en over het onbarmhartige bestaan in de voormalige DDR. En de moeizame manier waarop ze relaties aanknoopt met mensen. Maar ze heeft volgehouden en een persoonlijk boek geschreven en tegelijkertijd een aantal mensen en hun geschiedenis een gezicht gegeven. ( )