Page 200 of Yevtushenko's Wild Berries was reached last night before the soft tumble into dreamseas. The novel has been quite vivid both to location and to character. as to the latter, it reminds me of Turgenev's Sketches, tiny knots of human sensibility brushing one another in fornt of the hearth. The scenery of the tiaga must be amazing, breeding a not-necessarly nietzchean sense of the eternal return. It becmae quite clear that my travels northwward in upper Michigan and southern Sweden were not of this stripe.

The book reminded me initially of Bitov, especially given his tendency to lyricize the habit of fauna in place of recognizing the human government around him. This changes around p. 70 with a series of characters reminiscing on the Civil War and the famines which stripped the Ukraine in the 30s. Stalin himself is not named, at least so far in the novel but the entire spectrum of human endeavor is displayed, most notably amongst the geologists sent to the tiagra to locate a strata of mineral (a subtle contrast, perhaps, between urban/intellectual and rural).

( )

Echt een prachtig boek dat welliswaar zwaar verteert. De beschrijvingen over de taiga en het Russische volk zijn tegelijkertijd vol liefde en pijn, vol bewondering en ook een beetje afkeer. Ik moet eerlijk toegeven dat ondanks het feit dat het een heel mooi boek was, ik het toch een zware dobber vond om te verwerken. De afzonderlijke verhalen en de eindeloze discussies over de Russische intelligentia zijn knap, maar zijn niet echt wat je kan noemen 'luchtige' literatuur. ( )