Eric Dolphy, A Musical Biography & Discography van Vladimir Simosko en Barry Tepperman is een vrij summier boek van in totaal 119 pagina’s. Daarin wordt de muziek van de Amerikaanse saxofonist, klarinettist en fluitspeler Eric Dolphy (1928-1964) onder de loep genomen én een uitgebreide discografie weergegeven van alle opnames waarbij Dolphy betrokken is geweest.

Nu weet ik dat ik niet de nieuwste versie van dit boek in handen heb, er is een herziene versie uitgebracht die zo’n 100 pagina’s dikker is, dus daar zal nog meer informatie in staan en wellicht is de discografie wat geactualiseerd, maar voor mij voldeed deze uitgave voor dit moment.

Het is dus niet zozeer een biografie van de man zelf maar een beschrijving van de muziek en opnames die hij maakte en dan nog maar een deel ervan. Wat wel duidelijk wordt uit dit boek is dat het een toegewijde en gedreven musicus was met een enorm talent, maar vooral ook een aimabel mens. Dat blijkt uit het in memoriam dat muziekproducent George Avakian schreef in het magazine Jazz;

...perhaps the most important thing about Eric was that he was a fine person, a gentle gentleman of a man, a person whose curiosity about everything led him to every kind of social milieu and whose warm friendliness made him welcome…In the end, every man is seen as a human being. Brilliant musician that he was, Eric was still greater as a person.

Het is vrij opvallend voor een muzikale biografie, waar de nadruk op zijn werk ligt, dat hier mee begonnen wordt en dat er door het boek heen ook voorbeelden van Dolphy als warm en hartelijk mens gegeven worden.

Maar dan zijn muziek. Hij begint met de klarinet en de saxofoon, maar voegt daar later de dwarsfluit aan toe en hij gaat de mogelijkheden van de basklarinet verkennen. Zeker zijn fluitspel refereert aan de klassieke muziek, een genre dat hij ook niet uit de weg gaat en hij zal later de meest lastige klassieke stukken voor fluit beheersen.

Zijn enige opname met de kleine piccolo, op het vocale album van zangeres Abbey Lincoln, wordt als volgt beschreven;

The only known recording of his work on the instrument, his piccolo obligato resembles the sound of a flock of deranged canaries; but it is uniquely effective in establishing the mood of the piece.

Zijn doorbraak beleeft hij in de band van Chico Hamilton in 1958. Later gaat hij samenspelen met de bassist Charles Mingus, die hij nog uit zijn jeugd kent. Dat doet hij ook met saxofonist John Coltrane. Het is jammer dat zijn volle potentieel als multi-instrumentalist niet altijd benut wordt, want in het merendeel van de opnames waarin hij meespeelt, speelt hij op de altsaxofoon.

Dat is anders bij zijn opnames onder zijn eigen naam, zoals op zijn meest beroemde album Out To Lunch. Dat is een absolute aanrader waarin hij diverse instrumenten bespeelt en zijn solo’s goed tot hun recht komen. Wat leuk is aan dit boek is dat het mij ook wijst op opnames die ik in de kast heb staan, zoals van de saxofonist Oliver Nelson. Dolphy speelt mee op een aantal van zijn albums en het boek wijst mij op solo’s die ik nog niet eerder zo had gehoord. Pure winst dus.

Dat geldt ook voor het album Far Cry, dat hij opneemt met de (ook jong gestorven) trompettist Booker Little. Als ik dat lees wil ik dat ook horen;

...Dolphy sounds particularly inspired, playing more adventurously than usual in this format, both on bass clarinet for Mrs. Parker of K.C. and on flute for Ode to Charlie Parker. His alto work sounds particularly limber, and he turns in a particularly raw and potent solo on the title tune…

U begrijpt, het album zit al in de luisterbagage. Dolphy treedt veel op met Mingus en met Coltrane en gaat ook naar Europa. Het bevalt hem daar omdat hij minder last heeft van racisme en men er meer open staat voor minder traditionele jazz. Hij belandt zelfs in Hilversum om opnames te maken met Misha Mengelberg. Hij speelt met het idee om zich tijdelijk te vestigen in Europa, maar zal voortijdig overlijden in Berlijn vanwege een verwaarloosde suikerziekte.

Wat overblijft zijn de opnames die hij maakte en het is jammer dat er minder onder zijn eigen naam zijn verschenen dan waar hij meespeelt als bandlid. Het tekent hem ook want hij is nooit te beroerd om ergens op te komen dagen. Uit het boek wordt mooi duidelijk hoe hij gewaardeerd werd als mens en om zijn uitzonderlijke spel. Zelfs door de oudere garde, zoals Coleman Hawkins (bijnaam ‘Bean’) die over hem zei;

You know, I’ve been making records with Max Roach and Eric Dolphy and them cats lately…They hit this chord and all the time they got this other thing goin’ down there…then they say, “Go, you got it, Bean.” Got what? What the hell can you get? What can you play between these two things? But it’s interesting. That’s what music is – interesting. That’s what music’s all about anyway. Finding those things; the adventure.

Een prachtige ontmoeting tussen twee muzikale werelden die elkaar ontmoeten en gaat u vooral zijn werk beluisteren. Het zorgt inderdaad voor avontuur. Zo bracht dit boekje mij toch weer iets meer dan gedacht. ( )

A short dry and meanwhile outdated (last update stems from 1992) biography on Eric Dolpy. The bio basically sums up when and where Eric played what. Includes (outdated) discography. ( )