Als Ajax-fan is een voorkant met het Feyenoordlogo erop niet de meest aansprekende. Toch merk ik dat met ouderdom ook mildheid komt. Voetbal wordt minder belangrijk. Niet minder groot. Ik lees nog net zo veel als voorheen, denk dat misschien wel een vijfde van de boeken die ik lees over voetbal gaan. Ik voetbal nog steeds zelf, breng zelfs meer tijd door op het voetbalveld dan een decennium geleden. Niet zo veel als twee decennia geleden overigens, maar toch. Het fanatisme is weg. Ik kan beter relativeren. In dit geval: Feyenoord werd kampioen, dus volgden er vreugdetranen in Rotterdam. Ik snap dat. Sterker nog, van het voetbal van de club kon ik afgelopen seizoen (en dit seizoen soms ook) wel genieten, in tegenstelling tot mijn eigen favoriete club vorig seizoen (en zeker dit seizoen).

Wessel Penning hoor ik graag als gast in de podcast van HG, niet meer dan terecht dat hij het titelverhaal mag schrijven over het kampioenschap van zijn cluppie. Zes regels staan in zijn verhaal, die hij als stadion-fundamentalist volgt. Ik sta 100% achter die regels, al zal menig voetballiefhebber, die fanatieker is dan ondergetekende, meerdere regels breken. Jammer. Misschien dat ik Penning al begreep voordat ik zijn regels las. Voorbeeld: ‘Tijdens de wedstrijd blijf je op je plek. Vooraf, in de rust en na afloop haal je bier, cola of broodje kroket.’ Goede journalist, goede schrijver, sympathieke man.

Het verhaal over Manchester City door Patrick van IJzendoorn is perfect samengevat in de laatste zin: ‘Zelfspot is vervangen door zelfvertrouwen, de ironie van de tribunes lijkt voorgoed verdwenen.’ Ik denk dat Wessel Penning zou zijn afgehaakt mocht zijn club hetzelfde pad hebben bewandeld als Manchester City.

Mikko Kuiper mocht een verhaal schrijven over Napels. Mijn favoriete Italiaanse stad. Het had ook in een reisverhalenbundel kunnen staan, getuige het citaat: ‘Ergens bewijst Napels zo dat er een alternatief bestaat naast de gejaagde neoliberale manier van leven van het Noorden. Een alternatief waarin het leven zelf voorop staat, boven geld, met zoveel mogelijk goeds, bereikbaar voor zoveel mogelijk mensen.’. Had het zelf kunnen schrijven. Sterker nog, in iets andere woorden schreef ik het ook toen ik in 1996 voor het eerst de stad met een bezoekje vereerde.

Het verhaal van Michel Doodeman over het RTL Sterrenteam had ook als slapstick verfilmd kunnen worden, maar hij doet een goede poging om daarbij weg te blijven, al is het soms wel hilarisch.

Citaat: “Voor de journalisten was het bezoeken van Maine Road een beroepsrisico. ‘Zodra je bij het stadion parkeerde, stond er een tiener bij de deur om “bewaakgeld” te vragen,’ herinnert de plaatselijke voetbalverslaggever zich. ‘Je mocht van geluk spreken als je je auto überhaupt nog had aan het einde van de avond.’ Manchester verwierf in die jaren de bijnaam ‘Gunchester’.” (p.31) ( )