Ok dan niet. Over mijlpalen, maakbaarheid en de millennial mindfuck. Door: Katrin Swartenbroux.

Ik lees De Standaard en toch ken ik Swartenbroux, columniste van De Morgen. Als ik ooit zou overwegen om van krantenabonnement te veranderen dan zou het voor haar zijn. Op de één of andere manier slaagt zij erin om de tijdsgeest te vangen en mijn aandacht vast te houden. Haar talentvolle pen zorgt ervoor dat ik alles dat zij schrijft hongerig verslind, ook dit essayboek.

Ikzelf ben net een jaartje te oud om een millennial te zijn en toch herkende ik mezelf in veel dingen die zij in Ok dan niet beschrijft: het postcode-idee, boeken die deel van je verhaal worden, het verdwijnen van subculturen,… Niet elk essay kon me even hard bekoren maar dat is in elke essaybundel zo, smaken verschillen.

Wat we in elk geval gemeen hebben is onze liefde voor Joan Didion, Sheila Heti, Jia Tolentino, Ariel Levy en nog een paar andere geweldige vrouwen. De redenen waarom ik hen graag lees zijn ook de redenen waarom ik zo van Swartenbroux hou: een vlotte pen, humor, inzicht in de wereld om ons heen, de gave om punten te verbinden tot lijnen, de moed om in de spiegel te kijken en een schaamteloze eerlijkheid. Boeken van hen kan je blindelings aanschaffen. Je weet dat ze je wijzer gaan maken.

Ik heb zo veel onderlijnd, diepzinnige gesprekken gevoerd met partner en collega’s over wat ik las, nagedacht en mijn brein voelen tintelen. Ik was al fan van Swartenbroux en nu nog meer! Hop, naar een volgend boek. Merci Katrin voor de vallende dominosteentjes. ( )