Zwanendrifters. Door: Dido Drachman.

Ik ben een boekenmens. Lees-boeken. Maar dankzij mijn man ben ik ook een strip-boekenmens geworden, voornamelijk graphic novels. Zij hebben, door de combinatie van woord en beeld, vaak de gave om me nog harder te raken dan een boek dat enkel uit tekst bestaat. Als het goed zit komt zo een verhaal nog meer binnen.

En Zwanendrifters zit goed. Wat de cover belooft: schoonheid, poëzie, natuur, ontroering en een boeiende hoofdpersoon (het kleine meisje Bettie) maakt het verhaal waar. Daarnaast bevat het ook een belangrijke mate van donkerte. Letterlijk (soms een donker kleurgebruik) én figuurlijk (de thematiek). Op een bepaalde manier doet het me aan de serie Mare of Easttown denken, en dat is een compliment. Drachman bedankt Judith Vanistendael voor haar begeleiding. Als ik op dit prachtig debuut mag voortgaan dan wacht haar een even grote carrière.

Zwanendrifters vertelt het verhaal van Bettie die opgroeit zonder moeder, met een bierdrinkende vader en een oudere broer die in aanraking komt met de politie. En hoewel dat hard en zwaar is hangt er ook een sprookjesachtige sluier overheen het verhaal. De frêle tekeningen (vaak kleine schilderijtjes die je wil uitknippen en ophangen) hebben een fragiele schoonheid die raakt en ontroert. Soms heel klein, zonder kader, dan weer paginavullend, met niet veel tekst maar wel veel boodschap.

Er zijn boeken (en series) die bijna pijn doen om te bekijken, en toch kan je je ogen er niet vanaf houden. Ze roeren je tot tranen toe. Zwanendrifters dus. Oh, wat duim ik voor Bettie aan de overkant. En wat kijk ik vol goesting uit naar een volgende Dido Drachman. ( )