Verhaal over Marcus Kainama; geboren op het Molukse eiland Seram. Als sergeant in het Koninklijk Nederlands Indisch leger (KNIL) is hij heel loyaal aan de koningin van Nederland. Het verhaal vertelt over zijn jaren in het leger, over gestationeerd zijn ver van vrouw en kinderen, over onbegrip bij landgenoten die strijden voor een onafhankelijke staat. Marcus doorstaat gevangenschap en martelingen onder de Japanse bezetting. Als Nederland zich uiteindelijk terugtrekt uit 'Indië', zitten ze met de KNIL-soldaten in hun maag. Waar moeten die mensen naar toe? Uiteindelijk besluit de regering om de soldaten met hun gezinnen naar Nederland te laten komen; 'tijdelijk' zo wordt gezegd.
Maar we weten hoe de geschiedenis is verlopen; na een eerste opvang in kampen moesten de Molukkers maar gaan integreren in Nederland.
Dát gedeelte van het verhaal wordt door dochter Nona verteld in korte hoofdstukjes tussen de geschiedenis van Marcus door.

Ik had het boek gekocht omdat ik een collega heb die net als Nona in Nederland in een kamp is geboren en wier ouders ook niet meer terug zijn gegaan naar hun geboorteland. Ik hoorde in haar verhalen de pijn, het onbegrip en het verraad die de eerste generatie heeft ervaren en die zelfs doorwerkt in de volgende generatie. Zelf wist ik weinig van de geschiedenis van de Molukken. Ik maakte ook geen onderscheid; voor mij waren het allemaal Indonesiërs. Nooit geweten hoe gevoelig het allemaal lag (ligt?). Ik heb door het lezen van het boek iets meer inzicht gekregen en snap mijn collega's verhalen nu wat beter. Maar het boek an sich vond ik niet zo geweldig; ik had er meer van verwacht; vond het redelijk saai. ( )