Leider, is het nog ver?
In een jeugdbeweging hebben we nooit gezeten, maar we hadden wel genoeg vriendjes en vriendinnetjes die daar totems verkregen hadden. Optimistische Bever, Inschikkelijke Wapiti, Multifocale Olifant, je kan het zo gek niet bedenken of er liep wel ergens zo iemand rond. Een totem is een naam die je moet verdienen, en die door de leiding voor je gekozen wordt op basis van je karakter en je kwaliteiten. De indianen verkregen soms hun totem door zelf opgelegde ontbering, door het innemen van hallucinogene middelen, of door wat ze meemaakten. In beide gevallen was het een rite van passage. Je bent een kind totdat je je totem hebt.

Louis is twaalf jaar, speelt nog met poppen, en is heel duidelijk nog een kind. Hij wordt op kamp met de jeugdbeweging gestuurd, tegen zijn zin. Zijn jongere broer is ziek, maar Louis wordt er buiten gehouden. En wat beter dan dat kind op kamp sturen? Maar wat scheelt er met zijn broer? Niemand vertelt het Louis. Waarom zou men, hij is nog maar een kind... En zo begint voor Louis het einde van zijn kindertijd. In een regenachtig bos, met minimale begeleiding en inmenging van volwassenen zal Louis zijn interne en externe demonen alleen moeten trotseren.

Nicolas Wouters, een Brusselaar, levert hier zijn eerste in het Nederlands vertaalde werk af, en het is meteen raak. Zijn scenario vindt de goede balans tussen genoeg uitleggen en de lezer zelf verbanden laten leggen. Zo lezen we ze graag.

De tekeningen zijn van de hand van Mikaël Ross, die Wouters op Saint Luc Bruxelles ontmoette, en zijn stijl past perfect bij het onderwerp, wat streperig en naïef. Vuil en donker, zo geeft hij het Ardense bos weer. Wie ooit langer dan een dag in een natte tent geslapen heeft, herkent onmiddellijk de sfeer.

Een teder verhaal over groeien en omgaan met verdriet, met het magisch denken van kinderen als de al te realistische en daarom gevaarlijke achtergrond. We gaan deze twee jonge auteurs aandachtig volgen!
WIM DE TROYER --- september 2018 ( )