Une couverture magnifique et hors sujet.

La narration (pénible) d’une difficile séparation, d’un deuil amoureux impossible, d’une descente et de la perte de contrôle.

Une écriture difficile (chiante?), mais une très jolie couv’ ( )

Ik ben dit boek deels beginnen lezen omwille van de sterk tegengestelde kritieken. Door sommigen ronduit verguisd maar tegelijk toch genomineerd voor de Premio Strega 2016. Mijn eindoordeel over dit boek, dat wordt aangekondigd als een relaas over de donkere kant van de liefde, ligt ergens halfweg. Vandaar dus tweeënhalve ster.
Na vijf jaar desintegreert Anna's relatie met Davide. "Ik weet niet eens zeker of het een les voor me is geweest, zodat ik kan uitsluiten dat het me nog eens zal overkomen. Integendeel. Ik weet nu dat niets je beschermt tegen de waanzin, al helemaal niet datgene wat je denkt te zijn, het hele arsenaal dat je hebt vergaard. Intelligentie, ervaring, boeken. Niets. En dat besef maakt me niet sterker, maar juist kwetsbaarder en verdrietiger." (p. 9) Het lijkt een mooi uitgangspunt voor een verkenning van de neerwaartse spiraal van de giftige obsessie waarin Anna terecht komt. "Mensen veranderen, bijna altijd in hun nadeel." (p. 14) "Valsheid is onweerstaanbaar. We proberen ons fatsoenlijk te gedragen, maar zodra we ons laten gaan worden we weer walgelijk, gedragen we ons weer verachtelijk." (p. 16) "Uit elkaar gaan betekent niet dat je weer degene wordt die je was voordat je de persoon leerde kennen bij wie je nu weggaat. Was het maar zo simpel. Je wordt nooit degene die je al bent geweest." (p. 45) Bij het lezen kwam ik regelmatig op passages waarbij ik dacht dat iets als een meer diepgaande verkenning van die donkere kant op gang zou komen, maar telkens verzonk het verhaal weer in toenemende ongeloofwaardigheid. Ik beschouw dit boek dus niet zozeer als de literaire miskleun die sommige critici ervan maakten, maar toch als een aaneenschakeling van gemiste kansen. En wat mij betreft ook niet meteen met de allure van een potentiële Premio Strega winnaar. ( )