Langs de gele rivier (de Yangtze dus) geeft een verontrustend beeld van de ecologische rampspoed die China al ondergaat en nog te wachten staat door de extreme verdroging. Miljoenen mensen en gigantische delen van China hebben al te kampen met ernstige watertekorten die de komende tijden alleen maar groter zullen worden. De economische groei is gigantisch en de consumptie van water en andere grondstoffen dus ook. Bert van Dijk reist van begin tot eind langs de Gele Rivier en wat hij ziet is verontrustend. Je krijgt en passant een prima inkijkje in de wijze waarop de economische groei tot stand komt. Van Dijk strooit met cijfers uit allerlei overheidsrapporten die op zichzelf niet zo veel zeggen, behalve dat alles gigamegamegamega is. Jammer genoeg gaat dit ten koste van de persoonlijke observaties en bespiegelingen, die wat mij betreft juist de interessantste onderdelen van het boek vormen. Want een fantastische reis is het.

De oplossingen die de Chinese overheid bedenkt voor de problemen zijn uiteraard ook gigamegamegamega. Zoals het een beetje dictatuur betaamt moeten de ingenieurs aan de bak om megalomane projecten op te zetten waarbij de stroom van de grootste rivieren op aarde 180 graden wordt gedraaid en waarbij stuwdammen worden opgeworpen, zo groot dat miljoenen mensen moeten verhuizen. De impact van deze toekomstplannen voor de regio is onduidelijk, maar dat die groot is moge helder zijn. Laten we vooral niet treuren als we weer een natte zomer hebben dit jaar in Nederland. Water teveel is makkelijker op te lossen dan water tekort. ( )