Ik heb mezelf meermaals moeten aansporen om dit boek toch uit te lezen. Het uitgangspunt van het boek vond ik nochtans best interessant. Hoofdpersonage (en verteller) Vittorio Congedo, is samen met zijn tweede vrouw op weg naar een trouwfeest precies de dag voordat zijn eerste vrouw een jaar geleden is overleden in een auto-ongeval. De dag voor haar begrafenis had Vittorio trouwens een slippertje met een patiënte die later zijn tweede vrouw wordt. Vittorio is meteen een personage om je mee te identificeren. Samen met zijn overmatig gebruik van alcohol en medicijnen maakte zijn cynisme dat uit al zijn gedachten en uitspraken bulkt, hem wel tot een complex personage maar eentje die het je moeilijk maakt om er enige sympathie voor te vinden. Maar misschien was het toch vooral de schrijfstijl van Mondadori die mij zo moeilijk lag: bij momenten ellenlange zinnen die gezwollen staan van het overmatig gebruik van adjectieven en continu verspringende perspectieven en associaties. Wat zegt het spreekwoord? Overdaad schaadt. Gedachten kunnen inderdaad erg wisselend en wisselvallig zijn en dat mag naar inhoud en vorm ook zo tot uitdrukking komen in een verhaal. Maar Mondadori maakt het de lezer echt niet makkelijk om het relaas dat Vittorio brengt te kunnen volgen en dat deed voor mij heel wat af aan deze leeservaring. En laten we wel wezen: een dankbetuiging op het einde van meer dan vijf bladzijden is er voor mij ook lichtjes over. ( )