De schrijver, voormalig hoogleraar en directielid van de Robecogroep, behandelt gedegen en toch goed leesbaar het fenomeen schulden en leningen, en de redenen waarom deze gedragingen hebben geleid tot de huidige kredietcrisis. Hij behandelt dit vraagstuk vanuit het perspectief van de consument, de producent en de overheid, en legt de verschillen helder uit. De schrijver ontkomt niet aan het gebruik van vaktermen, maar verklaart die in de uitgebreide eindnoten en het glossarium. Het boek leest als een roman. uitgebreid, maar nergens langdradig. De schrijver analyseert, maar (ver)oordeelt niet. Hoewel: in het laatste hoofdstuk behandelt hij acht zaken die 'zouden moeten gebeuren', maar 'die gebeuren waarschijnlijk niet'. Voorzien van een literatuuroverzicht. Eindelijk een boek over dit thema dat ook kijkt vanuit een Nederlands en Europees oogpunt en niet alleen maar voorbeelden uit de Verenigde Staten gebruikt.

Een prikkelende studie die nu eens niet vanuit dogmatische leerstukken is geschreven maar vanuit een praktisch economisch onderzoek. Buiten zijn hoogleraarsschappen geniet Van Duijn vooral bekendheid als hoofd beleggingen van de Robeco Groep. En dat is te merken aan de strakke berekeningen en strenge interpretaties van statistische gegevens. Wat dat betreft is het een studie waarbij het voor de lezer handig is om pen en papier bij de hand te houden en zo nu en dan ook eens wat na te rekenen.

Nadat alle economisch relevante actoren de revue zijn gepasseerd, onderbouwt Van Duijn de stelling dat op korte termijn (bij voorkeur gisteren) een aanvang genomen moet worden tot grootschalige ‘ontschulding” van het economisch proces, deleveraging genoemd. Hierbij legt de schrijver de nadruk op banken en privé-huishoudens, immers zij zijn de grootste schuldenaren. De rol van de overheid met haar politieke en bestuurlijke sturingsinstrumenten is daarbij natuurijk van groot belang.
Naast het verhogen van de pensioenleeftijd, het formuleren van strengere -en snel in te voeren- vermogenseisen aan banken en het afschaffen van de hypotheekaftrek, rekent Van Duijn de lezer ook voor dat er een gelijke behandeling van vreemd en eigen vermogen moet komen. Met andere woorden: afschaffen van de aftrekbaarheid van rentekosten.
‘Schoon schip maken’ betekent voor hem ook een noodzakelijke structurele verhoging van de rente, investeren in productiecapaciteit en daarnaast moeten we houders van staatsobligaties van zwakke landen hun verlies laten nemen. (en niet de belastingbetaler er voor op laten draaien)

Een interessant boek, duidelijk en logisch van opbouw en vooral van grote praktische betekenis. Voor wat betreft het realiseren van zijn voorstellen is Van Duijn somber gestemd.
Voor de uitvoering is durf en intelligentie nodig; eigenschappen die de huidige politici niet hebben. ( )