Peter Winnen

Nog warm van het tour-geweld tussen Contador en Armstrong, kwam ik het boek Van Santander naar Santander tegen om het foetsgenot nog even te rekken. Alleen kende ik Peter Winnen slechts van zijn stukjes in het NRC. Hij reed zijn eerste tour in het jaar dat ik geboren werd.
Er ging een wereld voor mij open aan Nederlandse fietshelden, bekende name warvan ik de prestaties niet kende. Mede doordat ik zo onbekend ben met zijn prestaties leef ik ze woord voor woord mee ik. Hoop en verwachtingen worden niet vertroebeld door de wetenschap dat hij dat hij tweemaal op Alpe de Huez wint, op het podium komt in Parijs. Dit sluit aan bij de beleving van Winnen, die zijn carriere beschrijft alsof hij blij was dat hij mee mocht doen en alle success toevallig kwam. Een overwinning lijkt steevast een individuele dodenmars waarbij hij kort voor de finish omkijkt en de rest niet meer ziet. De enthousiaste manier waarop hij de martelgang, de pijn en het lijden beschrijft, zullen bij duursporters de drang aanwakkeren ook ooit zo'n berg te willen beklimmen.
Het meest aimabel zijn de anektdotes van verzorger Jomme. Maar deze hartverwarmende vlaming blijkt ook zeer belangrijk voor de carriere van Winnen. Hij geeft Winnen het zelfvertrouwen en geeft de renner het gevoel nog enigszins de controle in die gekke wielrennerij te behouden. Als hij overstapt naar het team Post, zijn verzorger Jomme kwijtraakt en zich moet overleveren aan verzorgers en doktoren die hem niet vertelle wat hij voor middelen krijgt toegediend, is er weinig over van dat vertrouwen. Uit angst en dankzij ploegmaats eindigt hij in Parijs op het podium, maar een overwinningsroes is niet te bekennen.… (altro)