Lulu Wang (1)Recensioni

2.5 or maybe 3 stars.

De zeventienjarig Dingxiang studeert aan de Universiteit van Beijing en wordt daar heen en weer geslingerd tussen haar dorst naar kennis en haar honger naar liefde. We volgen haar op haar pad vol spannende affaires en politieke turbulenties

Het Lelietheater’ bestaat uit vier delen, elk deel beschrijft een ander jaar.
Deel 1 -- 1972 Beschrijving kamptijd
Deel 2 -- 1971 Vriendschap tussen Lian en Kim
Deel 3 -- 1973 Na het strafkamp
Deel 4 -- 1974 Na het strafkamp

Titelverklaring
‘Het Lelietheater’ is de naam die Lian gaf aan het meertje achter de slaapzalen. Bij dit meertje vertelde zij haar verhalen aan alle beestjes die het horen wouden, daarom is het een theater. Ook voor de schrijfster Lulu Wang is dit boek een soort theater. Omdat zij vertelt wat ze kwijt wil, het boek is dan ook gebaseerd op haar eigen leven.
Bron: Uittreksel https://www.scholieren.com/boekverslag/42302

A very interesting book, I liked it as much as I liked The Lily Theatre. A mixture of 'personal' memories, politics, every day life in China, hardship in the camps.

Deze collectie van aansluitende miniverhaaltjes, of misschien is het toch eerder een novelle, laat op humoristische wijze zien hoe een gastvrij land een vreemdeling kan doen ontspruiten. De kunstig geïllustreerde, geestige situaties komen voort uit de voortdurend ondermijnde culturele verwachtingen van de Chinese ikverteller, oftewel die situaties laten zien hoe vreemd sommige zaken die we als vanzelfsprekend beschouwen eigenlijk zijn. Wat mij betreft is het hoogtepunt van het boek het bezoek aan de supermarkt en de daarmee samenhangende uiteenzettingen over melk in China en Nederland. Gelukkig lijkt mijn buik niet op een hangmat met inhoud!

Lulu Wang (2012), Regenland, wo ai ni.

P.S. Er is hier ook nog een goed uitgevoerde korte film te bezichtigen, gebaseerd op een episode uit het boek. Het is eigenlijk bedoeld om na te genieten, maar als hors d'oeuvre misstaat het zeker niet.

P.P.S. Regenland, wo ai ni (regenland, ik hou van jou) is de Belgische titel; in Nederland heet het Nederland, wo ai ni.



Cross-posted from my blog.½

The author tells us in this book about the rituals that accompany death in China.
I liked the way she did this. In a colorful way she describes a poor family, living under the Japanese occupation in the 1930's. It was touching, because I read how poor they were but still not willing to give into that. No matter what, the customs must be followed.
What I liked even more than the touching story was, that I learned more about China and the people that live there. It is such a big country, not very accessible (even if you look only at the language!), so every glimpse inside is very nice :-)

I always love reading the books written by this author. Like her style of writing. Sometimes very straight and to the point, other times very colorful. But I always learn something from them and, as a matter of fact: I do not really care if the writing is according to reality. After all I'm reading a novel, product of the writers fantasy, not an encyclopedia. This time She took me on a journey to China with two faces: the modern city-face and the monastery-face. Two worlds that meet in two persons: Jian from the big city and Mingyue that grew up in the country side.
They differ a lot, but are attracted to one another. Their story grabbed me and I read the book with pleasure.

I have special memories regarding this book. The author, Lulu Wang, was in the book shop to sign copies of this book, and I have one of them. She looked for about a minute at all people that approached the table she sat at for an autograph and the things she saw / found she wrote in a Chinese saying (or poem?) (translated into Dutch).
After that the book couldn't possibly be bad, could it? And to me it wasn't. It is about a Dutch boy, who falls in love with a Chinese girl. A mysterious girl that intrigues him, breaks his heart, but loves him still.

A very nice book, a good story. I did not understand Jelai, felt very sorry for Chris at times and tried to figure out how the two of them would ever be able to live together. If ever.
Read it twice already, and I'm sure I'll read it again AND find something new in it.

http://www.bookcrossing.com/journal/8235410

Ik heb het boek met ontzettend veel plezier gelezen. Ik werd meegenomen naar het China waarover ik bij geschiedenis veel geleerd heb. Die kennis is nu uitgebreid met dit verhaal over een meisje van twaalf en haar beleving van de periode van de Culturele Revolutie. Alles door haar ogen te zien wierp voor mij een nieuw licht op dingen. Ik kan me er geen voorstelling van maken hoe het geweest moet zijn om in die periode op te groeien, aan het begin van de puberteit te staan. Wilde Rozen heeft een tipje van die sluier opgelicht.

Ik vond vooral de verwarring waarin Qiangwei regelmatig verkeert, hoe ze probeert te duiden wat haar moeder haar allemaal probeert te leren zonder expliciet te (kunnen) zijn, hoe ze die onvolledige kennis en aannames naar aanleiding daarvan in praktijk brengt erg goed beschreven. Ook de gevolgen die de Culturele Revolutie heeft op individuen kwam, naar mijn mening goed naar voren. Qiangwei’s ouders leven al jaren niet meer bij elkaar, ze wordt opgevoed door haar moeder en kan zich haar vader nauwelijks herinneren. Het lijkt me vreselijk zo te moeten opgroeien. Haar moeder staat overal alleen voor, moet noodgedwongen haar dochter achterlaten in een opvangcentrum omdat zij in een kamp heropgevoed wordt. Ik heb zelf een zoon van die leeftijd en ik moet er niet aan denken dat ik hem achter zo moeten laten!

En dan de opvoeding van Qiangwei tot ‘intellectueel’. Haar moeder doet heel erg haar best om Qiangwei van alles en nog wat te leren, als tegenwicht voor de communistische propaganda en het niet hoeven leren dat zo ongeveer de officiële partijlijn aan het worden is in de loop van het boek.

De strijd van een individu tegen de grote logge bureaucratie, tegen de partij en dat wat voorgeschreven wordt, de angst voor verklikkers en voor de straf die volgt als je gesnapt wordt, de honger. Het moet voor de gewone mens bijna onmogelijk geweest zijn om te leven.

Ik vind het erg spijtig dat mijn reis naast Qiangwei ten einde is, ik had haar nog veel verder willen volgen.

Er is ook een tweetal dingen dat ik wat minder vond. Ten eerste kan ik me tot op zekere hoogte vinden in de kritiek van een van de lezers die zei dat het taalgebruik in het boek grof was. Tot op zekere hoogte, want het was zeker niet overal. Ik heb het boek weggelegd toen ik aankwam bij de beschrijving van de eerste (en enige, volgens mij) ontmoeting van Qiangwei met de moeder van Lange Vlechten. Een keer of tig te moeten lezen hoe de moeder haar dochters noemt (is te expliciet om hier op te schrijven) in een paar alinea’s was veel te veel voor mij. Dat had wat mij betreft wel wat minder gemogen. Ik begrijp dat het een afspiegeling / weergave is van de taal die die moeder bezigde, maar… moest het nu zo? Wanneer die frase verderop in het boek nog een paar keer terugkomt, stoort hij veel minder, omdat hij onderduikt in de rest van de woorden eromheen.
En ondanks het feit dat ik het heel prettig vond om naast Qiangwei te lopen en het leven toen door haar ogen te zien kreeg ik hier en daar toch het gevoel dat ze ouwelijk was. Vroegwijs, vroegrijp maar onzettend onwetend. Misschien komt het door het leven toen, dat het ‘kindse’ al vroeg van kinderen af is, dat de honger en andere ontberingen alle levensvreugde wegnemen. Misschien is het ook omdat een volwassene zich probeert te herinneren hoe zij als kind, als tiener dacht, ik weet het niet precies.

Voor liefhebbers van de bloemrijke taal van Lulu Wang en voor diegenen die geïnteresseerd zijn in China vind ik dit boek een aanrader.

The comments on the back side of a book I always read with a certain suspicion. I was interested in this book, but wasn't sure I should buy it. Therefore I lent it from the library first.

I was sold immediately from the first page I read. The colourful style of writing made me feel as if I was there when it all happened, she took me with her on her journey and I was sad when the book came to an end. I hadn't expected that, because I had no experience with Chinese authors and their way of writing. But... I liked it very much.

A book that never lets go.. written from the perspective of a child. I have no words to describe exactly how I felt during reading, there were even pages that almost made me put away the book, never to read it again.
Just try it, maybe you'll find the words I lack.

I read this book with great pleasure. I liked to be informed about every day life in China, what kind of rituals there were, the circumstances of life, the habits, kinds of food.
This book told me about that, in relation to 'the read feast', the ceremonies accompanying a wedding. It was told quietly, not teaching like a school teacher would do, but in a friendly manner that I liked very much and made me remember the book and much of its contents even after several years.

I have a signed copy :-) that came together with a postcard portrait of the author, styled in the manner of the book's illustrations. Very nice & colorful!

Well, what can I say about this little book? It is MUCH less book than the author's other books when one counts pages. It does have humor, that's true.
And then there was a long silence. Why? Well, because I was a bit disappointed. In this book I miss so much of what I've grown used to in her other books, that it almost feels like it was someone else who wrote it. Okay maybe a concession to the form of the book: novella / short story combined with book app made it necessary to make adjustments in writing style, but it is not an adjustment that I like a lot. I love books that have more than one story line, that have complicated / layered sentences, that are one way or another thought provoking. This book has neither and is also not particularly inviting to think about the contents. It really was a light 'in between' read that won't linger on very long.
Like I said above, it has humor, but well, that's about it. It didn't really make me look into the mirror, as I would have expected with a book that is about my country and its (curious) habits seen through the eyes of a foreigner.
It simply tells a few stories about differences in culture / habits that all people who have either been abroad for a while or have had foreign visitors for more than a couple of weeks have experienced. It really was nothing new.

I expected a more philosophical inclination (more depth in thoughts of the main character) or a more practical study of the differences, not these few superficial stories. I'm glad that Lulu has come to love my country, even dedicated a book to it. I love the book itself, the illustrations, typography, I admire her for her dare to try something new and completely strange to her, but.... I hope the 'old' Lulu will return soon!

Het lelietheater gaat over twee meisjes: Lian en Kim. Ze leven in het communistische China, waar Mao de grote leider is. Het leven van alle Chinezen wordt bepaald aan de hand van Het Rode boekje, waar allemaal leuzen instaan over de manier waarop iedereen moet leven.
De meisjes leren elkaar op school kennen. Daar wordt Kim enorm gepest, omdat ze tot de derde kaste behoort en omdat haar vader boerenarbeider is, het laagst denkbare beroep. Lian komt uit de eerste kaste en Kim uit de derde, maar desondanks raken de meisjes bevriend. Samen bedenken ze een plan, om ervoor te zorgen dat Kim niet langer de pispaal van de klas zal zijn. Ze zullen ervoor zorgen dat Kim wordt gekozen tot leerling van de drie deugden. Om dat te bereiken moet ze: proletarische gevoelens tonen -daar hoeft ze niets voor te doen omdat ze bij de derde kaste hoort, hoge cijfers halen voor alle vakken en goed presteren op de sportwedstrijden. Lian gaat Kim helpen met haar huiswerk en samen trainen ze iedere ochtend voor de sportwedstrijden. Kims prestaties op school verbeteren, en in sport is ze veel beter dan Lian.

Lians moeder wordt naar een strafkamp gestuurd. Omdat haar vader ook al tijden niet meer thuis mag komen moet Lian naar een opvangcentrum. Daar krijgt ze een ongeneesbare huidaandoening. De aandoening is psychopathisch, als Lian zich goed voelt verergert hij minder snel dan wanneer ze zich slecht voelt. Lians moeder overtuigt de directeur van het opvangcentrum ervan dat Lian beter met haar mee kan gaan naar het strafkamp.
In het strafkamp krijgt Lian les van dé intellectuelen van China, intelligente mensen, die een bedreiging vormden voor de regering omdat ze een bijdrage zouden kunnen leveren aan het kapitalistische westen en dus naar het strafkamp moesten. Lian voelt zich tussen hen erg dom. Ze is bang om tegen die grote mensen iets verkeerd te zeggen en daarom vertelt ze haar verhalen, die ze geleerd heeft bij de geschiedenislessen, aan een meertje, dat ze 'lelietheater' noemt. Hoewel de huidaandoening van Lian alsnog geneest, mag ze toch bij haar moeder in het kamp blijven. Na ruim een jaar mogen Lian en haar moeder weg uit het strafkamp.

Kim en Lian zijn nog steeds bevriend en ze besluiten nogmaals te proberen Kim gekozen te laten worden tot leerling van de drie deugden. Na elk doel dat Kim bereikt, zoals het winnen van sportwedstrijden en de hoogste cijfers halen wordt ze door haar klasgenoten belachelijk gemaakt. Kim blijft immers iemand uit de derde kaste en dat zullen haar klasgenoten haar wel eens even laten voelen. Toch blijft Kim naar school gaan en thuis werkt ze keihard om geld bijeen te sparen voor een nieuwe blouse. Als ze het geld na maanden werken eindelijk bij elkaar heeft komt ze 's ochtends op school in een nieuwe blouse. Maar de blouse, waarvoor zij zo lang gespaard heeft blijkt een regenjas te zijn.
Kim kan deze vernedering niet meer aan, ze sluit zich aan bij een bende en bereikt in die bende al gauw een leidende positie door haar kracht. Met Lian wil ze niet meer omgaan. Op school voert ze niets uit, maar toch komt ze er elke dag, en al snel blijkt waarom. Kim schrijft een jongen uit de eerste kaste een liefdesbrief, die door die jongen op de schoolmuur wordt gehangen. Kim is woedend, maar om de rest van de klas op de stang te jagen, blijft ze naar school gaan. Dan wordt er een kamp georganiseerd voor de hele school.
Het schoolkamp wordt gehouden op een eiland, dat alleen per boot te bereiken is. Op dat eiland gebeuren allerlei vervelende dingen, de stroom valt uit, de stoomboot wordt onklaar gemaakt, dieselolie wordt gestolen.
Lian weet dat het Kim is, die al deze dingen doet. Om de andere leerlingen te redden verteld zijn dit aan Cheng, de directeur.
Kim ruikt onraad en vlucht naar het bos, waar Lian haar de volgende avond vindt. Kim biedt nog aan om Lian persoonlijk te doden, maar Lian vlucht en verteld alles weer aan Cheng.
De volgende ochtend komen er boten aan, iedereen wordt van het eiland gehaald en er wordt een deel van het eiland opgeblazen. Het deel waar Kim zich verschool…

A fascinatin insight into growing up in China under mao. Lian, daughter of intellectuals, is banished to a work camp with her parents. She goes to live in her mother's work camp and is taught by China's finest philosophers etc. The book looks at the social positions of the intellectuals and the class system. Lian tries to get Kim integrated into her class but this fails.

Lulu Wang is een Chinese vrouw die wereldberoemd in Nederland geworden is door haar roman "Het lelietheater ***". Dat boek is en roman die zich afspeelt in het begin van de jaren 70 in het China van de culturele revolutie. Hoewel haar stijl soms wat onbeholpen is was het toch een prettig boek om te lezen.
In "Brief aan mijn lezers" beschrijft ze hoe ze haar beroemdheid ondergaat. Misschien leuk voor echte fans, verder is het toch vooral een overbodig boekje.
Uitgelezen: zaterdag 31 maart 2001

het lelietheater beschrijft het leven in China onder Mao. De indoctrinatie, het schizofrene leven van de bevolking onder de wanen van de heersers. Dit boek leest vlot. De korte hoofdstukken vloeien niet mooi in elkaar over en het einde vind ik weinig geslaagd. Het einde is abrupt, alsof de schrijfster opeens had beslist om na een aantal pagina's te stoppen met schrijven. Jammer.

Zalig boek! Ik kon het gewoon niet opzij leggen. De Chinese volksverhalen verweven met de gebeurtenissen geven echt een extra dimensie aan het verhaal.

Moet een mooi boek zijn. Ben erin begonnen en na zo'n 185 pagina's gestaakt. Ik kwam er niet doorheen. Misschien het verkeerde moment. Ga het zeker nog een keer proberen.

stond jaren ongelezen in mijn boekenkast; zag in NCRV gids van 22 sept 07 dat er 500.000 ex van verkocht zijn; hier 59 leden die het invoerden; dat is 1:10.000 ongeveer. Op 27-9-07 enkele stukjes gelezen

Lulu Wang (1960) is geboren in Peking. Ze kwam op vijfentwintigjarige leeftijd naar Nederland, waar ze aan de Hogeschool van Maastricht Chinees doceert. Het lelietheater schreef zij direct in het Nederlands. Het was in manuscriptvorm reeds een van de meest besproken titels tijdens de Frankfurter Buchmesse 1996: de vertaalrechten zijn inmiddels verkocht aan Duitsland, Amerika, Noorwegen, Zweden, Finland, Engeland, Israel, IJsland, Australië, Brazilië en Japan.
Het lelietheater speelt zich af in de jaren 1971-1974, de periode waarin de Culturele Revolutie haar hoogtepunt beleefde. In een zeer eigen en lyrische stijl beschrijft Lulu Wang deze turbulente wereld gezien vanuit Lian, een meisje van rwaalf, dertien jaar. Vol verbazing beziet Lian het gedrag van de volwassenen om haar heen. Onder hen bevinden zich niet alleen verklikkers en opportunisten, sadisten en machtswellustelingen, maar ook mensen die zichzelf opofferen en mensen die hun integriteit niet verliezen. Het is tevens het hartverscheurende verslag van een onmogelijke vriendschap tussen twee meisjes uit verschillende kasten.
Lian behoort tot de eerste kaste; haar ouders zijn intellectuelen, en om die reden verbannen naar strafkampen. Nadat bij Lian een huldziekte is geconstateerd krijgt ze toestemming om zich bij haar moeder te voegen. In het kamp weet ze zich omringd door de crème de la crème van de Chinese intellectuelen. Ze krijgt onder meer les van de beroemde professor Qin; haar lessen vertelt ze door aan de kikkers en krekels in een achter het kamp gelegen meer, dat ze tot 'lelietheater' heeft omgedoopt.
Kim behoort tot de derde kaste: haar ouders zijn straatarm en wonen in de 'modderhuisbuurt'van Peking. Ondanks Mao's 'verheffing'van de laagste kasten is Kim de verschoppelinge op de school van Lian; ze wordt tot op het bot vernederd door haar klasgenoten. Op het moment dat Lian de brug naar de vriendschap heeft geslagen, verdwijnt Kim van school om op een verschrikkelijke manier wraak te nemen...

witte rug, lichtblauwe kaft

Read this book too long ago to write a proper review. Therefor I put it on the re-red shelf :-)

I won't re-read the book, there's too man others that have come in that need to be read for the first time.