Zita Theunynck

Ik deel niet gauw 5 sterren uit en al zéker niet aan een luisterboek. Deze autobiografische roman, over de lange weg naar een zwangerschap die vervolgens veel te kort duurt, heeft 694 minuten mijn aandacht vastgehouden. Zelfs het dankwoord vond ik nog de moeite waard.

Dit verhaal heeft mij ontroerd én regelmatig hardop laten lachen. Ondanks het zware onderwerp blijft het luchtig. Pluspunt is dat Zita het boek zelf voorleest met haar prachtige Vlaams, wat het nog persoonlijker maakt. Ook als je niets met het onderwerp hebt, zou ik het een kans geven.

Of zoals Zita schrijft: "Zita vindt dat iedereen die ooit bang in een ziekenhuisbed heeft gelegen dit boek moet lezen. En ook iedereen die een gênant verhaal over kak heeft. Zita stopt nu met in de derde persoon over zichzelf te schrijven."… (altro)

Young Adult en zeker Chicklit zijn niet aan mij besteed. Maar verschillende positieve reviews van boekenvrienden dreven me om dit boek over een ontluikende liefde tussen twee jongeren, Anne en Leonard, toch maar te lezen. Laten we er niet flauw over doen: het boek bevat inderdaad de aan het genre verbonden portie klefheid, meligheid en overdadige dramatisering. Maar gelukkig werd dat in zekere mate gecompenseerd door een originele opbouw: Theunynck geeft al meteen in het begin een aantal liefdesbrieven mee, zonder context en dus enigszins enigmatisch, en dat prikkelt tot verder lezen. Vervolgens schetst de auteur het lange verhaal van de ‘relatie’ tussen Leonard en Anne, maar exclusief vanuit het perspectief van Leonard. En zo wordt geleidelijk de achtergrond van die brieven duidelijk en krijgen we ook zicht op de bijzondere, manisch-depressieve kant van Anne. Pas op het einde switcht het perspectief naar dat van Anne en krijgen we een ander beeld te zien.
Laat ons zeggen dat vooral de spitse dialogen tussen Anne en Leonard bij momenten best prikkelend en intrigerend zijn. Maar het voortdurende smachten van Leonard naar meer, het herhaaldelijk zinspelen op de traumatische achtergrond van Anne en wat kleine incongruenties in de verhaallijn, werken dan weer afstotend. En het verhaal ging voor mij helemaal de mist in op het moment dat de twee een vakantie doorbrengen op het exotische Griekse eiland Santorini, hoe meer cliché kan je het nog maken?
Tot op het einde bleef ik hopen dat dit niet het klef verhaal werd waar het geregeld op leek: maar helaas, mijn hoop bleek ijdel, en vooral de dramatische twist op het einde deed voor mij helemaal de deur dicht. Theunynck heeft zeker schrijf- en compositiepotentieel, maar dan moet ze dit stadium zo vlug mogelijk achter zich laten.… (altro)