Marjan Scharloo

Alweer een tijdje geleden dat ik dit boek gelezen heb (het moet ergens aan het begin van het jaar geweest zijn), maar - zoals trouwe lezers (bent u er nog ?) weten - lag het uitblijven van boekbesprekingen niet aan niet lezen, maar aan een gebrek aan tijd om ook nog eens besprekingen te schrijven. Dat gezegd zijnde: dat hierboven in de titel niet, zoals gebruikelijk, de auteur staat vermeld maar een museum, ligt aan twee zaken: het boek is geschreven in opdracht van het museum in kwestie en de rij auteurs is té lang om ze in de titel te vermelden. Om dat goed te maken, geef ik ze hier mee: Marjan Scharloo, Patrick Allegaert, Bart Marius, Yoon Hee Lamot, Piet de Rooy, Linda Roodenburg, Fenneke Sysling, Jaap Cohen, Silvano Montaldo, Raf De Bont, Kaat Wils en Bert Sliggers.

Onder hen een aantal mensen verbonden (of voorheen verbonden) aan Teylers Museum te Haarlem en Museum Dr. Guislain te Gent, want deze musea delen een zekere fascinatie voor de mens in zijn eigen-aardige vormen en dat doen ongetwijfeld ook de verschillende auteurs. Alléén ... hebben ze het ondanks hun veelheid slechts over een uiterst gering aantal zaken.

Een daarvan is gevangenisarts en criminoloog Cesare Lombroso, die ook buiten de aan zijn werk gewijde hoofdstukken (In de schaduw van Lombroso - Het antropologische en psychologische onderzoek naar Portugese Joden in Wereldoorlog II, De schedel van Giuseppe Villela en het criminele atavisme van Cesare Lombroso en De meetbare misdadiger - cesare Lombroso en de criminele antropologie in België) om de haverklap ten tonele komt. Maar dat geldt eigenlijk voor dit hele boek: de onderwerpen worden véél te lang uitgemolken.

Dat zal ongetwijfeld voor een deel liggen aan het bij elkaar halen van een hele hoop auteurs die allemaal hun ding hebben mogen doen - wellicht onafhankelijk van mekaar -, allemaal uit hetzelfde wereldje komen, en dus bijgevolg, ondanks hun onafhankelijkheid allemaal hetzelfde gedaan hebben.

Desondanks zal wie geïnteresseerd is in zaken als schedelmeting, het gezicht (of het hele lichaam) als "spiegel van de ziel", rassen, en zelfs tatoeages dit op zijn minst een leuk geïllustreerd boek vinden. En prentjes kunnen ook al helpen als de inhoudelijke spoeling nogal dun is. Waarmee overigens niét gezegd is dat die zó dun is dat een amateur als ik er niet een en ander van opgestoken zou hebben.… (altro)