Fleur Pierets

Alle dagen sneeuw. Tekst: Fleur Pierets. Tekeningen: Noëmi Willemen. Ervaringen: Rachida Aoulad.

Pierets kennen we in Vlaanderen van haar (geweldige) boeken voor volwassen. Maar echte fans weten dat ze al twee Engelstalige prentenboeken uitbracht. Nu is er haar eerste Nederlandstalige kinderboek Alle dagen sneeuw; feest! En een feest was het, afgelopen zondag tijdens de boekpresentatie in de Arenberg.

Daar heb ik voor het eerst dit verhaal mogen horen, voorgelezen door Pierets zelf. Aan de toegestroomde kinderen te zien was ik niet de enige fan in de zaal ;) De combinatie van de tekst (op rijm) en de prachtige (inclusieve) tekeningen maken dit boek af. Het verhaal, gebaseerd op het leven van snowboarder Aoulad, spreekt natuurlijk tot de verbeelding. Want naast stoer en cool op haar plank is Aoulad een vechter. Een vechter voor gelijke rechten voor jongens en meisjes, mannen en vrouwen. Dat vechten heeft ze gemeen met Willemen en Pierets.

Dit boeiende trio van vrouwen (die elk 10 jaar in leeftijd verschillen; grappig detail) zorgde samen voor een mooi, leuk, empowerend, enthousiasmerend boek.

Alle dagen sneeuw gaat harten veroveren en kleine mensjes betoveren. Koop het, lees het (voor), deel het!… (altro)

Heerlijk monster. Door Fleur Pierets.

Ik heb al een paar jaar een boon voor Fleur. Sinds haar speech op de boekvoorstelling van Heerlijk monster werd dat een giga boon. En nu, na het lezen van dit boek ben ik verliefd. Op Fleur zelf én op haar boek!

Ik hou, net als Pierets, van autofictie. Ik lees dat enorm graag. Omdat het iets zegt over de wereld waarin wij nu leven, de echte wereld, zoals die is. Niet zoals mensen denken (of willen denken) dat de wereld is maar zoals die daadwerkelijk vorm heeft in het bestaan van mensen. Echte mensen. Het leert me iets over die mensen maar ook over mijzelf. Net als Fleur lees ik graag Maggie Nelson (en haar partner Harry Dodge), Rebecca Solnit, Rachel Cusk, Olivia Laing,… Ik voeg aan dat rijtje graag Eva Meijer en Eileen Myles toe. Zij schrijven stuk voor stuk heel moedig, nietsontziend, eerlijk en vol vuur. Ze doen mijn hart jubelen en mijn hoofd bruisen. Ik onderlijn me te pletter, zoek duizend dingen op en ben na het lezen van hun boeken een ander mens.

Dat alles deed Heerlijk monster ook met mij. Ik genoot van elke pagina, elk woord, elk idee. Pierets roept meer vragen op dan ze beantwoordt, ze neemt hoofdwegen, volgt kronkelende zijwegen en komt altijd weer bij zichzelf, de kern, terecht. Ondertussen bestookt ze je op een nonchalante manier met bakken kennis, weetjes, feiten. Ze laat je de achterkant, de bovenkant, de binnenkant van dingen zien.

We volgen de schrijfster op een roadtrip, in de voetsporen van Carol en Therese, uit de roman Carol van Patricia Highsmith. We maken kennis met de vrouwen die zij ontmoet, we zitten bij hen aan tafel, we liggen met hen in bed. En ja, dit is autofictie, dus nee, Fleur en de schrijfster in het boek vallen niet één op één samen. Dat maakt het net boeiender. Zij tekent een route die ze had kunnen nemen, volgt een pad dat ze had willen kiezen,… Ze geeft ons een boeiende inkijk in haar hoofd, hart en verlangend lichaam. Ze zoekt en wij zoeken mee. In de wereld om ons heen, in onszelf.

Gun jezelf dit boek dat als een mokerslag, een warme deken, een ijsblok in je mond zal voelen. Voel je hart bonzen, je buik fladderen en je hoofd zinderen. Fleur Pierets is naast de toekomstige burgemeester van Antwerpen (een fan mag dromen) ook één van de schrijvers die je moet gelezen hebben wil je nog kunnen buitenkomen. Ze is relevant, actueel, hedendaags, activistisch en queer as f*ck. Heerlijk monster haalt op de valreep, maar met gemak, nog mijn boeken top tien van 2022!… (altro)

Op de voorkant staat 'Fleur en Julian gingen trouwen in de 22 landen waar het homohuwelijk was toegestaan. Julian stierf na het vierde jawoord'. En dat is precies waar dit boek over gaat.

Na een korte samenvatting van amper twee bladzijden over hun relatie, beschrijft Fleur Pierets hoe haar geliefde, Julian, in haar armen sterft. Niks sentimenteels maar rauwe rouw volgt. Rouw die volledig invoelbaar is en het nog eens extra pijnlijk maakt bij het lezen over hoe gelukkig deze twee met elkaar zijn geweest.

De grote lijn van het verhaal is van de ontmoeting met de liefde op het eerste gezicht tot het sterven van Julian tot de tijd die daarop volgt waarin Fleur rouwt. Fleur Pierets springt moeiteloos door de tijd heen-en-weer en als lezer kan ik net zo makkelijk meespringen. Er is nooit een moment dat ik me afvraag wanneer iets zich afspeelt in de tijd. Het is zoals een rouwende voortdurend in het verleden schiet en daarmee telkens op een ander punt uitkomt.

Het lezen over hun liefde vond ik bijzonder inspirerend. Hoe mensen elkaar zoveel levenslust kunnen geven en daarmee creativiteit en moed. En hoe ze samen van het ene in het andere avontuur stappen zonder te weten wat de uitkomst zal zijn. Iets wat ik altijd al bewonderenswaardig vind omdat ik zelf eerder tot de controlefreaks behoor.
Ze richtten samen het digitale tijdschrift Et Alors? op (https://etalorsmagazine.com/) waarin ze de mensen een podium bieden die iets te vertellen hebben over de LHBTQ+ gemeenschap en over kunst in de breedste zin van het woord. Ik had er nog nooit van gehoord en ben geïntrigeerd. Elk hoofdstuk in het boek begint met een uitspraak van iemand die geïnterviewd is voor dit tijdschrift, uitspraken waar ik me bijzonder bij thuisvoel. Uitspraken van vrije geesten.

En zo heb ik ook Fleur Pierest ervaren, een vrije geest die helaas de liefde van haar leven na een relatie van zeven jaar aan kanker heeft moeten verliezen. Het snijdt door mijn hart.… (altro)