Rascha PeperRecensioni

Verfhuid is a novel that starts off on an interesting story, which looses steam half-way through the book, and ends with a predictable anti-climax. It seems the author (had) lost interest in the story, or could not develop a more interesting conclusion.

Rasha Peper was a Dutch author who died early, aged 62, while most of her 18 books were published in the two decades between 1990 and 2014. With such a short career as a writer, her reknown already seems to be receding. However, during her lifetime her achievement as a literator was obvious in the form of several very successful novels.

Oesters is about the daring theme of love between a younger woman for an older man. To the dismay of her parents, the 20-year old Olga falls in love with a man who is 20 years older than she. The novel describes their love and how she is finally won over by a younger man.

Over het prepareren van menselijk en dierlijk materiaal in ongeveer 1700 vanuit het tienjarige meisje Bregje, en over Ben, een jongen in onze tijd, die in Petersburg ditzelfde materiaal ziet.

Prachtig schreven verhaal; je zit erbij op de boot. Het was wellicht geloofwaardiger geweest als Ruben met zijn bezoeker was meegegaan aan het eind en de laatste paar pagina's waren weggelaten, maar verder klopt alles aan dit verhaal.½

Een aangenaam boek.
Hier en daar wat grappige scènes. vooral voortkomend uit de psychische bijzonderheden van Felix (De la tourette met mon.mon.lun) en Victor soms depressief, onbereikbaar. (die twee soortgelijke namen kon ik eerst moeilijk uit elkaar houden; ) . Ik mag follies en zandkastelen wel, speels, spelen met tussen kunst en kitsch.
Het boek is zo geschreven dat het echt zo kan zijn/ gebeurd is, door het woordgebruik, de gedragsdetails.. komt natuurlijk over, 'gezellig'. (foei). Het is een kwaliteit in haar schrijfstijl. Het vergroot de voorstelbaarheid en betrokkenheid bij de lezer. Is het ook om de enkele minder realistische zaken gemakkelijker te aanvaarden?
Rascha had vast synesthesie of heeft het grondig bestudeerd.
Stukje van Jasper en Pleun in Spanje leuk! Vanaf blz. 218. Je weet dat het de kathedraal is van Vics krantenstukje. Goed gegeven uit echte wereld om verhaal vanuit te bouwen. De titel daar komt ook vandaan: Het hondje dat daar loopt lijkt wel heel erg op dat Victor van zijn moeder had overgenomen. - Victor die nooit van Zaltbommel terugkwam.
Eigenlijk is pagina 218 een wending in het verhaal, een verplaatsing naar het zuiden en het nieuwe leven van Victor. Wat er in Nederland gebeurt lees je niet meer. Dit gedeelte haalt het boek op naar een hogere waardering:½

Giving this book 1 start would not be right, so I won't rate it.
The book itself did not attract me. I gave it about 75 pages, but then I decided not to continue: there are many others that I still want to read.

I had the audio version of the book and I was very disappointed by it. The narrator paused before every foreign name, missed syllabs that needed stressing and at times even switched syllabs. (Tsaverich instead of tsarevich, for example.)

After quitting the audio I decided not to continue in the paper book (see start of these few lines).

Een 18e-eeuws meisje en een hedendaagse jongen raken beiden gefascineerd door de preparaten van een anatoom.

Het is een lief boek. Sympathieke, bijna vertederende hoofdkinderen.
Dat kinderen af entoe spannend kunnen vinden.
Moest me er eerst toe zetten om een grote kinderen-boek te lezen.
Eeneen verhaal met ingrediënten van een geromantiseerde geschiedenis- /wetenschapsles. Over een onderwerp dat me interesseert.
Leuk! de zelfde kleine situaties in beide verhalen.
Ik zal nooit meer hetzelfde langs de Frederik Ruysch- en Bidloostraat rijden.½

10 verhalen, voor een deel eerder gepresenteerd. Ik heb ze allemaal ademloos gelezen; de een wat beter dan de andere maar allemaal goed!

Waterscheerling van Rascha Peper

Zo blij dat er nog nieuwe (voor mij toch) dingen van Rascha verschijnen. Peper was een geweldige schrijfster, helemaal anders dan de anderen en een genot om te lezen. Jammer genoeg stierf ze veel te jong en genoot ze nooit de bekendheid die ze had moeten krijgen. Ik ben blij dat ik haar ooit in het echt heb mogen ontmoeten en iets van de magie die rond haar hing heb mogen voelen.

Waterscheerling is een verhaal geïnspireerd door het sprookje van Vrouw Holle en de mythe van Orpheus en Eurydice. Een klein maar bijzonder mooi boekje, qua inhoud en vormgeving. De tekeningen van Sylvia Weve maken dit boekje nog mooier en het verhaal nog sprankelender.

Het verhaal van Stella, die op haar achttiende verjaardag plots verdwijnt, en haar ontroostbare vriend Pirre, student astronomie naar het schijnt, is triest maar ook romantisch ontroerend.
Het is een tijdloos sprookje met een hedendaags kantje; eigenlijk hebben alle verhalen van Rascha een vleugje magie in zich. Haar verhalen spelen zich af in een wereld heel dicht bij de onze, maar net er naast. Een wereld die mooier, boeiender, echter is dan de onze. Het was fijn om 78 pagina’s lang in deze wereld te vertoeven…

Een mooi boek met veel achterliggende gedachtes achter bepaalde gebeurtenissen en zinnen.

Mooie ode aan een allerlaatste verliefdheid. Herkenbaar? Je zou wel wensen dat het zo was...

Rascha Peper weet mij altijd wel te boeien. Maar dit boek is natuurlijk niet af - Rascha Peper was al ziek toen ze met deze roman bezig was - en ik vraag me af of het wel zo'n goed idee is dat toch te willen uitgeven. Voor mij zijn er toch te veel losse eindjes om dit een afgewerkt product te noemen.

Rascha Peper lees ik altijd met plezier. Dit boek heb ik herlezen en wat heerlijk dat het bijna 500 bladzijden telt. Prachtig hoe ze verliefdheid beschrijft, gevoelens, overwegingen. Humor, scherp, mooi taalgebruik, mooie beelden. Kortom, opnieuw een aanrader.

Dit boek heb ik eerder gelezen (er liggen twee mooie uitgeknipte recensies uit 1999 voorin mijn exemplaar). Ik weet nog dat ik het toen een wat minder boek vond van Rascha Peper vond. Nu kijk ik er anders tegenaan. Ik heb enorm genoten van de manier waarop zij verliefdheid beschrijft, de onontkoombaarheid van gevoelens ook al probeer je je te verzetten. En het verdriet na afloop, door de recensent "vakkundig uitgeweend verdriet" genoemd. Geen idee hoe Rascha Peper het doet, ik vind haar stijl elke keer weer zo bijzonder, al die gekke woorden, het perspectief, iemand die zo bij zichzelf naar binnen kijkt waardoor er ook iets humoristisch in zit al is het soms tragisch. Ik zet het boek in de kast en ga het over 15 jaar nog eens lezen.

Wat houd ik toch van de boeken van Rascha Peper. Dit is definitief haar laatste boek, bijna onvoltooid en toch helemaal af. Het verhaal is niet eens erg belangrijk, het gaat erom hoe het is opgebouwd en natuurlijk haar taalgebruik. Niemand kan zo schrijven als zij en dat maakt elk boek van haar weer bijzonder.

Ik vind Pepers korte werk steevast beter dan haar langere romans. Haar verhalenbundels bevatten altijd wel een paar memorabele exemplaren, en ik heb onbeschaamd zitten genieten van Oesters, Dooi en ook van deze vrij korte roman Vossenblond. Dat komt, denk ik, omdat Peper zo geslaagd de alledaagsheid kan beschrijven door middel van uiterst licht gekunstelde plots. In langer werk (bvb. Een Spaans Hondje of Wie Scheep Gaat) leidt dat al gauw tot overdaad en laat -- bij mij althans -- een soapgevoel achter.

Niet zo in Vossenblond. Deze roman blijft strak gefocust op één personage, een paleozoöloog genaamd Walter wiens hobby bestaat uit het schoonmaken en reconstrueren van dierskeletten. Hij is ver in de vijftig, sinds lang gescheiden en maakt regelmatig gebruik van een escortservice, en op die manier ontmoet hij de fascinerende, spichtige roodharige "Vera". Tegen haar beter weten in geraakt hij ver over zijn toeren van haar, zelfs als hij zich tegen zijn beter weten in enkele vermoedens begint eigen te maken omtrent haar verleden. In een welkome fijn-absurdistische balansoefening brengt Peper tussendoor kleine kanttekeningen aan vanuit het perspectief van de hond Duvel -- een hond wiens diepste overpeinzing is of hij dankzij een acupunctuurbehandeling helderruikend geworden is.

Erg diep gaat deze roman niet in op de kwesties die hij aanboort: vragen worden gesteld, probleemsituaties doen zich voor, maar de alomtegenwoordige aanwezigheid van skeletten, graven en eindtijdsschilderijen maken korte metten met het eindeloze piekeren. Peper maakt aardse beslommeringen en muzenissen die wegens sociale redenen ongeüit moeten blijven ondergeschikt aan de sterfelijkheid. Verliefdheid en trouw -- als die zo mogen heten -- worden ervaren en bevraagd, maar net als voor Duvel de hond komen die uiteindelijk neer op een kwestie van keuzes maken: oneindige baantjes blijven trekken is mooi en aardig, maar het besef van sterfelijkheid legt een onontkoombare, perspectiefveranderende grens op. En dat is wat het verschil maakt tussen een innige omhelzing beëindigen en er onophoudelijk naar verlangen.

Het 2e boek dat ik van Rascha Peper las. Opnieuw een boeiend verhaal waaraan je blijft plakken.

Net nadat ik begonnen was in "Fantoompoezen", overleed Rascha Peper. Dat kleurt de lezing van dit boek. Het viel mij op dat veel columns over de dood gaan, naast de poezen natuurlijk. Ik vond het verhaal over de paskamers en de kritische blik erg leuk, en het stuk over fietsen in Amsterdam en over het verschil in taalgebruik tussen schrijver (ouderwets) en redacteur. Ze heeft zo'n eigen stijl van schrijven en die leest zo aangenaam.½

Als altijd een niet alledaags thema. Dit keer een eenzame archeoloog die zo nu en dan een escort dame aan huis laat komen. Hij hecht zich aan haar en wil haar uit 'het leven' halen. Zij gaat daar niet op in en verdwijnt op een gegeven moment uit zijn leven. Haar hond laat ze achter. Een interessant aspect is het feit dat al snel blijkt dat zij de dochter is van zijn ex, en hij twijfelt of ze niet zijn dochter is.
Zoals ik al zei : altijd een apart thema.
Wel goed boek.

Lekker verhaal om te lezen, ik twijfel een beetje of het eind wel zo sterk is.

Een wat oudere man strandt op een onbewoond eilandje in het IJsselmeer als zijn woonboot ingevroren raakt. Terwijl hij wacht op de dooi werkt hij halfslachtig aan de vertaling van een lijvig academisch boekwerk over vissen. Tussendoor voedert hij de kraaien, en maakt hij kennis met een jonge vrouw die regelmatig voorbijschaatst.

Dooi is een compacte novelle die zich kunstig rond haar kerngedachten wentelt. Onvervulde verlangens, ontdooiende emoties en mislukte projecten versterken steeds indringender de achtergrondidee van het afsterven en het loslaten. Naar het einde toe wordt de stijl poëtischer en wordt alles wat minder strak in de hand gehouden, net zoals het ijs geleidelijk aan verzwakt. Een charmant verhaal dat vakkundig neergezet is. Bravo!

na de recensie in de NRC viel dit boek me nog enigszins mee, maar het is zeker niet één van de betere boeken van Rascha Peper. Wat ik er slecht aan vind, is de plot: oudere man die verliefd wordt op escortmeisje, dat de dochter blijkt te zijn van zijn ex-vrouw, waardoor hij erover twijfelt of hij niet wellicht haar vader is. Hmmm.
Verder komt er een hond in voor die een soort dagboek bijhoudt. Lijkt vreemd maar dat is eigenlijk nog wel aardig. En naarmate het boek verder vorderde, vond ik het beter worden.
Het blijft toch aangenaam om een boek van Rascha Peper te lezen.
Inmiddels las ik het voor de tweede keer (2020), nu was ik toch aangenaam verrast. Mooi hoe je als lezer wordt gemanipuleerd, mooie thema's en spiegelingen.

Verweving familehistorie van de ietwat wereldvreemde Lex Grolen het wederwaren van en de moord op de laatste Russische tsarenfamile (OTMA: Olga, Tatjana, Maria, Anastasia, ALEXsej
Blauw: dominante kleur in het verhaal
Prachtig begin: jugendstilzwembad bij nostalgische door de tand des tijds aangeraakte villa in Elsteren in Gelderland½