Olaf J. de Landell (1911–1989)

De roman Het bloeien van de porseleinboom vindt zijn oorsprong in de als Boekenweekgeschenk bekroonde novelle De porseleintafel. De Landell heeft deze geschiedenis omgewerkt tot een waarlijk grootse familieroman, de roman van de kinderen van de porselein-verzamelaarster: de oppassenden, de luchthartigen, de bedrieger.

Tegen een achtergrond van de veranderingen des tijds zien we de hoogmoedigen, de geslagenen, de vromen en zwierigen hun bestaan volbrengen. Het is een waaier van lachlust en leed, van ijdelheid en angst: de opgang van het geslacht Tacoma van Oenstra. Een pauwenstaart, met alle verblinding en pracht en alle vergankelijkheid daarvan.

Een prachtig, beeldend geschreven boek en aan inhoud en gebeurtenissen mogelijk wel rijkste en rijpste werk van de schrijver Olaf J. de Landell.

bron: Boekbeschrijvingen.nl… (altro)

DE LAATSTE ZOMER VAN MIJN JEUGD; Jack M. Bickham

Het is 1943. Oorlogstijd. Een tijd, vindt Danny Davidson, dat elke rechtgeaarde Amerikaan alle Duitsers dient te haten. En bij het plaatsje Harmony in Ohio zitten er genoeg om te haten — vierhonderd krijgsgevangenen in een kamp even buiten de bebouwde kom. De meeste inwoners van Harmony denken er net zo over als Danny, en er zijn slechts twee kleine incidenten voor nodig om de gemoederen tot uitbarsting te brengen. Als de bewakers in het kamp echter opdracht krijgen om zonodig op de Duitsers te schieten, is Danny een der eersten die protesteert. Tot zijn verbazing is hij bijzonder vriendelijk behandeld door een Duitser, en bovendien heeft deze hem geleerd hoe hij zijn geliefde hond, Skipper, kan redden. Er is een veel groter gevaar dan de Duitse gevangenen voor nodig om de inwoners van het stadje ten slotte weer tot bezinning te brengen. Danny heeft dan inmiddels nog meer geleerd: dat vaders ook weleens gelijk kunnen hebben, bij voorbeeld, en dat je voor echte vriendschap alles over moet hebben. Een verhaal, zo warm en kleurrijk als de zomer die erin wordt beschreven — de laatste zomer van Danny's kinderjaren.

BANIEREN VAN ZIJDE; Rosalind Laker

Het angstige weesmeisje, dat midden in de nacht huiverend op een Parijs' kerkhof zat, scheen te zijn voorbestemd tot een leven van armoede. Maar Louise Vernets wonderbaarlijke vaardigheid met naald en draad stelde haar in staat te ontsnappen aan die troosteloosheid en op te klimmen naar de elegante salon van Charles Frederick Worth, misschien wel de grootste couturier aller tijden. En daar, omgeven door de verblindende pracht en praal van het hof van keizer Napoleon III en diens gemalin, keizerin Eugénie, maakte ze toiletten voor de elegante dames van de uitgaande wereld. Daar ook verloor Louise haar hart aan een knappe, innemende officier van de cavalerie, Pierre de Gand. En alhoewel zijn afkomst en rijkdom een blijvend geluk in de weg stonden, bond hun hartstocht hen toch samen als met een onbreekbare, glanzende gouden draad.

TREIN DES DOODS; Joseph Rance en Arei Kato

Als een zilvergrijze torpedo, glinsterend in de hete julizon, raast de Hikari 109 door de buitenwijken van Tokio in de richting van de kust. De bijna vijftienhonderd passagiers in de supersnelle Japanse trein maken het zich gemakkelijk, in het vooruitzicht van een veilige en prettige reis. De nachtmerrie begint wanneer in het controlecentrum van Tokio de telefoon rinkelt. "Er is een bom in de Hikari 109 geplaatst," zegt een kortademige stem. "Zolang de snelheid boven de tachtig kilometer per uur blijft gebeurt er niets, maar zodra de trein langzamer gaat komt de bom automatisch tot ontploffing." De verkeersleider op het controlecentrum tracht met alle hulpmiddelen die de moderne technologie te bieden heeft, de dreigende ramp af te wenden. Voor Aoki, de bestuurder van de trein, schrompelt de wereld ineen tot de trillende naald van de snelheidsmeter op het paneel voor hem. Op de een of andere manier moet de bom voor het eindpunt van de lijn gevonden en onschadelijk gemaakt worden...

DE KANTÉLEN KÀNTELEN; Olaf J. de Landell

De trots van de zich zeer adellijk voelende baronesse van Herdael Brandeberg, geboren gravin Veena van Thorm, krijgt een gevoelige knauw wanneer zij en haar wat doezelige echtgenoot Boudewijn vernemen, dat hun enige zoon Allaer wenst te trouwen met ene mejuffrouw Milette Bakker, een wees zonder enige afkomst en bovendien.. . een balletdanseres. We schrijven het jaar 1845. De aanvankelijk alleen stekelige opmerkingen van de barones aan het adres van haar toekomstige schoondochter worden later honend, ja zelfs ietwat beledigend -- verbale zweepslagen die iemand met een onderdanig karakter snikkend het hazepad zouden hebben doen kiezen. Maar niet Milette Bakker. Ieder woord beantwoordt ze met een passend weerwoord en hoffelijk pareert ze belediging na belediging. De barones is ontzet. Zij, gewend om alles naar haar hand te zetten, ziet haar toekomstplannen voor haar zoon in rook opgaan. En jawel, Allaer, gezegend met de voortvarendheid van zijn mama, zonder haar laatdunkende trots, en de gemoedelijkheid van zijn vader, zonder diens traagheid, huwt zijn beminnelijke en lieftallige Milette. Een jaar later, tijdens een bezoek aan het voorvaderlijk kasteel, blijken de gevoelens van de oude vrouw jegens haar schoondochter niet te zijn veranderd. "Het zijn sterke benen die de adel kunnen dragen," bijt zij Milette toe. Maar onderwijl dreigt een groot gevaar. De boerenbevolking, door honger gedreven, wil het kasteel bezetten. De oude baron en Allaer vertrekken om voor hun pachters graan te kopen. Hoe het Milette en haar vijandige "schoontje" hierna vergaat en of Milettes benen sterk genoeg zijn om de adel te dragen, dat kan men lezen in het navolgende, elegant, luchtig en speels vertelde verhaal van Olaf J. de Landell.

Bron: Readers digest 104… (altro)