Hans Faye-Lund (1919–1989)

Veldig nøgd med denne vesle boka på knappe 150 sider. Her er det sprudlande forteljarglede, ein språkbruk som minner meg som smått om Terry Pratchett, og ein detektivroman som både tøyser metatekstuelt med sjangeren og likevel fungerer på eigne premiss.
Og det premisset er som følgjer: Laffen, profesjonell innbrotstjuv, er lei av å sitje i fengsel, så han finn ut at han skal gjere som sine litterære heltar og bli privatdetektiv i staden. Han oppsøkjer forfattaren -- ein bekjent frå grunnskuleåra -- og ber han om å skrive ei bok med seg som hovudperson. Væpna med vissa om at han no er protagonisten i ein kriminalroman -- og slike vinn jo alltid til slutt -- får han med seg Ausjen, ein lommetjuvkamerat, og dei to startar praksis saman. Men det går ikkje lenge før dei er til langt over hovudet i eit mysterium med både bortføring og opptil fleire lik.

Eg var seld på å lese denne boka allereie på fyrste side, for den startar med eit persongalleri 'i den rekkefølge de opptrer', og kan der straks skilte med minneverdige karakterar som til dømes "En fyr .... som vi får høre mer om senere (side 11)", "En eldre herremann ... som har femogtyve øre på seg i en kritisk situasjon (side 13)", "Mary ... en serveringsdame som serverer øl. Ellers er hun ikke av interesse (side 22)" og "Liket ... Ja, det opptrer jo ikke, det bare ligger der (side 55)".

Humoren blir nok ein del mindre framtredande etter kvart som plottet tek overhand, men det gjer ikkje så mykje, for tonen er sett med éin gong og historia, som nemnt, fungerer på eiga hand uansett, sjølv om det så klart er avgrensa kor mykje kompleksitet ein kan vente seg på 150 sider. Og boka kan skilte med ein av mine favorittførespeglingar i litteratur generelt, skjønt det er diverre ikkje noko eg kan attgi her utan å spolere det heile.… (altro)