Anna EnquistRecensioni

Hoe verder ik vorderde hoe meer ik merkte hoe goed het verhaal in elkaar zit. Natuurlijk is de psychologie van de karakters weer dik in orde. Soms hoorde ik de schrijfsters stem de tekst voorlezen.

Waarom lijkt het in de achterflaptekst alsof dit boek over de man gaat??? Het gaat over het leven de zoektocht wie ze is, van Wanda, de pianiste.

Pas als zij het geheim weet snapt ze zichzelf, haar leven, het leven, dat beschreven wordt, met de moeiten die - en geluk dat - zij heeft.½

Een tuin in de winter is een Privé-domeindeel zonder veel pretenties. Het is geschreven door schrijfster Anna Enquist en gaat over haar herinneringen aan Gerrit Kouwenaar.

Het boek telt maar 161 pagina’s en veel staat al beschreven in de biografie die ik over Kouwenaar las, maar dat kon Enquist niet weten toen zij dit boekje schreef;

Waarom schrijf ik dit allemaal op? Omdat hij er niet is. Omdat niemand meer over hem schrijft. Omdat ik hem mis. In mijn hoofd bestaat dat verwaarloosde huis in Amsterdam nog met Gerrit erin, het rare keukentje waarin nooit iets veranderd mocht worden, want het was door een wereldberoemde architect of meubelkunstenaar ontworpen, de stapels post rondom op de vloer, de stoelen waarin je achteroverviel en waaruit je niet meer overeind kon komen – ik zou er zo naar toe kunnen rijden, aanbellen, de trap op klimmen.

De wens is begrijpelijk, van een biografie was nog geen sprake. Uiteraard gaat het over hun eerste ontmoeting waarin het zo klikte. Er werd zelfs gefluisterd over een verhouding maar dat was niet aan de orde;

Ik denk dat ik al snel een ‘goede dochter’ ben geworden, een volwassen kind dat veel wist van ziektes en akelige kwalen, medisch en psychologisch fijn op de hoogte. Een zorgzaam kind met ongeveinsde belangstelling voor zijn werk.

Enquist is afgestudeerd als psychoanalytica en doelt daarop in bovenstaand fragment. Het gaat over haar herinneringen aan Kouwenaar en omdat zij ook gedichten schrijft konden ze daar eindeloos over doorpraten. Hoe bouw je de constructie op, waar plaats je de witregels, hoe ga je om met interpunctie, uit welke woordenschat haal je de bouwstenen. Het geeft een inkijkje in de werkwijze van Kouwenaar;

Hij leerde mij dat in verzen van steeds drie regels met witregels ertussen die drie verbonden regels iets afgeronds moeten weergeven en dat dat moeilijk is. Paren van twee regels zijn nog moeilijker.

Het boekje gaat met reuzenstappen door het leven van Kouwenaar heen en de ziekte van zijn vrouw Paula speelt er een grote rol in. Paula moet vanwege haar Alzheimer opgenomen worden en dat zorgt zowaar voor een verstoring in sommige vriendschappen die Kouwenaar heeft. Het verzorgingshuis liet veel te wensen over en Kouwenaar deed er niets aan, ook al was het geld er wel. Enquist;

Gerrit kon niet ingrijpen in Paula’s situatie. Onmacht, weerzin, zuinigheid? Hij aanvaardde de toestand zoals die op dat moment was en voorvoelde misschien wel dat het niet lang zou duren. Hij deed zijn plicht door elke dag te komen, hij voelde zich gesteund door de vrienden die Paula bezochten en verdroeg de ellende tot het einde.

De sociale onhandigheid die Fortuin al in zijn biografie beschreef wordt hier tastbaar als de dochter van Enquist en haar man op jonge leeftijd komt te overlijden. Kouwenaar komt niet naar de begrafenis maar blijft in Frankrijk;

Toen hij terug was in Nederland zagen we hem natuurlijk weer. Het was veranderd. Ook dat was veranderd. Ik zat daar wel, in Gerrits huiskamer, maar ik zei niets. Er was een sluier opgehangen tussen ons. Gerrit kon heel moeilijk praten over ons verlies, en dat gaf mij wel eens het idee dat hij het zich niet realiseerde. Dat was niet zo, ik begreep later van anderen dat hij er wel degelijk aan dacht en dat hij zich grote zorgen over ons maakte.

De vriendschap blijft in stand en Enquist en haar man zien van nabij de ongemakken erin sluipen als Kouwenaar met zijn gezondheid gaat tobben. Ze merkt dat hij het niet kan verdragen dat hij niet meer kan schrijven. De troost van het voltooien van een gedicht was hem ontzegd. Het wrange is dat de troost die zijn werk anderen bood hem niets zei, het ging hem om het verlies van zijn eigen ambachtelijkheid;

Dat die luie lezers vervolgens zijn gedichten gebruikten als pleisters op hun eigen wonden interesseerde hem niets, daar ging het helemaal niet om.

Het is te prijzen in Enquist dat ze hem niet in de steek lieten. Ze spraken met Kouwenaar over euthanasie, maar daar schrok hij toch voor terug. Hij hield het vol tot zijn zoon overkwam om hem nog eens te spreken en stierf daarna. Een kort boek met veel bekende feiten, maar als u een beetje bekend bent met het verhaal is zo’n nieuwe invalshoek altijd mooi om te lezen.

A dark little story about a middle-class couple living a comfortable life in a coastal town in North Holland, but with a catastrophic gap in their lives where their nineteen-year-old daughter ought to be. Loes is a classics teacher, focussing on the order and structure of Tacitus when she isn't trying to impose order on her sandy garden; her husband Nico is the kind of psychiatrist who believes that the job of his profession is to re-equip people with acute mental illness for ordinary life in the community as quickly and efficiently as possible, and is keen to sweep all the psychoanalysts and long-term clients out of his hospital.

Naturally, poetic justice takes a hand, and he realises that he and Loes are like the ice-carriers they heard about on a holiday in France twenty years ago, men who used to bring slowly melting loads of fresh ice down on their backs from Pyrenean glaciers to the towns.

It's difficult to read this without remembering that Enquist is a psychoanalyst in her day job, and that she must have written this around the time that she lost her own grown-up daughter in a road accident. There's a lot of very dark anger here, and not much daylight glimmering through. But the "office politics" of the psychiatric hospital comes over very convincingly.½

קראתי בעברית תורגם בשם המרדימנים. לא תורגם לאנגלית. החצי הראשון מצוין - השוואה מרתקת בין פסיכוטראפיה והרדמה על ידי תיאור אח ואחות שהראשון פסיכואנליסט והשנייה מרידמה. פרטים מרתקים על ההבדלים וביחוד על החיים במחלקת הרדמה בבית חולים גדול. אבל בחצי השני העלילה מסתבכת ומקלקלת את הספר לגמרי. בנוסף התרגום לעברית, ענייני אבל משאיר הרגשה של רובוטים מדברים ולפעמים משפטים לא ברורים. חבל. אולי אננה אנקויסט צריכה לפרוש½

Mooi geschreven, echt Anna Enquist, maar dat afstandelijke vind ik wel mooi.
Alice is een jonge studente op een verliefde, 40 jaar oudere docent, leeft met hem, wordt zwanger en dan verlaat hij haar omdat hij haar niet wil belemmeren in haar ontwikkeling, hij als oude man.
Ze spreekt een abortus af maar krijgt één miskraam
.Ze sluit vriendschap met een jong jochie die vissen niet vangt maar voert en hij helpt haar weer een beetje mens te worden. Samen redden ze een vis door hem naar de dierentuin te brengen.
Dan ontmoet Alice Mark, wordt verliefd, trouwt met hem heeft succes in haar werk, echt, groot succes. Maar ze wil graag zwanger worden en dat lukt niet.
Ze denkt dat alle tegenslagen die ze krijgt haar eigen schuld zijn, zij deugd niet, zij kan het niet, zij verdient het niet.
Ze gaan een onderzoek en een fertiliteitsbehandeling in, maar ook dat mag niet baten. Ze wordt niet zwanger. Mark vind het allemaal wel erg en jammer, maar niet zoals Alice, (is dat wel ooit zo?) dat verwijdert ze wel van elkaar maar niet blijvend. Alice moet een groot stuk componeren en ze heeft het daar best moeilijk mee. Op een dag op het conservatorium rondlopend ontmoet ze een oude studiegenoot, Mark is net een paar dagen weg voor zijn werk en van het één……
Ze blijkt zwanger weet niet zeker van wie. Dat vind ik wel een minpunt. Bij de première van haar grote successtuk voelt ze vanbinnen de baby leven en het verhaal eindigt dat ze zich te barste schrikt van de zwangerschap. Jammer van dit einde wel.

Forty-year-old composer Alice Augustus is in the middle of fertility treatment when she gets the commission to write a full-scale piece for the centenary celebrations of a major orchestra. As she searches for inspiration for the piece, she looks back on her life and reflects on her situation as a woman creative artist and the curiously indirect connections between artistic creativity and biological fertility.

In other hands this could have been a fairly banal sort of "I'm pregnant with a new piece of music" story, but of course Enquist treats it with rather more subtlety than that. She fills the background with real practical knowledge of musical life and, indirectly, presumably also her experience as a writer of fiction. She also talks about the tricky situation of contemporary "classical" music (we all agree that music would die without new compositions, but most of us would rather not listen to them...); Alice in reality earns her living writing 20-second tunes for advertisements under a pen-name, but no-one in the respectable world of the Conservatorium is supposed to know that.

There's a running parallel story of Enquist's real idol, Joseph Haydn, with his very fulfilled musical life and his many unhappinesses outside that, and there's also the image that gives Alice the inspiration for her piece, the demolition of the Rotterdam building that was decorated with Co Westerik's iconic 17-metre-high relief sculpture "Girl with skipping rope" (see the cover art) — Alice clearly identifies Westerik's girl with her own longed-for child and wonders about the eventual destruction that is inherent in artistic creation. (There's a project to recreate the sculpture on the wall of the Rotterdam Eye Hospital, but it's all gone very quiet since it was announced in July 2019: the wall was still blank last time I looked.)

A complicated and rewarding novel.

Enigszins zichzelf herhalend verhaal over een componiste met een prangende kinderwens. Veel tijdsprongen waardoor je je hoofd erbij moet houden. Maar de symboliek over scheppen, vruchtbaarheid, baren ligt er dik bovenop. Toch 4 sterren omdat het eind me verraste zodat ik hardop moest lachen.

Je hoort Anna voorlezen. opsommingen.

Het is een echte Anna Enquist, klassieke muziek speelt een rol, net als de dood/rouw. Handelingen worden overdacht. zij put uit haar ervaring als psy . Er zijn beschrijvingen met opsommingen,ik heb twee eerdere boeken gehoord als luisterboek en fragmenten van dit boek hoorde ik haar voorlezen op haar specifieke manier en toon, langzamer dan ik lees.
Een beperkt aantal personen maken troubles mee en er lijken oplossingen daarvoor te zijn, maar het tegendeel gebeurt, de moeilijkheden stapelen zich op.

Ook de gekozen vorm is als haar boek 'Contrapunt' muzikaal:
Het boek bestaat uit hoofdstukken die heten naar fases van een fuga.(meerstemmig muziekstuk)
Expositie: voorstelling van personen hun verhouding en situatie, de problemen. In de expositie wordt duidelijk welke en hoeveel thema's er zijn. In De verdovers worden deze uitgevoerd door twee stemmen. Drik ( nee niet Dirk) en zus Suzan zijn ik-persoon in zich afwisselende hoofdstukken tot ver in het boek.
Doorwerking: het verloop, ontwikkeling van het probleem, hoe gaat iedereen ermee om.
Reprise: de ramp, de uitbarsting, het onvermijdelijke gebeurt
Coda: Het slot, wat gebeurt er na de reprise.

Naast de relationele intriges (broer zus, man vrouw, lovers, collega's) de zelfreflectie én een leuke/boeiende inkijk in het werkveld rond de OK.½

Componiste schrijft een muziekstuk

Très beau roman, une vie hors du commun vue et décortiquée par Elizabeth Cook, beaucoup d'émotions, de tensions parfaitement relatée tout au long de l'histoire et des drames vécus pas cette femme qui restera debout malgré tout ce qu'elle a vécu au cours de ses 94 ans de vie...

Zeer goed geschreven verhaal. Aangrijpend, boeiend

Met veel plezier gelezen, vermoedelijk voor de tweede keer, al herkende ik maar kleine stukjes uit het boek. Dit kwam uit ma's boekenkast, met kruisjes bij sommige alinea's. Het heftigste deel van het boek was het overlijden van dochtertje Saar en de rouw van de moeder, Ellen. Prachtig geschreven en in het licht van het latere overlijden van de dochter van Anna Enquist ook een soort wrange vooruitblik.

On the face of it, this is an historical novel about the life of Captain Cook, told from the point of view of his stay-at-home wife, Elizabeth Batts. But it soon becomes clear that it's something rather different from that: it's a novel about what might be going on inside the head of a woman who has to appear strong and competent to the outside world, whist coping on her own with all the challenges that life throws at her: running the house, the births and deaths of children, their schooling and careers, looking after cousins, nephews, servants, dealing with the long absences and unpredictable returns of her husband, negotiating with the Admiralty in his absence, and so on.

Elizabeth outlives her husband and all of her children and dependents, so she has a lot of grief to deal with in her long life, an aspect Enquist is particularly interested in, both with her psychologist's hat on and personally. This was written shortly after the death of her own daughter. Occasionally her analysis feels anachronistically clinical — as when Elizabeth and the Captain have a long discussion in bed about survivor's guilt — but this isn't a book that stands or falls on its historical accuracy, it's a powerful, imaginative reconstruction of the mind of a woman who happens to have lived two and a half centuries ago.

Perhaps not Enquist's best book, but still a very strong, original novel.½

Gedichten, met als thema o.a de dood vn de dochter van de auteur, verlies

Zwölf Jahre ist Elizabeth Batts bereits mit dem Weltenumsegler James Cook verheiratet, als sie an einem Tag im Jahre 1775 auf seine Rückkehr von seiner zweiten langen Reise wartet. Es ist ein einsames Leben, das sie führt. Nie haben die Eheleute auch nur für ein Jahr das Haus geteilt. Diese Reise aber, so hofft Elizabeth, würde die letzte ihres Mannes sein, der es vom Bauernjungen zum Admiral der britischen Flotte gebracht hat. Doch während Elizabeth von einem neuen Leben an seiner Seite träumt, will Cook den Horizont seiner Zeit erweitern. Die Wissenschaft, die seine Frau durchaus mit ihm teilen würde, ist ihm wichtiger als die eheliche Leidenschaft, wichtiger auch, als um den frühen Tod dreier seiner Kinder zu trauern. Er hält sein Versprechen zur endgültigen Rückkehr nicht, bricht erneut auf, um die Nordwestpassage zum Pazifischen Ozean zu erkunden. Es wird tatsächlich seine letzte Reise werden. Am 13. Februar 1779 segelt der Entdecker zum zweiten Mal in die Kealakekua-Bucht von Hawaii und wird dort am Strand von Eingeborenen getötet. Die Geschichte und die Ideen eines epochalen Entdeckers, gespiegelt in den Reflexionen seiner Frau. In einer Mischung aus Liebes- und Abenteuerroman schafft Anna Enquist das lebendige Porträt einer beeindruckenden, für ihre Zeit sehr modernen Persönlichkeit, die am Ende das Leben besser verstanden hatte als ihr berühmter Mann. [Quelle: Amazon.de Kurzbeschreibung]

Noch drei Tage, dann hat der Maler Johan Steenkamer seine große Ausstellung. In der Familie macht sich Aufregung breit: sogar Vater Charles Steenkamer, selbst erfolgloser Maler, der die Söhne nach dem Krieg verließ, wird nach 50 Jahren aus Amerika zurück erwartet. Nur Oskar, Johans unterlegener Bruder, nimmt sich fest vor, wegzubleiben. Doch dann findet er im Magazin des Museums zufällig ein altes Bild seines Vaters Charles, das einem Werk des Bruders auffällig gleicht. Er beschließt, es mit in die Ausstellung zu bringen ...

In a nameless City that — as usual in Enquist — looks, sounds and smells very like Amsterdam, the friends Hugo (1st violin; director of a doomed performing-arts centre), Jochem (viola; violin-builder), Carolien (cello; GP and Jochem's wife) and Heleen (2nd violin; nurse in Carolien's practice), meet most Fridays on Hugo's houseboat to play string quartets together. Carolien also still goes regularly for lessons with her old cello teacher, Reinier, now in his eighties and very frail.

They all have major problems in their personal lives, which they don't quite like to ask for help with. And they all find the work they are doing less and less valued in the new order of things around them. Healthcare isn't what it used to be, no-one even dares ask what the situation is like with care for the elderly, the City and the government have made it clear that funding classical music is very low on their list of priorities, and there's a major corruption scandal coming to trial in the City, always provided the glittering new court building doesn't fall down first.

The only thing that keeps them moderately sane and functioning is to spend a couple of hours immersing themselves in Dvořák, Mozart or Schubert, and occasionally sharing that pleasure with a few friends who are prepared to listen to them. Needless to say, Fate isn't too happy about this cultural escapism, and has a nasty surprise in store for them.

This should be a very depressing book: on the surface, Enquist clearly means us to see that the only reasonable response to the modern world is thoroughgoing pessimism. But it rather oddly isn't. Admittedly, the power of music can't solve the world's problems, nor can it provide us with a proper answer for our own private sorrows and fears, but somehow the assertion of its power to alleviate these things at least temporarily leaves us with a little glimmer of hope.½

Hoe gedachtes van de vouw van James Cook geweest zouden kunnen zijn geweest: met brieven en tussen-neus-en-lippen de beschrijving van het dagelijks leven in de 18e eeuw. Het leven loopt en sommige dingen gebeuren gewoon. De setting van de vrouw is heel anders dan de meesten van ons nu, maar haar levensthema's zijn universeel.

Mooi verteld ( voorgelezen door de schrijfster zelf) en uitgebreid te volgen is: de gedachtegang, de beschouwing, de zorgen het piekeren, de tegenvallers het verlangen, verborgen opstandigheid en vooral berusting. Het gemis van echt delen met een ander mens.
Het krijgen, en soms ook verliezen, van kinderen, is naast de gevolgen van het zijn van de vrouw van een belangrijke kapitein die lange reizen maakt, een belangrijk thema.

Aan het eind is het duidelijk voor Elisabeth. Het gaat niet om het verdriet als iemand overleden is, het gaat om dat diegene er geweest is, en mogelijk ergens van genoten heeft, iets (moois) gedaan heeft, de herinnering, er deel van hebben uitgemaakt. Een mens die deel heeft genomen aan het leven.

De boeken van Enquist die ik tot nu toe gelezen had, vond ik erg sterk. Toen ik hoorde dat ze een vervolg op Kwartet geschreven had, besloot ik het eerste deel te lezen. Helaas zet dit mij niet aan tot het lezen van het vervolg.½

Vier mensen moeten met zichzelf in her reine komen na een gijzeling door een gevluchte crimineel, die cumuleerde in de explosie van een woonboot waarop ze als kwartet zaten te repeteren. Zelfde thema als 'De ijsdragers': verdriet, rouw, tegenslag... bepaalt dit je verdere leven of kan je het loslaten en verdergaan? Vervolg op 'Het Kwartet', maar zelfstandig te lezen.

Na de aanslag op een muziekkwartet proberen de vier musici hun leven weer op de rails te zetten

Beleef het luisterboek!

60 pages de lues et tjrs pas d’intérêt pour cette histoire où il ne se passe pas gd chose.
Un quatuor amateur réunit des amis à qui la pratique musicale offre un dérivatif bienvenu à une vie professionnelle ou personnelle difficile. Caroline (violoncelle) est médecin généraliste ; Jochem (alto) est luthier ; Heleen (deuxième violon) est infirmière ; Hugo (premier violon) dirige un centre culturel qui n’en a plus que le nom…
Et puis il y a Reinier, ancien soliste virtuose auprès de qui Caroline prend toujours des leçons, vieillard vivant reclus dans la terreur du monde qui l’entoure. Tandis que la musique de Mozart, Schubert ou Dvořák est une consolation pour les quatre amis, la ville alentour est le théâtre d’une affaire criminelle qui, de prime abord, ne semble pas les concerner.

Le pitch: la femme du célèbre capitaine Cook attend le retour de son célèbre mari d'un de ses célèbres voyages. D'où le titre.

C'est un bien beau livre, prenant, émouvant, inattendu dans son point de vue. Le rythme est très bien mené, alternant des phases lentes à de larges pans passés sous silence - et ça marche! Ça marche très bien, même. On regrettera un léger côté tire-larmes de-ci de-là, mais cela n'empêche pas l'empathie avec le personnage principal, au centre de l'histoire, et dont on suit très bien l'évolution des sentiments, les moments de doute, les moments proches de la folie.
Deuxième regret: le mélange entre histoire et fiction - on ne sait pas où s'arrête la représentation historique et fidèle et le romancé. Bien sûr, c'est ce qui rend ce livre si agréable à lire, qu'il soit si admirablement romancé. Bien sûr, je pourrais lire toutes les biographies existantes sur Cook pour me faire une idée de la partie historique, mais... non. Non merci. :-]

Enquist's début novel Het meesterstuk obviously picks up on both sides of her professional background, although there's rather more psychology and less music than in the later Contrapunt. The painter Johan Steenkamer is preparing for the opening of an important retrospective exhibition in one of Amsterdam's top museums. Johan's ex-wife's-best-friend, Lisa, a psychiatrist, looks on with a mixture of fascination and detached amusement whilst tension mounts among the members of the Steenkamer family: something spectacular is clearly going to happen at the opening.

It soon becomes obvious that this is a Freudian whodunnit in the best Oedipal tradition, with a fine assortment of suspects including Johan's absent father, controlling mother, dead child and jealous sibling. There's more fish-imagery than you can find in a barrel of herrings, and when you start looking at the names of the characters you begin to wonder whether there might not be a Don Giovanni thing going on here as well. Especially when you see that Johan has defiantly invited his missing father (now living in New York as Charles Stone...) to the party.

Thankfully, Enquist manages to avoid most of the tramlines that all this structure is trying to force her into, and delivers a novel that is never quite predictable and a set of characters who refuse to sit themselves in neat little boxes. And some passages of wonderfully - sometimes heartbreakingly - memorable intensity. If it is a Don Giovanni, it's a Don Giovanni that makes us think more about what happens to Anna, Elvira, Zerlina and Ottavio and less about the Don and Leporello. But I felt that this did come at a certain cost: by avoiding the pitfalls that the structure has set for her, she diverts a lot of the emotional impact away from the big finale and leaves us feeling a little bit unsatisfied at the end of the novel. We weren't really expecting Johan literally to be dragged down into the flames of Hell in the foyer of the Nationaalmuseum, but a few trombones at least would have been nice...½