fragment:
'Dag jongetje', zeg ik zonder woorden, maar ikzie aan zijn gloeioogjes dat hij mij verstaat. Ze zijn zwartomlijnd, die oogjes, en zijn wenkbrouwen zijn opgemaakt zoals die van de zangeres-zonder-naam. Op zijn linkerslaap tegen zijn plakkerige haartjes aan zit een zwarte vlek die het goee aantrekt en het boze verdrijft. Was ik zo klein toen ik naar het andere eind van de wereld vloog, zag ik er zo uit? Zo kwetsbaar en zo afhankelijk? Ik word er helemaal week van, van dat krieuwelhandje op mijn borst en die warme afdruk van dat kontje op mijn kniueën. Krijg ik later ook zulke kinderen, hoe blond en blank de man ook is waar ik mee trouw want bruin is dominantn,zeg ik...dat heb ik in de biologieles geleerd, zelfs in een land zonder zon is bruin dominant. p 127
Soms zie ik mijn moeder staan. Ik stel me voor dat ik achter een doorzichtig gordijn sta. Ik zie haar maar zij ziet mij niet. Ze is net zo dun en klein als ik, niet precies dezelfde rechte neus als ik heb, niet zo'n fronsje erboven als ze lacht, naast haar zie ik een paar jongere evenbeelden van mezelf staan, mijn zusjes, maar zij zien mij niet, ik blijf veilig achter mijn gordijn. p 38 ( )

Op zoek naar haar wortels in Bangladesh ontdekt de 17-jarige Runu veel tegenstrijdige gevoelens bij zichzelf en bij de andere geadopteerde kinderen met wie ze reist. Haar Belgische moeder, die haar vergezelde, maakte hiervan een eerlijk, confronterend en ontroerend verslag. De onontkoombare verscheurdheid neemt toe, naarmate de kinderen het land en zijn bewoners (familie) beter leren kennen. Geen facet van de confrontatie tussen de twee werelden blijft onbelicht, maar het wederzijds begrip is groot. De grondtoon is positief en idealistisch. De stijl is realistisch met een humoristische ondertoon en soms poëtisch. Het boek is de neerslag van een reis die de schrijfster met haar geadopteerde dochter naar Bangladesh maakte. ( )