Het is al enige tijd geleden dat ik het vorige deel in deze reeks gelezen had en ik vroeg me af of ik het nog wel voldoende zou kunnen volgen. Deze zorg was na het lezen van de eerste bladzijde direct verdwenen en zat ik al helemaal in het verhaal. De gebeurtenissen zijn stuk voor stuk zo extreem in biotechnologie, moraal en geweld dat het moeilijk is om dat vergeten, niet ook in de laatste plaats door de schilderachtige tekeningen van Juan Giménez.

Aghora, de dochter met de hersenen van de zoon, is in dit deel aan de beurt en zal zich als dochter-zoon moeten bewijzen een echte metabaron te zijn. Daarvoor zal zij-hij ook haar-zijn vader moeten doden zoals alle vorige metabaronnen. En nadat zij-hij het universum heeft gered door een ander universum in zijn geheel uit te roeien, merkt hij-zij alleen te zijn en krijgt de wens om zich voort te planten. De oplossing is waanzinnig. Wanneer je het niet wil weten, lees dan niet verder. Omdat zij-hij zeker wil dat het kind de eigenschappen krijgt van een echte metabaron, neemt zij-hij cellen van haar-zijn mannelijk brein, bewerkt deze tot voortplantingscellen en bevrucht zichzelf daarmee. Het zien van de hoogzwangere zeer mannelijke metabaron is een kers op de taart.

Dat gesleutel aan die metabaronnen blijft me fascineren samen met het buitensporige geweld en gevoelloosheid terwijl er ook ergens een diepe passie is die de metabaronnen gaande houdt.

Wat me echt gaat vervelen zijn de robots Lothar en Tonto die het verhaal aan elkaar praten waarbij ze voortdurend vervelend tegen elkaar doen. Het lijkt als humor bedoeld te zijn die in ieder geval bij mij meer irritatie dan vreugde oproept.

Op naar de laatste metabaron in deel acht want ik ben wel heel benieuwd hoe dat afloopt. ( )