Dit is een selectie uit het werk van Nobelprijswinnaar Joseph Brodsky, met uitzondering van werk uit de laatste 10 jaar van zijn (veel te korte) leven. Brodsky kreeg in 1972 de kans om te emigreren uit de beklemmende Sovjet-Unie en zich in de Verenigde Staten te vestigen en hij greep die kans met beide handen aan; in deze bundel is ook duidelijk zichtbaar dat die emigratie zijn werk zowel inhoudelijk als stilistisch erg beïnvloed heeft.

Ik heb de indruk dat zijn vroegste gedichten erg vertellend waren, nogal orerend, betogend, en dat ligt me niet zo. Wat zijn werk ook moeilijk maakt zijn de vele verwijzingen naar de klassieke wereld. Soms heb je even de indruk Horatius of Ovidius te lezen, maar Brodsky geeft er al vlug een draai aan die je weer in de harde realiteit van vandaag brengt.

Het latere werk is veel poëtischer, lyrischer. Vooral het titelgedicht, “De herfstkreet van de havik” toont het technisch meesterschap van Brodsky. Thematisch is er niet echt een lijn te trekken in het werk, al vallen vooral in de latere periode veelvuldige verwijzingen naar de Tijd, en de vluchtigheid van het leven op. Brodsky durft zich af en toe ook wel aan absurdisme te wagen (Een nieuwe Jules Verne). Opvallend tenslotte is dat liefdeslyriek bijna volledig ontbreekt.

In deze Nederlandse selectie waren verschillende vertalers aan het werk, en dat is toch wel te merken (wat logisch is): de ‘klankkleur’ loopt soms erg uiteen, en dat maakt het beoordelen toch wel wat moeilijker. ( )