Berlijn heeft meer geschiedenis dan goed is voor een stad. Tegelijkertijd bouwt het met veel energie aan een ongewisse toekomst. Philippe Remarque deed hiervan bijna zes jaar lang verslag als correspondent van de Volkskrant.
In dit persoonlijk relaas vertelt hij over het nieuwe begin in Berlijn, de stad die altijd maar wordt en nooit is. Over de "plekken" in het stadslandschap van kogelgaten in de muren tot de verlaten DDR-fabrieken die ideaal blijken voor underground-feesten. En over de Duitsers, die bij de inrichting van hun hoofdstad worstelen met de hardnekkige erfenis van de Keizer, Führer en Muur, en dus met de vraag wie ze zijn. Mag het Rijksdaggebouw nog wel Rijksdag heten? Kan een minister regeren vanuit een nazi-gebouw? Hoe hip is het wonen in een stalinistisch symbool? Op iedere straathoek ligt het verleden op de loer, zelfs bij de zwemles van de kinderen.
In dit fascinerende boek raakt de auteur aan het wezen van de Duitse geschiedenis.

Je zou kunnen denken dat er in Duitsland alleen mensen wonen die of nog steeds in het verleden leven of die er nog steeds gebukt onder gaan: de Duitsers bij Remarque zijn zwaarmoedig, zwartgallig, bitter, boos en kwaad. Lebensfreude bestaat blijkbaar in Duitsland niet. Daarom heeft het ruim een jaar geduurd voordat ik me door dit boek heb heengeworsteld want het is wel de moeite. Remarque kent Duitsland en de Duitse geschiedenis. Hij kent de feiten en de gebeurtenissen. Hij heeft met mensen gesproken en veel geleerd. Maar helaas krijg je als lezer niet het gevoel dat hij sympathie, genegenheid of zelfs liefde voor zijn oosterburen koestert. Alleen bij het lezen van het laatste gedeelte krijg je toch even de indruk dat het niet alleen kommer en kwel is bij de Duitsers. Gelukkig! Want ik ga er volgende week weer naar toe om te zien dat er naast Boze Geesten ook vrolijke mensen wonen. ( )

Zeer knappe introductie tot Berlijn, de stad komt in vele facetten aan bod. ( )