Laat ze maar praten verscheen in Nederland in 1980 bij Querido, een jaar na de publicatie van het boek in Engeland. De eerste dertig bladzijden doen vermoeden dat het om een typisch probleemboek uit de jaren '70 gaat: Kate heeft een verhouding met de oudere kunstenaar Laurie, maar die is terug naar zijn vrouw omdat ze aan leukemie lijdt. De moeder van Kate is een actrice die meer aandacht heeft voor haar carrière dan voor haar dochter, haar vader is jaren geleden naar Australië geëmigreerd en daar hertrouwd. En Kate is ook nog zwanger. Ze weet helemaal niet wat ze wil met haar leven. Haar moeder begint over haar tante Beth, die op het platteland woont.

Zodra Kate daar aankomt, komt het verhaal wat tot rust en verandert de toon. Het leven op het platteland is heel anders dan in het drukke Londen. Haar tante heeft haar handen vol aan haar boerderij en praat niet zoveel. Kate gaat haar helpen en leert vanalles over het landleven. Ook leert ze de knappe buurjongen Alec kennen.

De indruk die het boek in het begin geeft is bedrieglijk. Na de eerste pagina's gaat het boek meer over de innerlijke strijd van Kate dan over alle problemen. Beetje bij beetje ontdekt ze wat ze met haar leven wil gaan doen. Maar ook wordt ze verrast door dingen die buiten haar om gebeuren.

Hoewel het boek al een kwart eeuw oud is en hier en daar misschien een tikje gedateerd (mobiele telefoons en internet bestonden nog niet, een ongetrouwde tienermoeder is tegenwoordig ook weer niet zo bijzonder) blijft het een leuk boek voor meisjes vanaf een jaar of 14. Het mag in mijn boekenkast blijven staan.(uit: Jipjip, een weblog over kinderboeken, door Richard) ( )