The fourth book in The Novel of Ferrara describes a year in the life of the narrator. He is in the fifth year of secondary school and feeling isolated because his closest friend has to repeat the previous year and has moved to a school in Padua. Two classes have been combined, 5A and 5B, with a minority from the narrator's 5B, none of whom are friends. The top student is Carlo Cattolica, whom the narrator both admires and dislikes. A new boy, Luciano Pulga, arrives and attaches himself to the narrator.

I read this novella without knowing where it was going but was interested all the same. It's only in the last sentence that everything becomes clear. Unfortunately, the translator had the bad taste to use a contemporary cliche, which is a disservice to Bassani. ( )

Breve ma intenso.

Het verhaal over 1 schooljaar van een jongen die duidelijk in de puberteit is. Het gaat over vriendschap en verschillende karakters. Op het moment dat je denkt te weten hoe het afloopt komt er een wending wat resulteert in een onvermoede diepgang. Jammer dat het verhaal in de tweede helft van het boek even aan snelheid verliest. ( )

Een verhaal over vriendschappen zonder vertrouwelijkheid, waarin geaardheid en competentie een belangrijke rol spelen en die de adolescente jaren van de hoofdpersoon een ziel van afstandelijkheid en verlatenheid geven. Daar tussendoor loopt de draad van meedogenloosheid die vele jeugdjaren bepalen en die in de sfeer van menig (middelbare) school een dankbare voedingsbodem vindt.
Afhankelijk van eigen ervaringen, maar de sfeertekening van de schoolomgeving is treffend te noemen: “…...de school beschouwd als gevangenis, de rector als directeur ervan, de docenten als cipiers, de leerlingen als boeven: een systeem dus waarin je je niet als ijverig medewerker kon inpassen maar dat je waar mogelijk moest saboteren en verdacht maken. De anarchistische minachting die ik al sinds de lagere school bij vlagen van achter uit de klas had voelen komen…….”

Met die achtergrond krijgen de ontluikende (homo)seksuele gevoelens niet de ruimte om te volgroeien, worden vriendschappen wel gesloten maar zonder gelegenheid tot intimiteit of zelfs maar een spoor daarvan. Er ontstaat een vorm van onaangepastheid die als een zware deken het leven gaat dempen en de emoties doet stranden in een niet te definieren verlangen.

Met het boek van Vermassen: “Moordenaar en hun motieven” nog vers in de herinnering, vraag je je af hoe het met zo’n jongen verder zal gaan: “ geen denken aan dat ik, hardleers als ik was, vanaf mijn geboorte gedoemd tot afzondering en afgunst, de deur waarachter ik me ook nu weer verborgen hield zou opengooien. Ik zou het niet kunnen, helaas. Nooit van mijn leven”.

Dit is zo’n boek dat ter markering een paaltje slaat: zo was het, zo kon het gaan en daarna kwam de rest.

Een mooi boek, het eerste dat ik van deze schrijver heb gelezen en zeker niet het laatste. ( )