mooi verteld ( )

“Kunnen we de waarheid wellicht nooit in het gezicht zien; heeft de waarheid wel een gezicht, of bestaat zij alleen als profiel? Misschien was alles een spel, ook mijn loutering"
Martin Michael Driessen houdt van duidelijkheid. Vandaar wellicht dat hij de verheven titel van dit boek, meteen ook het predicaat “schelmenroman” meegeeft. Daarmee is de lezer gewaarschuwd, en dat is maar best ook. Want wat volgt is een cascade van scabreuze en burleske passages, vertelt door beroepsmisleider en -verleider (of is dat hetzelfde?) Donatien, te situeren in het begin van de 19de eeuw. Zeker het eerste deel verdient het predicaat schelmenroman voluit, maar daarna vervelt het verhaal tot een avonturenroman om uiteindelijk een stichtelijk louterings- en bekeringsverhaal te worden. Of wellicht niet, want onze Donatien – inmiddels de heilige Dieudonné geworden – zaait geregeld zelf twijfel over zijn geloofwaardigheid. Alsof het nog nodig was voert Driessen met een vette knipoog naar Nabokov een pater Humbert ten tonele, pedofiel uiteraard. Driessen is ook een heerlijk verteller, dus was het geregeld literair genieten, met tal van verwijzingen naar andere grootmeesters zoals Casanova, Cervantes, Stevenson, enz. Om maar te zeggen dat deze kluif behoorlijk wat lekker vlees draagt, tenminste voor wie van een flinke portie schelmerij houdt. Misvormd als ik ben, zat ik te zoeken naar een diepere laag, maar behalve het citaat aan het begin van deze review, heb ik die niet gevonden. Dan maar LOL. ( )