Charming is the word here. Carpenter does an excellent job showing us what makes this crew (Greene, Green, Waugh, Connolly, Powell, Betjeman) so attractive, without denying the genuinely silly or offensive side of their lives. The stress is on Waugh, which is probably a little unfair; even if you want to say he was the most talented of the group, it's fair to say Green, Greene and Powell all produced more impressive work- and I say this as a Waugh-lover. But you won't even notice as you read. You could call the book 'novelistic' if people still wrote novels that were as readable as Greene's or Powell's, but since they don't calling this novelistic might be an insult. He's also surprisingly acute on his brief sections on the novels, although prone to a bit too much make too much of the biographical detail's relationship to the gents' literary production. Highly recommended. ( )

The Brideshead Generation begint als een groepsportret en eindigt als een biografie van Evelyn Waugh. De groep in kwestie telt een tiental leden, van wie Harold Acton, Anthony Powell, Graham Greene, John Betjeman en natuurlijk Waugh zelf de bekendsten zijn. Hen bindt een opleiding in Oxford, het feit dat ze volwassen worden vlak na de Eerste Wereldoorlog, maar bovenal een afkeer van de vulgariteit, de lelijkheid en het nihilisme die zij rond zich terrein zien winnen en waarvan het moderne suburbia de ultieme uitdrukking is. Als hun officieuze beginselverklaring kan het gedicht van Betjeman dienen over de archetypische suburb Slough, waarvan het eerste couplet luidt:

Come friendly bombs and fall on Slough!
It isn't fit for humans now,
There isn't grass to graze a cow.
Swarm over, Death!

Tegen deze oprukkende moderniteit zoeken zij hun toevlucht in het verleden, religie, de Britse aristocratie en het buitenland.

De kracht van dit boek zit in de vele fascinerende feiten en het sfeerbeeld van literair Engeland in het interbellum. Bovendien is de karakterstudie van Waugh in al zijn complexiteit ronduit geslaagd. De man komt met zijn vele onhebbelijkheden tot leven en roept, bij mij althans, zowel sympathie als afkeer op. Hetzelfde kan niet gezegd worden van alle andere leden van de groep. De aandacht die zij krijgen van Carpenter is soms te fragmentarisch om hen echt uit de verf te laten komen. Ook de besprekingen van de werken van de protagonisten, her en der verspreid door het boek, zijn van wisselende kwaliteit. De vergelijking van de eerste romans van Waugh (Decline and Fall en Vile Bodies) met Lewis Carolls Through the Looking Glass is een geïnspireerde vondst. Maar wanneer A Handfull of Dust ter sprake komt, geraakt Carpenter niet verder dan een korte samenvatting en de obligate verwijzing naar de metaforische betekenis van de naam van de hoofdfiguur Tony Last (Last als in laatste van zijn klasse of soort). Beter op dreef is in hij in de vergelijking tussen de leden van de groep, vooral waar het de verschillen betreft in hun omgang met gedeelde thema’s, zoals bijvoorbeeld homoseksualiteit (Acton, Howard, Waugh) katholicisme (Waugh en Graham Greene) en het aanschurken tegen de upper class (Powell en Waugh)

Uiteindelijk charmeert deze studie vooral door het aanstekelijke enthousiasme van de schrijver voor zijn onderwerp. Een boek dat op het spoor zet naar andere boeken en schrijvers is alleen al daarom de moeite waard. ( )

Fascinating, wide-ranging in its small focus, full of tidbits and nuggets about Waugh, Acton, Greene, Beaton and many more. One comes away thinking Waugh must have been a sad and difficult man.