Het kostte Rob van Essen maar 2 of 3 pagina's voor hij mijn interesse had gewekt voor dit boek, een zeldzame kwaliteit wat mij betreft. De hele eerste helft zette hij dit sterk voort, maar halverwege begon dit om te slaan. Waar in de eerste helft mijn interesse werd vastgehouden door flashbacks, flarden van onafgemaakte verhalen en intriges waarvan ik het idee had dat ik ze "bijna" kon oplossen werd de tweede helft langdradig en leken veel van de gebeurtenissen het verhaal niet te dienen. Hoewel ik het idee van de "plotloze roman" een vrij geniaal idee vind waarvan de uitvoering in eerste instantie niet teleur stelt, gebeurt er in de tweede helft ofwel te veel, of te weinig.

Tot slot, hoewel ik kan waarderen dat het boek zich in de nabije toekomst afspeelt en het doel er zeker van in zie vond ik "na de invoering van het basisinkomen" (een zinslag die tot in den treuren door van Essen wordt gebruikt) eerder aanvoelen als een poging tot extra publiciteit via de flaptekst, dan dat het iets deed voor het boek. Hetgeen ervoor zorgde dat ik het woord "basisinkomen" niet meer kon lezen zonder onwillekeurig te zuchten.

Ik was over het algemeen enthousiast over het boek en zou het absoluut niet afraden maar het had wat mij betreft een stuk korter kunnen zijn. ( )

Steekt goed in elkaar, de interne vervlechting, soms binnen een zin. In het laatste hoofdstuk komen zkaen vh hele boek bij elkaar. Het zijn een paar genres ineen, ( lit: opgroeien, wat an je leven proberen te maken, moeder-zoon.SF. Lichte thriller, maar nu eens eentje die ook goed is geschreven, Het kán! Roadtrip) is dat een trend? Schrijfstijl leest fijn. Maar ik heb het ook dagen laten liggen. Het verhaal over de moeder te lang, duurde te lang voordat je wist waar het naartoe ging. tweede boek dit jaar met door twee personages in een auto naar het zuiden trekken, ná een begin van wat daarvoor was (van AvM). de schrijver komt af en toe het boek binnen; iets van metatekst, speelt in nabije toekomst, 2030? Ja er zitten grappen in, bekijk de smileys in de kanttekening maar en lees de andere recensies ook. ik blijf wel met de vraag zitten wie de verteller is als de pllot wordt uitgevoerd. ( )

Het verhaal sleept je mee, maar je weet niet waar je naar toe gaat. Een sprong in de toekomst of een sprong in het verleden? De moeder staat centraal in het boek, of is het nu juist de zoon? Je blijft achter met vragen zonder antwoord. Heel goed geschreven! Kanttekening: wat mij betreft had de zelfrijdende auto minder aanwezig mogen zijn, dat is wat ongeloofwaardig. Ik heb het idee dat dit ook anders had gekund. En de manier waarop Lennox uit het verhaal verdwijnt is ook niet echt passend. Maar dat neemt niet weg dat alles in een heerlijke stijl wordt verteld. ( )

Interessant boek, met ook wel tekortkomingen. Verleden en toekomst = heden lopen voortdurend door elkaar heen. Verteller wordt meegenomen en herbeleeft voor ons dat verleden, op weg om het uit zijn hoofd te laten wissen, of liever het door hemzelf indertijd verzonnen verleden van een ander. Want hij is zelf schrijver, befaamd om zijn plotloze romans, die tweemaal toch teveel plot kregen, namelijk dat wat nu gewist moet worden. Door de Dienst, die altijd precies heeft gemonitord en gemanipuleerd wat hij deed na zijn vertrek uit het werklozenbaantje daar. Het heden dat toekomst is, is een utopie of dystopie met zelfrijdende , pratende auto's, robots enzovoort, soms erg flauw en het verhaal in de weg zittend. Hinderlijker vond ik nog de referentie naar de ontvoering van Heineken (hier: Batavier, strafpunten voor deze flauwiteit) die de reden is dat er voor een kroongetuige een verleden verzonnen moest worden. Sommige stukken vond ik prachtig, de halfsurrealistische beschrijving van een gebouw met archifstukken waar gepensioneerde politieagenten met maquettes zogenaamd proberen onopgeloste misdaden op te lossen, spionerende archiefmedewerkers naar een meisjesflat waar gordijnen opengaan begin jaren '70. Ook de verhouding met de Moeder, die bijna 100 is geworden en bij wie verteller elke week op bezoek is geweest (vandaar de titel) tot haar recente dood, toen al echt dement , is mooi gedaan (inclusief de vooruitwijzingen met comfortabele, ja strelende, sta-op-stoelen voor de bejaarden naar een sexscène met de stoel van de pratende auto). zoals de scène na haar dood waar verteller alsof hij nog jong en vief is op de grond in haar kamer naast het lijk slappt. In het algemeen goed en mooi geschreven en een page-turner. Wél eens met de bespreker die het laatste hoofdstuk afgeraffeld en ondoordacht vond. ( )

Boek over ontheemding, geschreven in de nabije toekomst, en over verwerking van de dood van een moeder van de hoofdpersoon. Beiden zijn herkenbaar. Komisch en vormtechnisch interessant hoe een groot deel van het verhaal een 'gesprek met een zelfrijdende auto' is . ( )