Libro ito ng aking kabataan. ^^

Si Tipaklong ay puro laro lamang ang inaatupag habang si Langgam ay puro inat ng buto sa pagtatrabaho.
Inuudyok ni Tipaklong si Langgam para maglaro at itigil ang pagtatrabaho, pero hindi tumigil si Langgam sa pag-iimbak.
Pag dating ng tag-ulan, walang makain si Tipaklong at nilapitan niya si Langgam. Ipinamahagian naman siya ni Langgam ng pagkain. Noon naunawaan ni Tipaklong ang kahalagahan ng ginagawa ni Langgam kaya nang mawala na ang bagyo, kasama na siya sa pagtatrabaho.

Ipinakita lang dito ang magkaibang ugali ng isang tamad at isang masipag. Ngunit naiisip kong hindi ba masama kapag sobra? Sobra sa pagliliwaliw si Tipaklong kaya't natuto na siya ng kanyang leksyon pero si Langgam dapat matuto ring magpahinga naman kahit minsan. ( )